Έργο της Τώνιας ΝικολαίδουΤο Εργαστήριο Χαρακτικής των Σιατερλή-Pantolfini είναι υπόθεση σοβαρή για τους χαράκτες και τους εικαστικούς καλλιτέχνες ευρύτερα, από το 1977 που ιδρύθηκε.
Σήμερα, όπως όλα δείχνουν με την εξαιρετική έκθεση της Ιστορίας του Εργαστηρίου, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, γίνεται υπόθεση τεκμηρίωσης της πορείας της σύγχρονης χαρακτικής, με τα δείγματα δουλειάς των 60 καλλιτεχνών που συμμετέχουν, από τους γλύπτη Θόδωρο, Γιάννη Μπουτέα, Βλάση Κανιάρη έως τους Μιχάλη Αρφαρά, Τώνια Νικολαΐδη, Δήμητρα Σιατερλή, Πίνο Παντολφίνι, Μαρία Γιακά (σας υπενθυμίζω την πρόσφατη παρουσία της στο Βυζαντινό Μουσείο) και από τους ιστορικούς Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Κώστα Γραμματόπουλο έως τον Δημήτρη Κοντό, τον Αλέκο Φασιανό, τον Χρόνη Μπότσογλου. Βλέπετε, το Εργαστήριο δεν ανήκει μόνο στους χαράκτες, αλλά σε κάθε εικαστικό καλλιτέχνη που επιθυμούσε να εμπλακεί με τη χαρακτική, έστω και περιστασιακά.
Η όλη παραγωγή έργου, παραπάνω από έγκυρη, με εκδηλώσεις πληροφόρησης προς το κοινό, συνεργασίες με τον αντίστοιχο διεθνή χώρο αλλά και μύηση κάθε ενδιαφερόμενου σε διάφορες τεχνικές, κυρίως της χαλκογραφίας, με γνωστές ή πειραματικές διαδικασίες. Η άριστη γνώση του ζεύγους Παντολφίνι-Σιατερλή επιτρέπει αυτού του είδους τα ανοίγματα στον ευρύτερο χώρο των εικαστικών, των θεωρητικών αλλά και των ερασιτεχνών που είχαν ενδιαφέρον για το θέμα χαρακτική, στη σειρά μαθημάτων-σεμιναρίων.
Η πρώτη συνεργασία του Εργαστηρίου Παντολφίνι-Σιατερλή ήταν με τη Βάσω Κατράκη, όταν, το 1977, τυπώνονται και παρουσιάζονται στην έκθεση «Η γυναίκα στην Αντίσταση» εννέα όρθια ξύλα φυλαγμένα από τα χρόνια της Αντίστασης.
Εως σήμερα, η πορεία της δουλειάς και οι συνεργασίες του χώρου με τους καλλιτέχνες είναι διαρκής, όπως αποδεικνύει η ιστορική αυτή έκθεση, η οποία περιέχει πολύτιμο υλικό ευρηματικά παρουσιασμένο (επιμέλεια Νέλλης Κυριαζή).
Εως πριν από λίγα χρόνια, η χαρακτική χρειαζόταν κάθε τόσο να απολογείται για το αν είναι ισότιμη με τη μοναδικότητα της ζωγραφικής, δεδομένων των αριθμημένων αντιτύπων και της σαφώς χαμηλότερης τιμής των έργων της. Σήμερα, έχει απελευθερωθεί από τέτοιου είδους δεσμεύσεις και αν τοποθετούμε την Τώνια Νικολαΐδου (παράδειγμα) στα δείγματα των σημαντικών καλλιτεχνών, δεν χρειάζεται να την ορίσουμε ως χαράκτρια σε μια υπόθεση όπου το μέσον δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Φαντάζομαι, ωστόσο, ότι η οικονομική κρίση θα ευκολύνει στις μέρες μας τη διάδοση της χαρακτικής, προχωρώντας παράλληλα στην απενοχοποίηση της χαρακτικής από το όποιο τύπωμα και την όποια αναπαραγωγή.
Η έκθεση έχει στόχο σοβαρό, κατά τη γνώμη μας, στον διπλό της ρόλο, της ιστορικής πληροφόρησης και της σύγχρονης δημιουργίας.
To παραπάνω άρθρο της Μαρίας Μαραγκού, αναδημοσιεύεται από την "Ελευθεροτυπία"
http://www.enet.gr/?i=news.el.home&id=32524
Σήμερα, όπως όλα δείχνουν με την εξαιρετική έκθεση της Ιστορίας του Εργαστηρίου, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, γίνεται υπόθεση τεκμηρίωσης της πορείας της σύγχρονης χαρακτικής, με τα δείγματα δουλειάς των 60 καλλιτεχνών που συμμετέχουν, από τους γλύπτη Θόδωρο, Γιάννη Μπουτέα, Βλάση Κανιάρη έως τους Μιχάλη Αρφαρά, Τώνια Νικολαΐδη, Δήμητρα Σιατερλή, Πίνο Παντολφίνι, Μαρία Γιακά (σας υπενθυμίζω την πρόσφατη παρουσία της στο Βυζαντινό Μουσείο) και από τους ιστορικούς Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Κώστα Γραμματόπουλο έως τον Δημήτρη Κοντό, τον Αλέκο Φασιανό, τον Χρόνη Μπότσογλου. Βλέπετε, το Εργαστήριο δεν ανήκει μόνο στους χαράκτες, αλλά σε κάθε εικαστικό καλλιτέχνη που επιθυμούσε να εμπλακεί με τη χαρακτική, έστω και περιστασιακά.
Η όλη παραγωγή έργου, παραπάνω από έγκυρη, με εκδηλώσεις πληροφόρησης προς το κοινό, συνεργασίες με τον αντίστοιχο διεθνή χώρο αλλά και μύηση κάθε ενδιαφερόμενου σε διάφορες τεχνικές, κυρίως της χαλκογραφίας, με γνωστές ή πειραματικές διαδικασίες. Η άριστη γνώση του ζεύγους Παντολφίνι-Σιατερλή επιτρέπει αυτού του είδους τα ανοίγματα στον ευρύτερο χώρο των εικαστικών, των θεωρητικών αλλά και των ερασιτεχνών που είχαν ενδιαφέρον για το θέμα χαρακτική, στη σειρά μαθημάτων-σεμιναρίων.
Η πρώτη συνεργασία του Εργαστηρίου Παντολφίνι-Σιατερλή ήταν με τη Βάσω Κατράκη, όταν, το 1977, τυπώνονται και παρουσιάζονται στην έκθεση «Η γυναίκα στην Αντίσταση» εννέα όρθια ξύλα φυλαγμένα από τα χρόνια της Αντίστασης.
Εως σήμερα, η πορεία της δουλειάς και οι συνεργασίες του χώρου με τους καλλιτέχνες είναι διαρκής, όπως αποδεικνύει η ιστορική αυτή έκθεση, η οποία περιέχει πολύτιμο υλικό ευρηματικά παρουσιασμένο (επιμέλεια Νέλλης Κυριαζή).
Εως πριν από λίγα χρόνια, η χαρακτική χρειαζόταν κάθε τόσο να απολογείται για το αν είναι ισότιμη με τη μοναδικότητα της ζωγραφικής, δεδομένων των αριθμημένων αντιτύπων και της σαφώς χαμηλότερης τιμής των έργων της. Σήμερα, έχει απελευθερωθεί από τέτοιου είδους δεσμεύσεις και αν τοποθετούμε την Τώνια Νικολαΐδου (παράδειγμα) στα δείγματα των σημαντικών καλλιτεχνών, δεν χρειάζεται να την ορίσουμε ως χαράκτρια σε μια υπόθεση όπου το μέσον δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Φαντάζομαι, ωστόσο, ότι η οικονομική κρίση θα ευκολύνει στις μέρες μας τη διάδοση της χαρακτικής, προχωρώντας παράλληλα στην απενοχοποίηση της χαρακτικής από το όποιο τύπωμα και την όποια αναπαραγωγή.
Η έκθεση έχει στόχο σοβαρό, κατά τη γνώμη μας, στον διπλό της ρόλο, της ιστορικής πληροφόρησης και της σύγχρονης δημιουργίας.
To παραπάνω άρθρο της Μαρίας Μαραγκού, αναδημοσιεύεται από την "Ελευθεροτυπία"
http://www.enet.gr/?i=news.el.home&id=32524
Στην Αίθουσα Τέχνης "έργω 98", μπορεί κανείς να δεί έργα του ζεύγους Παντολφίνι - Σιατερλή, καθώς και της Άριας Κομιανού - φίλη της Βάσως Κατράκη - του πρώην προέδρου της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών Νίκου Δεσεκόπουλου, κα. όπως επίσης να πληροφορηθεί για την δράση του τόσου δραστήριου σωματείου πάνω στην υπόθεση της Ελληνικής Χαρακτικής στις μέρες μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου