Tα Τραίνα που φύγαν...

"Τρένο ακούν, τρένο δεν βλέπουν...

Αν ένας περαστικός βρεθεί στον επαρχιακό δρόμο Αιτωλικού-Μεσολογγίου, θα δει πολλούς εγκατεστημένους Ρομά. Αν παρατηρήσει καλύτερα τα τσαντίρια, θα δει ορισμένες σιδηροκατασκευές που κάνουν για όλες τις χρήσεις: σκάφες πλυσίματος, τραπέζια φαγητού, παιδικά παιχνίδια. Είναι ίσως το μοναδικό αξιόλογο έργο, στο οποίο χρησίμευσαν οι σιδερένιες ράγες της γραμμής Αγρινίου-Μεσολογγίου-Κρυονερίου.

Ξεχασμένοι σταθμοί, παρατημένα βαγόνιαΔεκατρία χρόνια τώρα ακούν για τρένο, μα τρένο δεν βλέπουν οι Αιτωλοακαρνάνες. Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και πομπώδεις εξαγγελίες των υπευθύνων έχουν περισσέψει, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της ανορθολογικής κρατικής μηχανής, που δαπανά εκατομμύρια ευρώ απ'το βαλάντιο των Ελλήνων πολιτών. Η ιστορία του τρένου στην Αιτωλοακαρνανία αρχίζει τον 19ο αιώνα, αφού η χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής έγινε επί Χαρίλαου Τρικούπη. Εξυπηρέτησε τον πληθυσμό της Αιτωλοακαρνανίας για εμπορικούς λόγους και τους θερινούς μήνες για πρόσβαση στις παραθαλάσσιες περιοχές. Η λειτουργία του τρένου εγκαταλείφθηκε γύρω στη δεκαετία του '60, αφού οι ράγες ήταν παλιές και σταδιακά ο κόσμος στράφηκε στο ιδιωτικό Ι.Χ.Το 1995 πάρθηκε από τα συναρμόδια υπουργεία η απόφαση να ξαναλειτουργήσει η σιδηροδρομική γραμμή Αγρίνιο-Καλύβια-Αγγελόκαστρο-Αιτωλικό-Μεσολόγγι-Ευηνοχώρι -Κρυονέρι. Τέλη του '95 με αρχές του '96 άρχισαν να τοποθετούνται οι ράγες πάνω στις νέες τραβέρσες, αφού είχαν προηγηθεί βελτιωτικές εργασίες της προϋπάρχουσας γραμμής.Οι «κοντές» ράγεςΟμως, οι καινούργιες ράγες, που η εισαγωγή τους έγινε από την Ιταλία, δεν είχαν τις διαστάσεις ραγών ευρωπαϊκών τρένων, δηλαδή 1,44 μέτρα, αλλά ήταν μόλις 1 μέτρο. Ετσι, η γραμμή Αγρίνιο-Μεσολόγγι-Κρυονέρι δεν επρόκειτο να συνδεθεί με μια μελλοντική σιδηροδρομική γραμμή ταχείας κυκλοφορίας, αλλά θα περιοριζόταν τοπικά και για λόγους τουρισμού και αναψυχής. Εκτός απ'τις «κοντές» ράγες υπήρξε και το πρόβλημα των εγκαταστάσεων για ενδιάμεσους ή τερματικούς σταθμούς, που ήταν εγκαταλειμμένοι. Το όραμα λειτουργίας της γραμμής φάνταζε όλο και πιο μακριά στο μέλλον. Τον Ιανουάριο του 2004, όταν ολοκληρώθηκε η τοποθέτηση ραγών, τοποθετήθηκε στον σταθμό Αιτωλικού ένα τρενάκι (τύπου ρέιλ μπας) για τοπική χρήση, το οποίο προανήγγειλε τη λειτουργία της γραμμής. Στο τέλος του ίδιου έτους, όμως, η διοίκηση του ΟΣΕ, αντιλαμβανόμενη ότι η γραμμή δεν πρόκειται να λειτουργήσει, μετέφερε το τρενάκι στην Καλαμάτα. Η όλη ιστορία στοίχισε στον ΟΣΕ, δηλαδή στο ελληνικό δημόσιο, πάνω από 11,5 εκατομμύρια ευρώ, δίχως να συνυπολογιστούν τα παράπλευρα κόστη και η δαπάνη της μεταφοράς του μικρού τρένου, περίπου 50 θέσεων, από το Αιτωλικό στην Καλαμάτα.Τώρα βεβαίως οι αρμόδιοι μπορούν να είναι υπερήφανοι. Μπορεί τρένο να μη σφυρίξει ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις φορές αλλά εκείνοι θα έχουν επιτελέσει, έστω και άθελά τους, κοινωνικό έργο. Μπορεί οι ράγες να ήταν κοντές, οι οικογένειες των εξαθλιωμένων Ρομά μέσα απ'τα παλιοσίδερα βρήκαν τρόπους να στήσουν τα νοικοκυριά τους... "

Το παραπάνω άρθρο είναι του Νίκου Κανή και δημοσιεύθηκε στην
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2008.