24 Ιαν 2010

"Διόδια εις δύο γεφύρας..."

Το 1867, ο Δεληγιώργης θέτει στη Βουλή το ζήτημα επισκευής και αποκατάστασης των γεφυριών του Αιτωλικού. Ακολουθεί ο συγκεκριμένος διάλογος:

Συνεδρίασις 8, της 9 Οκτωβρίου 1867 (Δευτέρα). Ώρα 12 και 20/60.

ΔΕΛΗΓ. Με ολίγας λέξεις θ' απασχολήσω την Βουλήν περί ενός αντικειμένου αφορώντος δήμον της επαρχίας μου, τον δήμον Αιτωλικού. Μοι έστειλε μίαν αναφοράν ο δήμος Αιτωλικού να την υποβάλω εις την Βουλήν, δια της οποίας παρακαλεί να ανανεωθεί ο νόμος του 1849, όστις είχεν επιβάλει διόδια εις δύο γέφυρας, τας οποίας ο δήμος αυτός κατασκεύασε. Το Αιτωλικόν είναι μία νήσος, την οποίαν ήνωσαν διά δύο γεφυρών, διά τας γεφύρας αυτάς εδαπάνησαν περί τας 200.000 δραχμάς από τακτικούς και εκτάκτους φόρους του δήμου. Εν τούτοις ο νόμος αυτός ήτο υπό προθεσμίαν δεκαετή, ετελείωσεν η προθεσμία εις τα 1859, έκτοτε δεν έγινε καμία επισκευή. Ενώ δε είναι έργον πολύ σημαντικόν, καθημέραν βλάπτεται και πολλά μάλιστα των τόξων, τα εις την θάλασσαν ερράγησαν. Νομίζω ότι η αίτησις του δήμου, η οποία πιστοποιείται από πράξεις του δημοτικού συμβουλίου, του να ανανεωθεί ο νόμος ίνα προστεθώσι διόδια, καθώς εγένετο και πριν είναι δικαία. Παρακαλώ την Βουλήν να συστήση την αίτησιν του δήμου εισ την Κυβέρνησιν, η δε Κυβέρνησις εάν έχει δυσκολίαν εισ το να παραδεχθή την αίτησιν αυτήν, ας τας είπει εις την Βουλήν.
ΤΙΝΕΣ: Μάλιστα.
ΔΕΛΗΓ.: Τοσούτω μάλλον, καθ' όσον ο δήμος τώρα διερρέθη και σύγκειται από μίαν πόλιν, ώστε είναι αδύνατον να επαρκέση εις τα έξοδα της επισκευής, άλλως τε πρόκειται περί επισκευών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να συστηθεί;
ΠΟΛΛΟΙ: Μάλιστα.


21 Ιαν 2010

Το παράδοξο της ελληνικής χαρακτικής.


Μια σημαντική έκθεση φιλοξενείται αυτόν τον καιρό στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για το πανόραμα της Ελληνικής Χαρακτικής (1909-2009) μέσα από τη συλλογή του Γιάννη Παπακωνσταντίνου.

Υπάρχει ένα παράδοξο με τη γένεση της χαρακτικής στη χώρα μας. Από τη μια πλευρά πρόκειται για μια νέα τέχνη. Ας αναλογιστούμε ότι σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα παραμένει περιθωριακή, διδάσκεται μεν στο Σχολείο των Τεχνών της εποχής, αλλά το χαρακτικό έργο που παράγεται είναι περιορισμένο. Το μάθημα της χαρακτικής που διδασκόταν από τον Νικόλαο Φέρμπο καταργείται για οικονομικούς λόγους το 1915 και μέχρι το 1932 που ο Γιάννης Κεφαλληνός αναλαμβάνει την έδρα της χαρακτικής στην πραγματικότητα δεν διδάσκεται. Σε καμία περίπτωση, πάντως, την περίοδο αυτή, η χαρακτική δεν είχε αποκτήσει την αυτονομία μιας ιδιαίτερης τέχνης. Έρχεται ο 20ος αιώνας και η ουσιαστική έναρξη αυτής της τέχνης μας δίνει έργα που στο μεγαλύτερο εύρος τους δεν ανήκουν στον κανόνα της εθνικής σχολής που προσδιόρισε τον θεματικό, τουλάχιστον, άξονα της ζωγραφικής μας για τουλάχιστον εκατό χρόνια. Γι' αυτόν τον λόγο παρατηρούμε ότι στους πρωτοπόρους της χαρακτικής στη χώρα μας απουσιάζουν τα ιδεολογικά στερεότυπα που βρίσκουμε στους Έλληνες ζωγράφους της αντίστοιχης περιόδου. Ο πυρήνας της χαρακτικής δεν καθορίζεται ούτε από την ιδέα μιας επιστροφής στο παρελθόν ούτε στη συνέχεια στην αναζήτηση αυτού του παρελθόντος μέσα στο ιστορικό παρόν. Η χαρακτική μέσα από το έργο των μεγάλων δασκάλων της υπήρξε μια τέχνη του μοντέρνου η οποία προσπάθησε να συνομιλήσει με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ρεύματα.

Η χαρακτική στη χώρα μας αποδείχτηκε μια τέχνη χωρίς καταγωγή και χωρίς ιδιαίτερη παράδοση. Τα πρώτα έργα του Δημήτρη Γαλάνη χρονολογούνται γύρω στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα. Και μάλιστα σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν παραδείγματα της ελληνικής σχολής στη χαρακτική για τον απλό λόγο ότι ο Γαλάνης ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Αυτό το γεγονός μάλλον υπήρξε καθοριστικό. Ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα, γύρω στα 1910, ο Γαλάνης έρχεται σε επαφή με το κίνημα του μοντέρνου και οι λύσεις που δίνει στο χαρακτικό του έργο προσδιορίζονται μέσα από αυτήν την επαφή. Δημιουργεί αυστηρά δομημένες συνθέσεις που έχουν ως βάση τους τις αρμονικές χαράξεις. Το σχέδιο του γίνεται γεωμετρικό, σχεδόν κυβιστικό. Η χαρακτική του καθορίζεται από τους σαφείς και προσδιορισμένους τόνους, ενώ η χρήση του χρώματος ελαχιστοποιείται. Παράλληλα, δίνεται έμφαση στην προοπτική απεικόνιση του χώρου. Μολονότι το έργο του χαρακτηρίζεται από ένα συγκρατημένο μοντερνισμό δεν διστάζει να δώσει έργα υψηλού εντασιακού φορτίου όπως το Παπικό παλάτι (1914) στο οποίο τα οξυγώνια γοτθικά σχήματα τεμαχίζουν τη σύνθεση, προσδιορίζουν απότομες μεταβάσεις από το φως στο σκοτάδι. Υπήρξε ένας πολύ ευαίσθητος δείκτης των κινήσεων της πρωτοπορίας. Ακόμα και η επιστροφή του σε μια νεοκλασική τεχνική με βάση τα διδάγματα του Ντεραίν άσκησε αντίστοιχη επίδραση σε αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες της εποχής. Μέσα από το έργο του μπορούμε να αντιληφθούμε, στη συνέχεια, την αλυσίδα της επίδρασης. Για παράδειγμα οι λύσεις που επιλέγει ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος δεν παραπέμπουν πίσω στον Γαλάνη; Οι καθορισμένοι με σαφήνεια τόνοι, η αναλυτική επεξεργασία του χώρου, ακόμα και η σχέση του φωτός με το σκοτάδι, στις συνθέσεις του Γαλάνη δεν παραπέμπουν; Αλλά και ρεαλισμός του Κορογιαννάκη τις ίδιες μορφοπλαστικές αξίες δεν χρησιμοποιεί: Το ίδιο δεν θα κάνει στη συνέχεια ο Τάσσος; Ο Γαλάνης δημιούργησε, για μια μεγάλη χρονική περίοδο, τον Κανόνα της Ελληνικής χαρακτικής.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Αυγή":
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=516506

Στη φωτό, έργο του Γ. Κεφαλληνού, "Λίμνη με ιτιές"

13 Ιαν 2010

Όψεις μιας πόλης: Ανατολικός και Δυτικός Ορίζοντας, λιμνοθαλασσίτικο απόγευμα...


Αιτωλικό, Ιανουάριος 2010.
"Όλοι οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται σε ένα βαθμό από την όψη του κόσμου. Κάποιοι μέχρι του σημείου να αγαλλιάσουν. Αυτή η αγάπη της ομορφιάς είναι ο βαθμός της ευαισθητοποίησης που έχει ο καθένας μας. Κάποιοι άλλοι τρέφουν την ίδια αγάπη σε τέτοιο βαθμό, που δεν τους αρκεί να θαυμάζουν, αλλά αναζητούν να ενσωματώσουν νέες μορφές. Η δημιουργία της ομορφιάς είναι η Τέχνη."
Ραλφ Έμερσον, "Η Φύση", μετφρ. Ελένη Παπαντωνίου.

"ΈΚΠΛΗΞΗ ΙΙ" του 2010: Τέχνη για τον άνθρωπο...







Μετά από το εξαιρετικά επιτυχημένο ντεμπούτο της (2009) η εικαστική εκδήλωση για τους άστεγους της Αθήνας πραγματοποιείται ξανά ως "ΕΚΠΛΗΞΗ ΙΙ" - 2010 με ακόμη περισσότερους καλλιτέχνες και έργα αλλά και ακόμη μεγαλύτερη διάθεση προσφοράς.


Το artAZ, σε συνεργασία με το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων (Κ.Υ.Α.Δ.Α.) και την «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, πρότεινε σε σύγχρονους καλλιτέχνες να εκφραστούν και να συνεισφέρουν σε μία μεγάλη γιορτή αγάπης και προσφοράς. Οι συμμετέχοντες δημιουργούν ειδικά για την «ΕΚΠΛΗΞΗ» από ένα έργο τέχνης.

Ποια είναι η έκπληξη;
Τα έργα είναι υπογεγραμμένα στο πίσω μέρος τους.
Η ταυτότητα του καλλιτέχνη θα αποκαλυφθεί μόνο μετά την αγορά του έργου! Στην ιδιαίτερη αυτή Έκθεση συμμετέχουν ο Γρηγόρης και ο Μιχαλης Κότσαρης και για τον παραπάνω λόγο δεν παραθέτουμε φωτό των έργων.

Η έκθεση θα εγκαινιαστεί στις 19 Φεβρουαρίου στην Αίθουσα «Κωνσταντίνος Καβάφης» της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων θα διατεθούν στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων (Κ.Υ.Α.Δ.Α.) για την υποστήριξη του έργου του.

11 Ιαν 2010

Το χαβιάρι των φτωχών - αυγοτάραχο Τρικαλινού.


Ο συντοπίτης μας Ζαφείρης Τρικαλινός διαφημίζει το Αιτωλικό μέσω του εύγεστου λιμνοθαλασσίτικου προιόντος του σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ήδη στο ιδιαίτερο μενού του εστιατορίου του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης αναγράφεται: "Αυγοτάραχο Αιτωλικού"...

Ακολουθεί το άρθρο του Μ. Γελαντάλι από την "Ελευθεροτυπία":
"Ο προπάππους των σημερινών ιδιοκτητών παρασκεύαζε αυγοτάραχο στα φυσικά διβάρια Αιτωλικού-Μεσολογγίου. Η σκυτάλη πέρασε από γενιά σε γενιά μέχρι που το 1997 ο Ζαφείρης Τρικαλινός έστησε το πρώτο δικό του διβάρι στη λιμνοθάλασσα, κάνοντας σχέδια για εξαγωγές.

Σήμερα η εταιρεία ελέγχει το 90% και πλέον της εγχώριας αγοράς. Τα τελευταία χρόνια γίνονται μεθοδικά βήματα στο εξωτερικό με συμμετοχή σε ξένες εκθέσεις τροφίμων και πωλήσεις σε αλυσίδες και γνωστά εστιατόρια. ΗΠΑ, Ευρώπη και αραβικές χώρες βρίσκονται ήδη στο πελατολόγιο της εταιρείας που μπήκε και στην ιαπωνική αγορά.

Το ελληνικό αβγοτάραχο Trikalinos λάμπει κερωμένο -υπό την επίβλεψη της μητέρας της οικογένειας- στα ράφια του Harrod's ή στο τραπέζι του περίφημου εστιατορίου «Zaytimya» της Ουάσιγκτον, του «Milos» της Νέας Υόρκης και του «El Bulli» του Feran Andria. «Βραβεία, όπως του περιοδικού «Gourmet» και διακρίσεις από ξένους οργανισμούς και εκθέσεις συμβάλλουν αναμφίβολα στην εμπορικότητα των προϊόντων» παραδέχεται ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης.

Ο ίδιος δεν παραλείπει να μνημονεύσει τον αείμνηστο Γεράσιμο Βασιλόπουλο -ιδρυτή της φερώνυμης αλυσίδας- που του συνέστησε να μεταφέρει το εργαστήριο από το Αιτωλικό στην Αθήνα. Θεωρεί σημαντική την έγκριση που δόθηκε από τις ιαπωνικές αρχές για το «πιστοποιητικό εισαγωγής» του καρασιούμι (όπως αποκαλείται το ελληνικό αυγοτάραχο) στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

«Το αβγοτάραχο έχει τη δική του θέση στη γαστρονομία», σημειώνει ο Ζαφείρης Τρικαλινός. «Δεν μπορεί να θεωρηθεί έδεσμα ανταγωνιστικό του χαβιαριού, ενώ οι τιμές του είναι πολύ πιο λογικές εξηγώντας και τον χαρακτηρισμό που του αποδίδεται ως... χαβιαριού των φτωχών. Είναι τροφή πλούσια σε λιπαρά, αντιοξειδωτικές ουσίες και πρωτεΐνες. Το ελληνικό προϊόν θεωρείται από τα καθαρότερα της αγοράς, διεθνώς».

Αυτό δικαιολογεί τις πάμπολλες διακρίσεις που γεμίζουν τα γραφεία της εταιρείας στην Αθήνα, αν και ο πατέρας της οικογένειας μένει στα μετόπισθεν -«Μπουνότης» το προσωνύμιο του πατέρα στα μέρη της Αιτωλοακαρνανίας- και θεωρείται από τους καλύτερους μάστορες στην κατασκευή διβαριών, καθώς έχει φτιάξει ιχθυοτροφεία μέχρι και τη μακρινή Λιβύη.
Με γαλλικό και ιαπωνικό διαβατήριο
Η εταιρεία Trikalinos καλύπτει το μεγαλύτερο μερίδιο της εγχώριας αγοράς, ενώ περισσότερο από το 30% της παραγωγής εξάγεται στις τέσσερις... γωνιές του πλανήτη.
Το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής εταιρείας είναι η είσοδός της στη δύσκολη ιαπωνική αγορά, όπου πολύ γρήγορα κατάκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία της. Σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη της εταιρείας, «αβγοτάραχο με τη σοκολάτα και την παρμεζάνα αποτελούν τα προϊόντα με τη μεγαλύτερη επίγευση». Ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος στην ηπειρωτική Ευρώπη είναι η Γαλλία.

Στη γαλλική αγορά το ελληνικό προϊόν θεωρείται ανώτερο από το αντίστοιχο της Κορσικής, χαρακτηρίζεται «royale» και πωλείται σε διπλάσια τιμή. Η γαλλική αναγνώριση αποτέλεσε αναμφίβολα... διαβατήριο εισόδου στην ιαπωνική αγορά, όπου το ελληνικό καρασιούμι θεωρείται πρώτης ποιότητας έδεσμα. «Πρόσφατα η ιαπωνική Mitumi ζήτησε να εξαγοράσει την ελληνική εταιρεία, αλλά είναι δύσκολο να πουλάς το δημιούργημα γενιών και το παιδί σου», παραδέχεται ο επιχειρηματίας.
ΠΗΓΗ: http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=117178
Επισκεφθείτε και το: www.trikalinos.gr/trikalinos/el_company_03.php


Aναδρομική του λαικού ζωγράφου Χρ. Καγκαρά στο Μουσείο Βάσως Κατράκη-Κέντρο Χαρακτικής.

Εγκαινιάστηκε χθές στους χώρους του Μουσείου Βάσως Κατράκη - Κέντρου Χαρακτικής, η παρουσίαση έργων του λαικού ζωγράφου Χρ. Καγκαρά από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας.
Περισσότερα για τον ζωγράφο και το έργο του στο:
http://www.xkagaras.gr/
H φωτογραφία του έργου είναι από το:
www.evrytan.gr

7 Ιαν 2010

Όψεις λιμνοθάλασσας, ο χειμώνας δεν ήρθε φέτος...

...Ας ελπίσουμε ότι θα μας θυμηθεί το 2010, αφού η παραπάνω φωτογραφία(ergogallery), που "πάγωσε" το χιόνι στον Αράκυνθο είναι παλαιότερη. Καλή Χρονιά!

Σχετικές αναρτήσεις!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...