Όψεις μιας πόλης, Τα έγχρωμα σπίτια της...

Το "Κίτρινο σπίτι στην Αρλ" (λεπυομέρεια από πίνακα του Βίνσεντ Βαν Γκογκ)

Οικία Φαράντου - Αιτωλικό.

Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό σημείο της πόλης του Αιτωλικού. Διατηρεί το γνήσιο κίτρινο χρώμα του σε πείσμα των παστέλ αποχρώσεων που επιβλήθηκαν από το πουθενά... Δεν αμφισβητείται από κανέναν ότι τα χρώματα του Αιτωλικού είναι η ώχρα, το λουλάκι (ultramarina) και το κεραμιδί. Όλα αυτά σε ανάλογες προσμίξεις με τον "φορέα" ασβέστη, δημιουργούν ιδιαίτερες αποχρώσεις τις οποίες οι νοικοκυρές του παλιού Αιτωλικού - μαστόρισσες στα χρώματα του αργαλειού ήδη - εκμεταλεύονταν και δημιουργούσαν εξαιρετικά χρωματικά αποτελέσματα στις προσόψεις των σπιτιών τους. Τώρα γιατί μας έχει πιάσει αυτή η μανία να "γδάρουμε" το επίχρισμα (σοβάς) για να φανεί η πέτρα σώνει και καλά... Η Ηπειρωτική αρχιτεκτονική της εμφανούς λιθοδομής βρήκε στο Αιτωλικό εξαιρετικές εφαρμογές στα Γεφύρια, στο ναό των Ταξιαρχών και σε μερικά κτίρια που επιλέχθηκαν από την αρχή να φέρουν φανερή καλοδουλεμένη λιθοδομή. Η άσχημη και κακοχτισμένη λιθοδομή των δύο εκκλησιών - Αη-Δημήτρη και Αη-Γιώργη -που προκάλεσε ένα σωρό προβλήματα υγρασίας αφού αφαιρέθηκε το φυσικό τους προστατευτικό επίχρισμα δεν προβληματίζει; Προς τι η τάση για την "ομορφιά" της πέτρας όταν το Αιτωλικό ακουμπάει στο νερό και η παράδοση του είναι θάλασσα, αρμυρίκι, γαίτα, σταφνοκάρι και λιοστάσια;
Γιατί μένουμε στην "ορεινή μόδα" της πέτρας και αγνοούμε την Επτανησιακή Αρχιτεκτονική;
Μια ματιά να ρίξουμε στα στενά της Λευκάδας και της Κεφαλονιάς θα δούμε το Αιτωλικό του 1950-60 που εμείς το χάσαμε... κατά τα άλλα χτίσαμε πέτρινες βρύσες δίπλα στην λιμνοθάλασσα, έτσι για την παράδοση...