Τα Ρεμπάκια ήταν κάποτε η αγαπημένη παραλία του Αιτωλικού. Οι μεγάλες γαίτες που είχαν προσαρμόσει πάνινες τέντες - πράσινες, λευκές και μπλε - για να προφυλάσσουν τον κόσμο από τον καυτό ήλιο, πηγαινοέρχονταν όλη μέρα από το Αιτωλικό στα Ρεμπάκια και αντίστροφα, μεταφέροντας κόσμο - κυρίως τα γυναικόπαιδα - για το μπάνιο τους. Αλλά κι άλλοι πολλοί, με τις γαίτες τους ή το ποδήλατό τους "από γύρω", απ' τα γεφύρια, έφταναν στα ρηχά νερά της παραλίας με την ψιλή άμμο τα γκριζοπράσινα αρμυρίκια και τις βουρλιές για να ξεκουραστούν στο δροσερό τσαρδάκι, καλλυμένο με τα φύλλα του φυτού "ριμπάκου". Καθημερινά δρομολόγια με γεμάτα λεωφορεία - κυρίως από το Αγρίνιο - κατέβαζαν κόσμο στην περιοχή.Μετά ήρθαν τα γλυκά νερά της Λυσιμαχίας κι έδιωξαν την αρμύρα και χάλασαν τη λιμνοθάλασσα.
Σήμερα οι Αιτωλικιώτες διανύουν αρκετά χιλιόμετρα για ν' "αντικρύσουν" παραλίες: Λούρος, Τουρλίδα, Κρυονέρι. Μερικοί προτιμούν ακόμα τις μικρές "παραλίες" του Αιτωλικού: στο Κανάλι, στο Αγάλμα, στην Αστροβίτσα, στον Αλμυρό. Καμία από αυτές δεν είναι οργανωμένη αλλά τελικά είναι όμορφο κολυμπώντας στη λιμνοθάλασσα να αντικρύζεις - όπως τότε από τα Ρεμπάκια - την πόλη που γεννήθηκες, μεγάλωσες και κατοικείς.
"...Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη
στην ειρήνη του κόλπου των νερών έχει ο Θεός... "
Οδ. Ελύτης, "Η ηλικία της γλαυκής θύμησης" (Προσανατολισμοί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου