29 Δεκ 2009

Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας-Αίγυπτος,1η Διεθνής Μπιεννάλε Χαρακτικών έργων Μικρογραφίας (Μiniatures).




Εγκαινιάστηκε στις 9 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 25 Ιανουαρίου η 1st International Biennale For Miniature Graphics που διοργάνωσε και φιλοξενεί η ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, στην Αίγυπτο. Σ' αυτήν συμμετέχει με δύο χαρακτικά του έργα ο Μ. Κότσαρης.

22 Δεκ 2009

Γ. ΜΟΡΑΛΗΣ: ο τελευταίος της γενιάς του '30...

"Επιτύμβιο"







«Εφυγε» ο Γιάννης Μόραλης.
Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του ΄30 με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Γιάννης Μόραλης, έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια.

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Άρτα το 1916 και το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας σπουδάζοντας κοντά στον Αργυρό , τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό ζωγραφική και χαρακτική. Με υποτροφία έφυγε το 1936 για την Ρώμη. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου και σπούδασε νωπογραφία και ψηφιδωτό και το 1947 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ.

Το 1949 με αρκετούς Έλληνες ζωγράφους μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και Νίκος Εγγονόπουλος, ιδρύουν την καλλιτεχνική ομάδα "Αρμός" και διοργανώνουν την πρώτη κοινή έκθεση στο Ζάππειο το 1950. Από το 1954 ξεκινάει την συνεργασία του με το ελληνικό θέατρο, πρώτα με το Θέατρο Τέχνης και στη συνέχεια με το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος.

Τιμήθηκε για πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής το 1940. Αποχώρησε από την ΑΣΚΤ το 1983 και το 1988 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής . Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ζωγραφική , γλυπτική, εικονογράφηση, ανάγλυφα σε κτήρια, σε όλο το έργο του Γιάννη Μόραλη, από τα πιο παραστατικά ως τα αφηρημένα, ένα σύμβολο επανέρχεται : ο φτερωτός άγγελος με την διττή μορφή του έρωτα και του θανάτου. Η πρώτη του θεατρική δουλειά βασιζόταν στο έργο Ωδή εις θάνατον του Κάλβου και ο ίδιος ο ζωγράφος έλεγε ότι είχε δοκιμάσει έντονα το βίωμα του θανάτου καθώς τον συνόδευε πάντα ο τραγικός θάνατος του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Μάρτιο του 1937 αλλά και οι σκηνές από κηδεία στην Άρτα και την Πρέβεζα όταν ήταν πολύ μικρός.
Αναδημοσίευση από:
http://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1757153


17 Δεκ 2009

Όψεις μιας πόλης, ιστορημένος χρόνος.

Ταχυδρομικό Δελτάριο με την άποψη της πόλης στις αρχές του 1900. Με το Β.Δ. της 27ης Νοεμβρίου του 1840, εγκρίνεται η ίδρυση του Δήμου Αιτωλικού, λίγα μόλις χρόνια από την απελευθέρωση της Χώρας.
Σε μια σπάνια έκδοση του 1901 όπου γίνεται καταγραφή των δήμων και κοινοτήτων της Ελλάδας αντλούμε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Αιτωλικό.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η αναφορά των αποστάσεων (σημ. πεζοπορία) μεταξύ των οικιστικών συνόλων του Δήμου: Αιτωλικό - Μεσολόγγι 2 ώρες, Αιτ.-Αγ. Παρασκευή 1 ώρα, Αιτ. - Αστροβίτσα 45 λεπτά, Αιτ. - Μούσουρα 2.45, Αιτ. - Συβίστα 3 ώρες κτλ.
Οι κάτοικοι εντός του νησιού ανέρχονταν τότε στους 122. Το Αιτωλικό ήταν έδρα Ειρηνοδικείου Β' τάξης, Αστυνομικού τμήματος που επέβλεπε και τον γειτονικό Δήμο Ωλενείας, Ταχυδρομείο και Τηλεγραφείο, Υποτελωνείο, Ελληνικόν Σχολείον και Καπνοκοπτήριον.
Σε κάποιο σημείο, ο συγγραφέας αναφερόμενος στην ιστορία της πόλης απορεί: "άγνωστον είναι διά τίνα λόγον το Ανατολικόν το τόσον ένδοξον ιστορίαν κατά τον ιερόν αγώνα αποκτήσαν ωνομάσθη Αιτωλικόν".
Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή για την περιοχή μας όπως καταγράφονταν στις αρχές του 1900: "Προς Α της κωμοπόλεως μετά τον ελαιώνα υπέρκειται σειρά του Αρακύνθου, αρχόμενη από του Ευήνου ποτ. ην καλούσι Μάραθον, εξ ου σχηματίζονται δύο χείμαροι χυνόμενοι εις την λιμνοθάλασσαν Αιτωλικού. Προς Δ. αυτού υπάρχουν σποραδικώς λόφοι ελαιόφυτοι, εξ ών εξορύσσεται γύψος πρώτης ποιότητος. Εις το αρτικόν δε μέρος του Αρακύνθου σχηματίζεται κλεισσώρεια μήκους 5 χιλιομ. έχουσα αμφοτέρωθεν υψηλάς και σχεδόν καθέτους πλευράς καταλήγει δε εις την λίμνην Λυσιμάχειαν, εξ' ης διέρχεται η δημοσία οδός Μεσολογγίου-Αγρινίου και εν τη εισόδω και προς το αριστερόν μέρος υπάρχει η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής πανηγυρίζουσα την προηγουμένην της Διαικαινησίμου. Εντω μέσω των υπωρειών του Μαράθου μισήν ώραν από του Αιτωλικού υπάρχει το Κεφαλόβρυσον, εξ ου υδρεύεται η πόλις, σχηματίζει δ' αύλακα δύο οργυιών και χύνεται εις την θάλασσαν. Α και Δ εις απόστασιν ώρας από της κωμοπόλεως υπάρχουν βαλτώδη μέρη μεγάλων εκτάσεων και εν τω μέσω αύλαξ τριών οργυιών πλάτους".

Από το "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ", υπό του Ιωάννη Εμμ. Νουχάκη, έκδοσις Σπ. Κουσουλίνος (τυπογραφείον παρα τω τον ναόν των Αγ. Θεοδώρων), Αθήναι - 1901.

14 Δεκ 2009

"Μετάβαση 09 - 10", Έκθεση Μικρών Χαρακτικών της ένωσης Ελλήνων Χαρακτών


Εγκαινιάστηκε την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου στον "Τεχνοχώρο", η Έκθεση με μικρά χαρακτικά μελών της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών με τον τίτλο "Μετάβαση". Η συγκεκριμένη έκθεση στηρίζεται στη μικρή διάσταση των χαρακτικών έργων που φιλοτεχνούν και τυπώνουν οι καλλιτέχνες, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την τεχνική και καλλιτεχνική τους εμπειρία.

Συμμετέχουν οι χαράκτες: Ανούση Ρένα, Βαμβατήρα Μάγδα, Δεσεκόπουλος Νίκος, Ζαβιτσάνου Μαρία, Zunic Milan, Κάπρου Ελένη, Κατσούλας Αριστομένης, Κομιανού Άρια, Κορομηλά Ράνια, Κότσαρης Γρηγόρης, Κότσαρης Μιχάλης, Κουμαντάκη Δήμητρα, Κώτσιου Ντίνα, Kathy Marht, Ξαναλάτου Ίρις, Ξενάκη Μαριάνα, Σταυρακαντωνάκης Νίκος, Χρηστάκη Φλωράνς.

Η έκθεςη θα διαρκέσει έως τις 30 Δεκεμβρίου.

"Τεχνοχώρος", Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, πίσω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης (Στάση Μετρό Ακρόπολης)

7 Δεκ 2009

Τα καλέμια του Μιρό, τα βιβλία του Νταλί: δύο εκθέσεις με τις άνωστες πτυχές των δύο Ζωγράφων σε Αθήνα και Θεσαλονίκη.



O Χουάν Μιρό λάτρευε τη χαρακτική και ο Σαλβαντόρ Νταλί τη λογοτεχνία. Οι δύο κορυφαίοι ζωγράφοι, εκτός από τον κοινό τόπο καταγωγής (Καταλανία), είχαν και άλλη μία κοινή αγάπη, την εικονογράφηση βιβλίων.

Ο πρώτος εξερεύνησε την ιδιαίτερη αυτή μορφή τέχνης χαράσσοντας τις φόρμες που άλλοτε ζωγράφιζε.

Ο δεύτερος, ως μανιώδης αναγνώστης αλλά και συγγραφέας, αρεσκόταν στο να ντύνει με εικόνες βιβλία ξακουστά, όπως ο «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες, αλλά και πολλά άλλα, λιγότερο γνωστά μα εξίσου σημαντικά στο σύμπαν αυτής της πολυσχιδούς ιδιοφυΐας.

Εχοντας ήδη γοητεύσει το κοινό της Θεσσαλονίκης, η έκθεση «Dalibros» («Ο Νταλί και τα βιβλία») θα φιλοξενείται από την αύριο ως τις 30 Ιανουαρίου 2010 στο Ινστιτούτο Θερβάντες.

Οσο για τη μακεδονική πρωτεύουσα, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να φιλοξενεί την έκθεση «Ο Μιρό της Μαγιόρκα και τα εργαστήρια σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας» από το Σάββατο 14 Νοεμβρίου ως τις 7 Ιανουαρίου 2010 (Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης).

«“Για μένα η χαρακτική είναι μια ανώτερη μορφή έκφρασης” μου είπε ο Μιρό. “Αποτέλεσε μέσο για να απελευθερωθώ, να επεκταθώ, να ανακαλύψω νέα πράγματα, παρ΄ ότι στην αρχή ήμουν αιχμάλωτος των περιορισμών της, ορισμένων εργαλείων και κάποιων συνταγών με υπερβολική εξάρτηση από την παράδοση. Ο αυταρχισμός του εργαλείου ηττήθηκε σταδιακά. Μπορεί να χρησιμοποιήσω ένα καλέμι ή ένα κοπίδιαλλά και τα δάχτυλα, τα χέρια, ένα καρφί ή ένα παλιό κατσαβίδι”» παραθέτει ο Ζακ Ντυπέν στον πρόλογο του βιβλίου «Ο Μιρό χαράκτης Ι». Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν 47 χαρακτικά έργα του Μιρό από τις σειρές «Τα σκυλιά», «Ιδρυμα Πάλμα» και «Οι άνθρωποι της θάλασσας» από την περίοδο 1974-1981.

Παράλληλα θα εκτίθενται έργα 27 σύγχρονων εικαστικών καλλιτεχνών, βραβευμένων με τις υποτροφίες Ρilar Juncosa & Sotheby΄s, οι οποίοι φιλοξενήθηκαν και δούλεψαν στα εργαστήρια της Μαγιόρκα, στους ίδιους χώρους που διήνυσε ο ίδιος ο Μιρό κατά την τελευταία δημιουργική περίοδο της ζωής του. Την έκθεση επιμελείται ο Μάριος Ελευθεριάδης.


Η έκθεση «Dalibros», που οργανώνεται από το Ιδρυμα GalaSalvador Dali, τον προσεγγίζει ως συγγραφέα, αναγνώστη και εικονογράφο. Η προσωπική βιβλιοθήκη του περιελάμβανε 4.337 βιβλία κάθε είδους. Τα 228 από αυτά φέρουν στα λευκά τους περιθώρια επίμονα σχέδια και ρηξικέλευθες σημειώσεις. Εκτός από τις περίτεχνες εκδόσεις της συλλογής του, εκτίθεται και μια σειρά φωτογραφιών με τον ίδιο να ποζάρει αυτάρεσκα, πάντα συντροφιά με ένα ή περισσότερα βιβλία. Την έκθεση επιμελείται η Μόντσε Αγκέρ, διευθύντρια του Κέντρου Μελετών για τον Νταλί.
Άρθρο της Αστερόπης Λαζαρίδου στο "Βήμα"

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=298809&dt=12/11/2009

25 Νοε 2009

THE BIBLIOTHECA ALEXANDRINA INTERNATIONAL BIENNALE FOR MINIATURE GRAPHICS




Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στο Art Center της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας εγκαινιάζεται στις 9 Δεκεμβρίου η 1η Διεθνής Μπιενάλε Χαρακτικής που επικεντρώνεται στη μεγάλη και σημαντική παράδοση της μικρογραφίας (μινιατούρα), στον Ελληνιστικό, Βυζαντινό και Ρωμαικό πολιτισμό.

Συμμετέχει ο Μ. Κότσαρης με δύο έργα του (Χαλκογραφίες-10Χ10 cm, Mediteranean Angel και Mediteranean Sea-2009), τα οποία εκτίθενται ήδη και θα παραμείνουν στη μόνιμη συλλογή του Art Center της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης.

Αναφορά στην Χαρακτική...


21 Νοε 2009

Λέξεις μιας πόλης, "Σάλτσινο"


Η λέξη προέρχεται από την ιταλική "sale", που σημαίνει αλάτι. Γλωσσικό κατάλοιπο της ενετοκρατίας, χαρακτήριζε πάντα τους απέραντους αλμυρόβαλτους γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Τα "αλμυρά πεδία", τα αλίπεδα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αποτελούν την οικολογική συνέχεια της λίμνης, είναι σημαντικοί βιότοποι παρυδάτιων πουλιών, κρατούν την ισορροπία του περιβάλλοντος και χαρακτηρίζουν με τη γοητευτική τους "επίπεδη" οπτική το αιτωλικιώτικο τοπίο.

Σε μια φαινομενικά νεκρή ζώνη, υπάρχει ζωή: τα πολλά και σπάνια πουλιά, τα ερπετά και τα αμφίβια, η ταπεινή και ιδιόμορφη βλάστηση φυτών με παχιά σαρκώδη φύλλα, οι σαλικόρνιες- "κέρατα του αλατιού", οι αρμυρίθρες και τα αρμυρίκια, η μυρωδιά της αλμυρής λάσπης, το χρώμα σε όλες τις κλίμακες του γκρίζου πράσινου...

Τα σάλτσινα είναι ο κρίκος που ενώνει την πόλη του Αιτωλικού με την λιμνοθάλασσά του.
(φωτ. Γρ. Κότσαρης)

17 Νοε 2009

Αιτωλικιώτικη Θεατρική Παράδοση #2

Συνεχίζοντας το δεύτερο μέρος της μαρτυρίας του Αιτωλικιώτη λογοτέχνη Γ. Σώκου, σχετικά με την πολιτιστική κίνηση στο Αιτωλικό της δεκαετίας του 1910, αφήνουμε τον ίδιο τον συγγραφέα και μέτοχο των γεγονότων να αφηγηθεί:
"Συμφώνως προς τον σκοπόν, η πρώτη σκέψις του Συλλόγου υπήρξεν η δημιουργία θεάτρου. Ως κατάλληλον οίκημα υπήρχε το υπό την οικίαν Οικονομόπουλου καφενείον, το οποίον εχρησίμευε πάντοτε ως θέατρον και το οποίο παρεχωρήθη ευγενώς εις τον Σύλλογον.Έλειπαν όμως τα σκηνικά. Και η κατασκευή των σκηνικών και της λοιπής ξυλουργικής εργασίας απαιτούσι χρήμα και το χρήμα... έλειπεν από τον Σύλλογον. Εν τούτοις ο ζήλος ήτο τόσον μέγας και τα προσκόμματα τόσον μικρά απέναντί του, ώστε και το εμπόδιον αυτό υπερεπηδήθη αμέσως. Ο Σώκος ανέλαβε να προμηθεύσει το πανί από το ομώνυμον κατάστημά του επί πιστώσει, ο Τσέκος την ξυλείαν από το καταστημά του, ο δε παρεπιδημών τότε εκεί Αιτωλικιώτης ζωγράφος Δήμος Μπραέσας να ζωγραφίση δωρεάν τα διάφορα σκηνικά.
Ταυτοχρόνως με την ετοιμασία της σκηνής ήρχισαν και οι πρόβες στο έργον που θα επαίζετο την ημέραν της Εθνικής Εορτής. Ωσ καταλληλότερον δια την ημέραν αυτήν έργον εξελέγη η "Εσμέ" του Περεσιάδου. Γυναίκες δεν υπήρχαν στο Σύλλογο. Τέτοια πρόοδος ήτο πολύ τολμηρά ακόμη για τα κορίτσια του Αιτωλικού. Κατ' ανάγκην λοιπόν, τα γυναικεία πρόσωπα θα τα υπεδύοντο νέοι εκ των μελών του Συλλόγου.
Όταν ανέτειλεν η ημέρα της εορτής, τα πάντα ήσαν έτοιμα. Η κίνησις του Συλλόγου επέδρασε και επί της δημοτικής και ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ουδέποτε άλλοτε τα καταστήματα και οι οικίαι είχον στολισθεί με τόσην μαγαλοπρέπειαν.
Μετά την δοξολογίαν, εις ην παρέστη επισήμως ο Σύλλογος, ο Σώκος εξεφώνησεν από του εξώστου του Δημαρχείου τον πανηγυρικόν της ημέρας. Το βράδυ έγινε μεγάλη λαμπαδηφορία υπό των μαθητών όλων των σχολείων, προπορευομένης της εκ... πέντε οργάνων φιλαρμονικής του Μεσολογγίου υπό τον μακαρίτην Στάμον! Η λαμπαδηδρομία κατέληξε πρό του θεάτρου, από του εξώστου του οποίου ο Τζοβάρας, εν μέσω πανζουρλισμού, απήγγειλε το ποιήμα του Πατριάρχου.
Έπειτα ο κόσμος κατέκλυσε το θέατρον. Τόση δε ήτο η συρροή του πλήθους, ώστε κατελύζετο και ολόκληρος η προ αυτού πλατεία, ως εκ τούτου δε παρέστη η ανάγκη να ανοίξουν οι πόρτες και τα παράθυρα του θεάτρου, δια να παρακολουθήσει κατά το δυνατόν την παράστασιν όλος ο κόσμος.
Το έργον επαίχθη με ασυνήθη επιτυχίαν. Τους ρόλους των πρωταγωνιτών Δρόσου και Εσμέ τους υπεδύοντο οι Λεονάρδος και Σώκος. Τον κωμικόν Μπίρκον με πρωτοφανή επιτυχίαν ο Λάσκαρης. Ο κόσμος σπαρταρούσε στα γέλια μαζί του! Τον Στράτον τον υπεδύετο ο Ροδόπουλος, την φλόγαν ο Καρβέλης, τη γριά Στράταινα ο Σπυρόπουλος. Τέλειος στον ρόλο του, όπως έγινε τέλειος στο ιατρικόν του επάγγελμα. Την Κάρμεν ο Πυλαρινός και τους άλλους δευτερεύοντες ρόλους τα λοιπά μέλη του Συλλόγου.
Τα κορίτσια εκ των παρασκηνίων ανέλαβαν να μεταμορφώσουν τους άνδρες σε γυναίκες! Και το επέτυχαν με πρωτοφανή δεξιότητα! Όλαι αι προεξοχαί και καμπύλαι του γυνακείου σώματος διεπλάσθησαν με τέχνη που θα ζήλευε και ο Φειδίας!
Η παράστασις ετελείωσε στη μία μετά τα μεσάνυκτα εν μέσω ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Επηκολούθησεν επίσημον δείπνον του Συλλόγου και λαικό γλέντι ως το πρωί.
Ο Σύλλογος ήτο υπηρήφανος, Αι πρώται του προσπάθειαι εστέφθησαν υπό πλήρους επιτυχίας."
(Γ. Σώκος, Περιοδ. "Στερεά Ελλάς". 15-7-1923)

Συνεχίζεται.....

14 Νοε 2009

Όψεις μιας πόλης, δυτκά γεφύρια - άποψη νότια.

Λίγες φορές έχουμε δει τις καμάρες των γεφυριών να καθρεφτίζονται στα νερά της λίμνης σχηματίζοντας την απαλή καμπύλη τους και ταυτόχρονα ν' αφήνουν το μάτι να διακρίνει το νερό απ' την άλλη μεριά, στο κανάλι. Η φωτ. άν και σχετικά πρόσφατη (2003), αποτύπωσε τα δυτικά γεφύρια σε μια έντονη "ρήχη" της λιμνοθάλασσας.

12 Νοε 2009

Όψεις μιας πόλης, εδώ κάποτε ήταν...

Το ουζερί με τα πράσινα παράθυρα και την κίτρινη επιγραφή "πωλείται ουζο". Στη θέση του, κρατώντας τον βασικό δομικό χαρακτήρα του κτιρίου, ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια το "σερβίρισμά" του, το Jazz. Γωνία πλατείας, διαγώνιος - διχοτόμος στάση, αρχιτεκτονικός δρόμος...
φωτ. Γρ. Κότσαρης, 1988.
Δείτε κι εδώ: http://zkarvelis.blogspot.com/




6 Νοε 2009

"Οι Ερασιτέχναι Νέοι του Αιτωλικού" #1

Ο Γ. Σώκος, παραδίδει και μεταδίδει μέσα από τα απομνημονεύματά του μαθήματα πολιτιστικής δράσης του καιρού του. Κάποιοι τόλμησαν μετά από καιρό και μπράβο τους (δεκαετία 1970 - 80) και σήμερα ακόμη κάποιοι συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησε τότε...στις αρχές του 20αι. : την Θεατρική Παράδοση του Αιτωλικού.
Επειδή η περιληπτική απόδοση των γραπτών του Γ. Σώκου δεν θα μεταφέρει το κλίμα και την αυθεντικότητα των δρώμενων της εποχής του, προτιμούμε να τον αφήσουμε να διηγηθεί ο ίδιος την πραγματικότητα της εποχής του:
"Eις εποχήν καθ' ην ημείς ήμεθα ακόμη νήπια, ένας άλλος όμιλος ετίμα και προήγε το Αιτωλικόν δια σοβαράς πνευματικής κινήσεως και ωραίων θεατρικών παραστάσεων. Ο Τζοβάρας ήτο και τότε η ψυχή της κινήσεως αυτής. Δραματικά αριστουργήματα της ημετέρας και ξένης φιλολογίας ανεβιβάζοντο επί προχείρου σκηνής με επιμέλειαν που θα εζήλευε το καλλίτερον σημερινόν Αθηναικόν θέατρον. Πρωταγωνιστής και διδάσκαλος πάντοτε ο Τζοβάρας. Από το στόμα του ιδίου επληροφορήθην ότι η συμπαθής καλλιτέχνις Μελπομένη Κολυβά υπήρξε μαθητριά του, η πρώτη δε εμφανισίς της εγένετο από της σκηνής του θεάτρου Αιτωλικού.
Ο Εν Αθήναις τότε θεατρικός κόσμος μετά περιεργείας παρηκολούθει τας προόδους του θεάτρου του Αιτωλικού, πολοί δε σοβαροί θίασοι κατήλθον έως εκεί και έδιδον σειράς επιτυχών παραστάσεων τη συμπράξει των ερασιτεχνών.
Μετά τινά έτη η κίνησις αυτή ενεκρώθη. Τα μέλη του ομίλου ετράπησαν εις διαφόρους επιχειρήσεις, ο δε Τζοβάρας απέμεινε μόνος, ζώσα ανάμνησις των ωραίων ημερών, των οποίων την παρέλευσιν εθρήνει με πικρά δάκρυα[.....]
Γ. Σώκος, περιδ. Στερεά Ελλάς 10-06-1923.

"Η προαναφερθείσα νέκρωσις της πνευματικής κινήσεως του Αιτωλικού διήρκεσεν επί δεκαπενταετίαν ολόκληρον και μέχρι των αρχών του έτους 1911...
.....Όπως ανωτέρω εξεθέσαμεν, το Αιτωλικόν ήτο άλλοτε κέντρον σοβαράς θεατρικής κινήσεως. Μπορεί να πει κανείς ότι οι Αιτωλικιώται είχον μέσα τους το μικρόβιο της θεατροφιλίας εις βαθμόν που εις καμίαν άλλην πόλιν δεν παρετηρήθει.
Οι ηθοποιοί που έφθασαν ως εκεί εκινδύνευαν να γίνουν δημόται Αιτωλικού και μόνο κατόπιν συνενοήσεως με άλλους συναδέλφους των τους παρεχώρουν την θέσιν των.
Εις τα 1910 ήλθε στο Αιτωλικόν ο ηθοποιός Μήτσος Ρέντζος με θίασον αρκετά καλόν και άρτιον. Πρωταγωνίστρια ήτο η γυναίκα του Ελένη, πολύ καλή και φιλότιμος ηθοποιός. Αργότερα ήλθε και άλλος επίσης θίασος υπό τον Γαιτανάκην. Η σύζυγός του Σοφία και η μικρά κόρη του Νίτσα, που παίζει στον θίασο της Κυβέλης, ήσαν οι πρωταγωνίστριαι του δευτέρου αυτού θιάσου. Και οι δύο παίζοντες εκ περιτροπής καθ' όλον το έτος αυτό, είχον γίνει πολύ συμπαθείς στους Αιτωλικιώτας, αι δε εισπράξεις των ήταν τόσο ικανοποιητικαί, ώστε δεν τους έκανε καρδιά να εγκαταλείψουν. Όταν έπαιζε ο ένας θίασος, ο άλλος εγύριζε στο Αγρίνιον και στο Μεσολόγγι.
Η θεατρική αυτή κίνησις μαζί με τα αίτια που ανεπτύξαμεν ανωτέρω εδημιούργησε την σκέψιν....περί ιδρύσεως Συλλόγου Ερασιτεχνών. Και η σκέψις αυτή ετέθη σε εφαρμογήν.
Ούτω τον Ιανουάριον του 1911 ο Σύλλογος έκαμνε την επίσημον εμφανισίν του διά του καταστατικού και δημοσιεύσεων. Τα αποτελούντα αυτόν μέρη ήσαν: ο Λεονάρδος, ο Σώκος,
ο Κτιστόπουλος, ο Ροδόπουλος, ο Λάσκαρης, ο Οικονομόπουλος, ο Σπυρόπουλος, ο Καρβέλης, ο Κοντοδήμος, ο Τσέκος, ο μακαρίτης Πυλαρινός και πολοί άλλοι. Ο Τζοβάρας δεν είχε μετάσχει επισήμως εις τον σύλλογον, ήτο όμως η ψυχή αυτού και ο διδάσκαλος εις τα έργα που επρόκειτο να παιχθούν.
Το περιοδικόν του Συλλόγου ήτο ο "Παναιτωλικός Αστήρ". του οποίου την έκδοσιν είχε αναλάβει ο Σώκος. Κατά το καταστατικόν του Συλλόγου, κύριος σκοπός του ήσαν αι θεατρικαί παραστάσεις, αι καλλιτεχνικαί διαλέξεις....."



Αυτά γινόνταν το 1911 στην πόλη του Αιτωλικού...

Θα ακολουθήσει η συνέχεια της αφήγησης - γραπτής και δημοσιευμένης μαρτυρίας του Γ. Σώκου, για την πνευματική κίνηση της πόλης μας στις αρχές του 20αι.

5 Νοε 2009

"Ο Αηλιάς της Μυγδαλιάς"

Τα παιδιά του δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου του δημοτικού διαμερίσματος Αιτωλικού, Άγιου Ηλία, κυκλοφόρησαν το πρώτο τεύχος του περιοδικού τους: "Ο Αηλιάς της Μυγδαλιάς".
Στο περιοδικό γίνεται αναφορά στις δράσεις του Συλλόγου, στην ιστορία του ιδιαίτερου πανυγηριού τους, στην ομορφιά και διαφύλαξη του μοναδικού περιβάλλοντος του τόπου καθώς και απόψεις - άρθρα των μελλών του Συλλόγου, αλλά και της Αιτωλικιώτισας Δέσποινας Σκόνδρα.
Για επικοινωνία με τη συντακτική επιτροπή του περιοδικού:
Αργοστολίου 17, κυψέλη, Αθήνα, ΤΚ, 113 62
info@psagiosilias.gr
www.psagiosilias.gr

Ράνια Σταθοπούλου, "χαρακτικές" Νύξεις...







Την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009 στις 8 το βράδυ, θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης ΝΥΞΕΙΣ, της χαράκτριας Ράνιας Σταθοπούλου, μέλους της Ενωσης Ελληνων Χαρακτών, στην αίθουσα "Τεχνοχώρος", στην Αθήνα (Λεμπέση κ Μακρυγιάννη, δίπλα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης).
Εμπνευσμένη από την Γιαπωνέζικη ποίηση χαϊκού, η Σταθοπούλου εκφράζει την λακωνικότητά τους, χωρίς περιγραφικές λεπτομέρειες, άμεσα και ταυτόχρονα υπαινικτικά, αναπτύσσοντας μια μορφή διαλόγου ανάμεσα στα έργα της και τα ποιήματα. Οι τίτλοι των έργων είναι ταυτόχρονα και οι τίτλοι των ποιημάτων.
Η τεχνική του carborundum και της ξηρής χάραξης που έχει επιλέξει, προσφέρεται για μια άμεση και χειρονομιακή δουλειά. Το σχέδιο γίνεται πάνω σε χοντρή ζελατίνα με παχύρευστη κόλα και τριμμένο σμυρίγλι και δουλεύεται γρήγορα, όσο η κόλα είναι ακόμα ρευστή. Εργαλεία έρχονται να χαράξουν, να ξύσουν ή να χτυπήσουν την επιφάνεια, πλουτίζοντας την με υφές. Αφού στεγνώσει, η μήτρα μελανώνεται και τυπώνεται. Το έργο που προκύπτει δίνει την αίσθηση ότι η αρχική ιδέα περιγράφει αχνά, με νύξεις και υπαινιγμούς το νόημα που ο θεατής αφήνεται να διαρρήξει.
Η Σταθοπούλου, σπούδασε χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 2002 ζει στα Ιωάννινα και διδάσκει Χαρακτική στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έργα της έχει παρουσιάσει σε εκθέσεις χαρακτικής που έχουν πραγματοποιηθεί στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, ενώ έχει λάβει μέρος στην 1η Τριενάλε Μεσογειακής Χαρακτικής στη Ρόδο και στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Χαρακτικής και Εκτυπώσεων της Αθήνας.
Η διάρκεια της έκθεσης θα είναι έως το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009.
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη- Παρασκευή: 18:00-21:00
Σάββατο: 12:00-15:00
Κυριακή και Δευτέρα κλειστά

11/11/2009 - 5/12/2009

26 Οκτ 2009

Όψεις μιας πόλης, "κεντρικός" περίπατος.

Ο κεντρικός δρόμος του Αιτωλικού (18-11-1947).
Στο βάθος το ορεινό "τείχος" του Αρακύνθου, ο δρόμος άδειος από αυτοκίνητα, μια φιγούρα φοράει ψάθινο καπέλο, στα δεξιά το σημερινό εμπορικό του Μπερσίμη, όπως στεκόνταν τότε και στο πλάι του μια αλάνα. Πρόκειται για τη σημερινή μικρή πλατεία, δίπλα στο φούρνο Ζωγράφου.

24 Οκτ 2009

James Ensor: "Τέχνη άυλων αποσταγμάτων..."


"Η δεύτερη έκθεση που φιλοξενείται αυτό το διάστημα στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (παράλληλα με την έκθεση για το έργο του Δημήτρη Φατούρου) είναι η παρουσίαση, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, του έργου ενός από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού εξπρεσιονισμού: του Βέλγου James Ensor.

Ο Βέλγος χαράκτης γεννήθηκε το 1860 και πέθανε το 1949 και θεωρείται ο προάγγελος του φλαμανδικού εξπρεσιονισμού. Το έργο του εκφράζει τη γοητεία, τις αντιθέσεις, την πίστη και τις παραδόσεις της κοινωνίας στην οποία έζησε και χωρίζεται σε πέντε ενότητες: αυτοπροσωπογραφίες, Χριστός, σάτιρα-καρικατούρα, φανταστικό, τοπία της Οστάνδης.

Στην έκθεση παρουσιάζονται 113 οξυγραφίες, χαλκογραφίες και βελονογραφίες, δύο άλμπουμ με λιθογραφίες και ένα μπαλέτο-παντομίμα, του οποίου δούλεψε τη μουσική, το σενάριο, τα σκηνικά και τα κοστούμια.

Η αγάπη του James Ensor για την τέχνη της χαρακτικής εκφράστηκε μ’ ένα μανιφέστο που έγραψε το 1935, στο οποίο σημείωνε: «Ιδού τα αιχμηρά μου βέλη για να χαιρετίσω τους χαράκτες μας. Χαρακτική, τέχνη του σκαλίσματος, μετουσιωμένη από μυστήριο, πικάντικη τέχνη αλχημείας και απόσταξης, τέχνη διαβολική που μοσχοβολά θειάφι και υδράργυρο, τέχνη που την υπηρετούν ισχυρά οξέα, τέχνη που την τροφοδοτούν αναβράζοντα άλατα, τέχνη άυλων αποσταγμάτων, τέχνη καυστική, μεταλλική, αντι-ακαδημαϊκή, τέχνη των ευγενών και των ανδρείων στην καρδιά και στις αισθήσεις, τέχνη των παλαβών».

Τα έργα του συνταιριάζουν δόσεις ευγένειας και σκληρότητας, οξύτητας και τρυφερότητας, και σκιαγραφούν, με την τέχνη της χαρακτικής, τον κόσμο -τον υλικό και τον άυλο- της εποχής που έζησε ο James Ensor. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι 29 Νοεμβρίου."
Όλγα Σελλά.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_30/09/2009_331264

http://www.benaki.gr/files/eventfiles/dt/Ensor-DeltioTupou-final.pdf

Tόνια Νικολαίδη: "Έρχονται οι άλλοι όμοιοι με μάς, αλλά δεν θα είμαστε εμείς"


Δημιουργεί πάντα ενδιαφέρον η εμμονή που δείχνει ο καλλιτέχνης σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Πρόκειται για μια επανάληψη, με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου. Σε αυτή τη διαδικασία το υποκείμενο αναπαράγει εικόνες από το παρελθόν, έμμονες εικόνες. Η έννοια της επανάληψης αποτελεί μια μορφή παρόρμησης που ανάγεται στο ένστικτο του θανάτου. Στην περίπτωση όμως του καλλιτέχνη μετατρέπεται σε μια ενεργητική επανάληψη που κατακτά τη δεξιοτεχνία και συνδέεται με την καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν αναφερόμαστε τυχαία σʼ αυτήν τη διαδικασία της «επανάληψης». Ολόκληρο το έργο της Τόνιας Νικολαΐδη αποτελεί μια άσκηση της μνήμης και μια «επανάληψη». Νερό, άμμος, φως και θάλασσα, πρωινό στην έρημη ακρογιαλιά, χάρτινα καράβια, πράσινα δίχτυα και πουλιά μέχρι τα τελευταία ψηφιακά της έργα, το θέμα δεν είναι το αντικείμενο αλλά η ίδια η μνήμη. Χαράζω δεν σημαίνει αναπαριστώ, αλλά θυμάμαι.

Η Τόνια Νικολαΐδη σπουδάζει ζωγραφική και χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1946-1952). Καθηγητές της στη ζωγραφική ο Ουμβέρτος Αργυρός, στη χαρακτική ο Γιάννης Κεφαλληνός. Οι λόγοι που την ώθησαν στη χαρακτική δεν είναι συμπτωματικοί. Το ανανεωτικό περιβάλλον του εργαστηρίου του Κεφαλληνού υπήρξε ένας σημαντικός λόγος που έσπρωξε τη Νικολαΐδη στη χαρακτική. Αυτός συνδύαζε τη μεγάλη εικαστική παιδεία, το φιλελεύθερο πνεύμα με μια αυστηρή μέθοδο και πειθαρχία. Στο εργαστήριό του διδάσκεται τη συγκέντρωση και την προσοχή. Τον σεβασμό μπροστά σε αυτό που βλέπει, τη σχεδιαστική ακρίβεια. «Μια σκληρή άσκηση πειθαρχίας και προσοχής».

Το έργο της Τόνιας Νικολαΐδη ανήκει στον μοντερνισμό. Θεωρεί -όπως πολλοί, άλλωστε, καλλιτέχνες του χρωματικού πεδίου- ότι οι μονόχρωμες επιφάνειες χρώματος μπορούν να παράγουν αισθητικά αποτελέσματα. Δύο ή τρεις λωρίδες χρώματος κατασκευάζουν έναν χώρο που υποδηλώνεται. Όμως το όραμα της Νικολαΐδη δεν είναι ορθολογικό, αλλά ποιητικό. Φόρμες που άλλοτε προβάλλονται ανάγλυφες πάνω στην άμμο είτε αποτελούν ενθυμήσεις σωμάτων ή απλά τα ίχνη που αποτυπώθηκαν πάνω σε αυτή. Δουλεύει τα θέματά της σε σειρές. Η μια σειρά διαδέχεται την άλλη, η μια εικόνα την άλλη. Στη σειρά με τα χάρτινα καράβια και τα χάρτινα πουλιά παρατηρούμε σύμβολα -όπως μας λέει η ίδια- των εύθραυστων και εφήμερων προτάσεων του ανθρώπου. Στο «Ρέκβιεμ για ένα δένδρο» και στο «Γκρίζο πρωινό» συναντούμε την ιδέα του τέλους. Όταν τελειώνει το Ρέκβιεμ οδηγείται στις «Εικόνες νερού» όπου το καμένο δένδρο οδεύει μέσα από τις όχθες του ποταμιού στη θάλασσα. Αν υπήρχε μια φιλοσοφία που να αγκάλιαζε την αντίληψη της Νικολαΐδη, θα ήταν η θεογονική σκέψη που δημιουργούσε θεμελιακές παραστάσεις όπως αυτή της θάλασσας, της νύχτας και του ξημερώματος. Η μετάβαση από τη νύχτα στην ημέρα, η γεννητική δύναμη του νερού και της γης. Τα στοιχεία που στηρίζουν την ύπαρξη του όντος.

Έρχονται άλλοι, όμοιοι με εμάς, αλλά δεν θα είμαστε εμείς. Αυτός είναι τίτλος μιας ολόκληρης σειράς έργων. Σε αυτήν την πρόταση δεν υπάρχει ένα πένθος. Υπάρχει η πίστη στην αέναη κίνηση της ζωής. Γιατί, γιʼ αυτήν, όλα είναι ζωή μέσα στην οποία όλα γεννιούνται και πεθαίνουν.



Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος
Περισσότερα για τη συνάδελφο- Μέλος της ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΑΡΑΚΤΩΝ:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=499094

http://www.haraktes.org/gr/news.asp

23 Οκτ 2009

Λέξεις μιας πόλης.


Είναι αλήθεια ότι την λέξη "Μπούγλα", δεν έχω ακούσει να την χρησιμοποιούν πουθενά αλλού, παρά μόνο στο Αιτωλικό και την ευρύτερη περιοχή του. Ίσως γι αυτό να την αγνοούν όλα μα όλα τα λεξικά.
Πρόκειται για το μεταλικό δοχείο, τετράγωνου σχήματος που κοινώς αποκαλείται "τενεκές", με τις πολλές και εφευρετικές χρήσεις του: π.χ. με ένα ξύλο καρφωμένο στο πάνω μέρος και ανοιγμένος σαν κονσερβοκούτι γινόνταν παλιά δοχείο μεταφοράς του τσιμέντου, φορτωμένος στους ώμους των οικοδόμων... Στη φωτογραφία, τραβηγμένη στον κήπο παλιού αιτωλικιώτικου σπιτιού, οι μπούγλες χρησιμοποιήθηκαν ως γλάστρες.(φωτ. Μ. Κότσαρης).
Η ετυμολογία της λέξης μπούγλα, ίσως τελικά να προέρχεται από το βενετσιάνικο bugiol: δοχείο για ποτά και μεταφορά υγρού περιεχομένου, το οποίο παραλλαγμένο εντάχθηκε ως κατάλοιπο από την ενετοκρατία στη ντόπια διάλεκτο.
Η λέξη "bugiol" άλλωστε σήμαινε στην κύρια και αρχική της σημασία το γνωστό "μπουγέλο": το δοχείο που χρησιμοποιείται για την άντληση, συγκέντρωση ή φύλαξη υγρών, και ειδικότερα χαρακτήριζε τον κουβά των ψαράδων.

22 Οκτ 2009

Jeder ist allein...

"Seltsam, im Nebel zu wandern!
Leben ist einsamsein.
Kein Mensch Kennt den andern,
Jeder ist allein".

Hermann Hesse.



"Παράδοξο να πορεύεσαι στην ομίχλη


Η ζωή είναι μοναξιά


Κανείς δεν γνωρίζει τον άλλο


Ο καθένας είναι μόνος.

φωτ. Νίκος Δήμου.

15 Οκτ 2009

Ο πρωτεργάτης της ανάδειξης του Άη-Νικόλα του Κρεμαστού

Μέ ένα συγκινητικό άρθρο του, στο τελευταίο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού των Αιτωλοακαρνάνων λογοτεχνών "Παρουσία", ο καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αθανάσιος Παλιούρας, περιγράφει την σημαντική πορεία ενός σημαντικού Βυζαντινολόγου, του Σωτήρη Κίσσα (1948-1994), ο οποίος καταγόνταν από τη Νερομάνα Αιτ/νίας.
Αναφέρει ο Αθ. Παλιούρας: " Σε μια μας επίσκεψη στο ονομαστό βυζαντινό σπήλαιο του Αγίου Νικολάου του Κρεμαστού, στα δυτικά του Αρακύνθου, ο Κίσσας διάβασε την επιγραφή ενώ τον φωτογράφιζα. Από χρέος προς τον αλησμόνητο συνάδελφο, συνεργάτη και στενό φίλο δημοσίευσα αυτή τη φωτογραφία στην τελευταία έκδοση της "Βυζαντινής Αιτωλοακαρνανίας" (Αγρίνιο 2004, σελ. 447).
Από την ενασχόλησή του με τον Άγιο Νικόλαο τον Κρεμαστό γεννήθηκε ένα σπουδαίο άρθρο του με τίτλο "Σχόλια σε ένα σιγγίλιο του Ιωάννου Αποκαύκου, Μητροπολίτη Ναυπάκτου"...
Περιοδικό "Παρουσία", τεύχος 48, Απρ.-Ιούνιος 2009, " σ.σ. 57-59.
Ας ελπίσουμε ο καθηγητής Αθ. Παλιούρας να αναλάβει πλέον την πλήρη αποκατάσταση και διάσωση του σημαντικού αυτού μνημείου της περιοχής μας, όπως επιτυχημένα έπραξε με το σπήλαιο του Αγίου Νικολάου στη Βαράσοβα και την Αγία Τριάδα κοντά στο Αγρίνιο.

"Το όμορφο δεν είναι παρά η αρχή του τρομερού"

The Beautiful is just the first degrre of the Terrible.

Με αυτό τον τίτλο ξεκινάει το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, στους εκθεσιακούς χώρους του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, μια ενδιαφέρουσα Έκθεση.
Πρόκειται για τις σχέσεις πρωτότυπων σύγχρονων έργων με τοπικές εκφάνσεις του τρομερού και του ανοίκειου, όπως εμφανίζονται στην λαική τέχνη και παράδοση.
Το Κ.Μ.Σ.Τ., συνεχίζει να εκπλήσει με την πρωτοτυπία και την θεματική των εκθέσεων και των υπόλοιπων δραστηριοτήτων του. Το Κ.Μ.Σ.Τ. συμπεριλαμβάνεται πλέον στις πρώτες θέσεις της ευρωπαικής σύγχρονης τέχνης και της προβολής της καθώς και στα σημαντικότερα μουσειακά ιδρύματα παγκοσμίως.
Επιμελητής της έκθεσης ο Απόστολος Καλφόπουλος.

CAVE CANEM...

Tην επιγραφή "cave canem" (δηλ."o σκύλος δαγκώνει"), την αναρτούσαν οι Ρωμαίοι στις εισόδους των σπιτιών τους. Το νόημα της, συμβολικό και διαχρονικό επιβιώνει και σήμερα.
Ο λόγος στον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά:
"...Επίσημα "κλειστά" εγκαίνια με διακόσιους πενήντα προσκεκλημένους, οι οποίοι άκουσαν τον πρωθυπουργό σε ομιλία του, παρεκάθησαν σε γεύμα και μίλησαν περί ανέμων και υδάτων...Μετά τους πολιτικούς, με τα όψιμα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, ένα πλήθος μεγαλοεπιχειρηματιών - προφανώς για πιθανές επενδύσεις σε έργα Βερμέερ και Γκόγια - μαζί με τις γυναίκες τους, που συχνά θαυμάζουμε στις κοσμικές στήλες χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και γενικά άτομα που θα πρέπει να ρώτησαν πολλές φορές στο δρόμο κατά που πέφτει η Πινακοθήκη, μπας και την μπερδέψουν με τις ταβέρνες της παραλίας.
Οι δε καλλιτέχνες ελαχιστότατοι, με απόντες τους καθηγητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με απόντες τους εκπροσώπους των ελληνικών γκαλερί, με απόντες τους εκπροσώπους των Ελλήνων κριτικών και φαντάζομαι, και του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.
Οι σπουδαστές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών έμειναν απ' έξω την ημέρα των δεύτερων εγκαινίων, ενώ η είσοδος ήταν ανοιχτή για τους μαθητές του Αμερικάνικου Κολλεγίου.
Βέβαια, κάτι παρόμοιο είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια, όταν στα εγκαίνια της ίδιας Πινακοθήκης είχαν προσκληθεί οι πάντες, εκτός από τους καθηγητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Ήταν μια τραγική γκάφα, η οποία δε δίδαξε τίποτε σε κανέναν.
Το επικίνδυνο σε όλα αυτά είναι ότι εκφράζουν μια φιλοσοφία και άποψη που κατά βάθος χρησιμοποιεί την κουλτούρα και τον πολιτισμό για διάφορους λόγους, και μάλιστα συχνά από ανθρώπους οι οποίοι κόπτονται για την τέχνη με διάφορες βερμπαλιστικές φανφάρες."

Δημήτρης Μυταράς, Ο Σκύλος Δαγκώνει, εκδ. Κέδρος, 1997.
Στη φωτό, σχέδιο του Δημ. Θ. Αρβανίτη.

27 Σεπ 2009

Εικαστική παρουσίαση: "Ψάρια και Λιμνοθάλασσα"









































































































































Την ιδέα του Αποστόλη Μπλίκα που πλαισίωσαν οι ντόπιοι καλλιτέχνες, την είδαμε να πραγματοποιείται σε δύο κεντρικούς χώρους-πλατείες του Αιτωλικού. Παράλληλα με τη γιορτή ψαριού και με τον ημιμαραθώνιο δρόμο της λιμνοθάλασσας, η συγκεκριμένη έθεση κέρδισε θετικές εντυπώσεις.
















Τα έργα αναρτήθηκαν σε ξύλινες σκαλωσιές από ξύλα οικοδομής, και αποτέλεσαν ένα αυθεντικό πλαίσιο για την προβολή τους. Η ιδέα αξίζει να "σταθεί" ακόμη καλύτερα του χρόνου με τριήμερη διάρκεια και με την παρουσία περισσότερου κόσμου, αφού ο καιρός δεν βοήθησε ιδιαίτερα την εξέλιξη και των εκδηλώσεων.
















Συμμετείχαν οι: Αποστόλης Μπλίκας, Γρ. Κότσαρης, Βάνια Στέφου, Μιχ. Κότσαρης, Σπ. Μαυρίκης, Βασ. Αρτίκος, ... Χαραλάμπους.

Σχετικές αναρτήσεις!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...