Ο δρόμος ήσυχος, δίχως αμάξια, πρωτόγονη άσφαλτος. Η λιμνοθάλασσα γλύφει τις σκονισμένες άκρες του. Αισιοδοξία στα πρόσωπα. Το τοπίο δεν είναι πια το ίδιο - πως θα μπορούσε να είναι; Η φωτογραφία τραβήχτηκε ένα πρωινό του 1955, εκεί που σήμερα στέκει από τη μια το Κέντρο Υγείας και απέναντι το γήπεδο του Άρη.Από αριστερά καθώς κοιτάμε: Κόντας Διονύσης, Ζερβός Θεόδωρος, Κόκκαλης Δημήτρης και στην άκρη - κυριολεκτικά στην άκρη, ο μόνος της παρέας που δεν ζει, ο πατέρας μου Θανάσης Κότσαρης.
Μόνο στα όνειρά τους ξαναπερπατούν πλέον μαζί, στο ίδιο μέρος, όπως παλιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου