Όψεις μιας πόλης, τα έγχρωμα σπίτια της...ΙΙΙ

Αυτό το "έγχρωμο" σπίτι βρισκόνταν στα "Πενταρνιώτικα" - σε μια από τις παλιότερες γειτονιές του Αιτωλικού - πάνω στο δρόμο που έφερνε από τον Αη-Δημήτρη στο κανάλι. Λέμε βρισκόνταν, αφού οι χρωματιστοί σοφάδες του έγιναν μπάζα - κατεδαφίστηκε πρόσφατα.
Αποτελούσε ένα ιδιαίτερο δείγμα συνδυασμού επτανησιακής και ηπειρωτικής αρχιτεκτονικής, αυτό που αποκαλούμε λαική αιτωλικιώτικη αρχιτεκτονική. Με περίκλειστη αυλή, ξύλινο μπαλκόνι και κατώγι, με τα υπέροχα χρώματα στο επίχρισμα των τοίχων, ξεχώριζε για την ιδιαιτερότητά του.
Λίγα ακόμη κτίρια με μοναδικά χαρακτηριστικά απομένουν στο Αιτωλικό. Τα πιο πολλά ευτυχώς έχουν αναπαλαιωθεί και γλύτωσαν την καταστροφή, κάποια άλλα όχι. Τα σπίτια μιας πόλης είναι φορτωμένα με τις μνήμες της. Κάθε γωνιά της μας θυμίζει κάτι από τα περασμένα. Δέν είναι βέβαια σωστό να προσδοκούμε ότι το παρελθόν θα μας κατευθύνει πάντα και ότι είναι αλάνθαστο. Σίγουρα πάντως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στο παρόν, σε αυτό δηλαδή που από εμάς τους ίδιους θα γίνει σε λίγο μέλλον.
Πόσο δίκιο έχει ο Μπόρχες όταν γράφει: "το παρόν δεν ακινητοποιείται. Ένα καθαρό παρόν είναι αδιανόητο: θα 'ταν ανύπαρκτο. Το παρόν περιλαμβάνει πάντα ένα μέρος του παρελθόντος και ένα μέρος του μέλλοντος".

(φωτ. "ergogallery 98" - 2009)