Ο Γ. Σώκος, παραδίδει και μεταδίδει μέσα από τα απομνημονεύματά του μαθήματα πολιτιστικής δράσης του καιρού του. Κάποιοι τόλμησαν μετά από καιρό και μπράβο τους (δεκαετία 1970 - 80) και σήμερα ακόμη κάποιοι συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησε τότε...στις αρχές του 20αι. : την Θεατρική Παράδοση του Αιτωλικού.Επειδή η περιληπτική απόδοση των γραπτών του Γ. Σώκου δεν θα μεταφέρει το κλίμα και την αυθεντικότητα των δρώμενων της εποχής του, προτιμούμε να τον αφήσουμε να διηγηθεί ο ίδιος την πραγματικότητα της εποχής του:
"Eις εποχήν καθ' ην ημείς ήμεθα ακόμη νήπια, ένας άλλος όμιλος ετίμα και προήγε το Αιτωλικόν δια σοβαράς πνευματικής κινήσεως και ωραίων θεατρικών παραστάσεων. Ο Τζοβάρας ήτο και τότε η ψυχή της κινήσεως αυτής. Δραματικά αριστουργήματα της ημετέρας και ξένης φιλολογίας ανεβιβάζοντο επί προχείρου σκηνής με επιμέλειαν που θα εζήλευε το καλλίτερον σημερινόν Αθηναικόν θέατρον. Πρωταγωνιστής και διδάσκαλος πάντοτε ο Τζοβάρας. Από το στόμα του ιδίου επληροφορήθην ότι η συμπαθής καλλιτέχνις Μελπομένη Κολυβά υπήρξε μαθητριά του, η πρώτη δε εμφανισίς της εγένετο από της σκηνής του θεάτρου Αιτωλικού.
Ο Εν Αθήναις τότε θεατρικός κόσμος μετά περιεργείας παρηκολούθει τας προόδους του θεάτρου του Αιτωλικού, πολοί δε σοβαροί θίασοι κατήλθον έως εκεί και έδιδον σειράς επιτυχών παραστάσεων τη συμπράξει των ερασιτεχνών.
Μετά τινά έτη η κίνησις αυτή ενεκρώθη. Τα μέλη του ομίλου ετράπησαν εις διαφόρους επιχειρήσεις, ο δε Τζοβάρας απέμεινε μόνος, ζώσα ανάμνησις των ωραίων ημερών, των οποίων την παρέλευσιν εθρήνει με πικρά δάκρυα[.....]
Γ. Σώκος, περιδ. Στερεά Ελλάς 10-06-1923.
"Η προαναφερθείσα νέκρωσις της πνευματικής κινήσεως του Αιτωλικού διήρκεσεν επί δεκαπενταετίαν ολόκληρον και μέχρι των αρχών του έτους 1911...
.....Όπως ανωτέρω εξεθέσαμεν, το Αιτωλικόν ήτο άλλοτε κέντρον σοβαράς θεατρικής κινήσεως. Μπορεί να πει κανείς ότι οι Αιτωλικιώται είχον μέσα τους το μικρόβιο της θεατροφιλίας εις βαθμόν που εις καμίαν άλλην πόλιν δεν παρετηρήθει.
Οι ηθοποιοί που έφθασαν ως εκεί εκινδύνευαν να γίνουν δημόται Αιτωλικού και μόνο κατόπιν συνενοήσεως με άλλους συναδέλφους των τους παρεχώρουν την θέσιν των.
Εις τα 1910 ήλθε στο Αιτωλικόν ο ηθοποιός Μήτσος Ρέντζος με θίασον αρκετά καλόν και άρτιον. Πρωταγωνίστρια ήτο η γυναίκα του Ελένη, πολύ καλή και φιλότιμος ηθοποιός. Αργότερα ήλθε και άλλος επίσης θίασος υπό τον Γαιτανάκην. Η σύζυγός του Σοφία και η μικρά κόρη του Νίτσα, που παίζει στον θίασο της Κυβέλης, ήσαν οι πρωταγωνίστριαι του δευτέρου αυτού θιάσου. Και οι δύο παίζοντες εκ περιτροπής καθ' όλον το έτος αυτό, είχον γίνει πολύ συμπαθείς στους Αιτωλικιώτας, αι δε εισπράξεις των ήταν τόσο ικανοποιητικαί, ώστε δεν τους έκανε καρδιά να εγκαταλείψουν. Όταν έπαιζε ο ένας θίασος, ο άλλος εγύριζε στο Αγρίνιον και στο Μεσολόγγι.
Η θεατρική αυτή κίνησις μαζί με τα αίτια που ανεπτύξαμεν ανωτέρω εδημιούργησε την σκέψιν....περί ιδρύσεως Συλλόγου Ερασιτεχνών. Και η σκέψις αυτή ετέθη σε εφαρμογήν.
Ούτω τον Ιανουάριον του 1911 ο Σύλλογος έκαμνε την επίσημον εμφανισίν του διά του καταστατικού και δημοσιεύσεων. Τα αποτελούντα αυτόν μέρη ήσαν: ο Λεονάρδος, ο Σώκος,
ο Κτιστόπουλος, ο Ροδόπουλος, ο Λάσκαρης, ο Οικονομόπουλος, ο Σπυρόπουλος, ο Καρβέλης, ο Κοντοδήμος, ο Τσέκος, ο μακαρίτης Πυλαρινός και πολοί άλλοι. Ο Τζοβάρας δεν είχε μετάσχει επισήμως εις τον σύλλογον, ήτο όμως η ψυχή αυτού και ο διδάσκαλος εις τα έργα που επρόκειτο να παιχθούν.
Το περιοδικόν του Συλλόγου ήτο ο "Παναιτωλικός Αστήρ". του οποίου την έκδοσιν είχε αναλάβει ο Σώκος. Κατά το καταστατικόν του Συλλόγου, κύριος σκοπός του ήσαν αι θεατρικαί παραστάσεις, αι καλλιτεχνικαί διαλέξεις....."
Αυτά γινόνταν το 1911 στην πόλη του Αιτωλικού...
Θα ακολουθήσει η συνέχεια της αφήγησης - γραπτής και δημοσιευμένης μαρτυρίας του Γ. Σώκου, για την πνευματική κίνηση της πόλης μας στις αρχές του 20αι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου