Το ζητούμενο στο συγκεκριμένο σκηνικό δεν ήταν η φλυαρία. Η ατμόσφαιρα του έργου ζητούσε έναν σχετικά ρεαλιστικό σκηνικό που να δηλώνει ένα φτωχικό καλύβι και τον αύλειο χώρο του. Χρησιμοποιήθηκαν φυσικά υλικά (λινά υφάσματα, ξύλο, καλάμια, σχοινιά) στις αποχρώσεις της ώχρας, του υπόλευκου, του κόκκινου του κεραμιδιού και του μαύρου - τα βασικά χρώματα της αρχαιότητας, που συνοδεύτηκαν από το δυναμικό υλικό του σιδήρου (οι εκατέρωθεν ράμπες στα δύο βάθρα). Πρωτίστως το σύνολο του σκηνικού είναι περιγραφικό, ταυτόχρονα όμως υποδηλώνει μέσα από τη στυλιζαρισμένη αφαιρεσή του τα κυριότερα στοιχεία του θεατρικού χώρου-χρόνου που διαδραματίζεται ο "Πλούτος" του Αριστοφάνη. Τονίζει ο Πήτερ Μπρούκ: " Ανακάλυψα συχνά πως το σκηνικό είναι η γεωμετρία της τελικής μορφής του έργου....καλός σκηνογράφος είναι αυτός που προχωρεί βήμα βήμα, παράλληλα με το σκηνοθέτη, γυρίζει πίσω, επιφέρει αλλαγές, αναθεωρεί, καθώς μορφοποιείται βαθμιαία η τελική σύλληψη." Κι εδώ έγινε ακριβώς αυτό - το σκηνικό δεν έμεινε στη μακέττα, όταν ξεκίνησε το στήσιμό του υπήρξε μια διαρκής κίνηση που το μετασχημάτιζε σε σχέση με τη δράση των ηθοποιών και τις συνθήκες του τόπου - χώρου στον οποίο θα συνθέτονταν.
Τέλος το συγκεκριμένο σκηνικό, συμβολικά θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν ένα άθλιο, παλιωμένο καράβι (η χώρα) με τα μπαλωμένα του πανιά ανοιχτά και με όλους του ηθοποιούς (πολίτες) πάνω του, να πλέει σε μιαν άγνωστη κα επικίνδυνη θάλασσα (κρίση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου