"Για δες θάμα κι αντίθαμα που γένεται στον κόσμο, να περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους..."

Περιμένοντας τη σημερινή πρεμιέρα του θεατρικού δρώμενου "Το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού" (8μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο), από τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου,κάνουμε μια παρουσίαση απο τη χθεσινή γενική πρόβα. Καθηλωτική ατμόσφαιρα, κλειστή, μαύρη. Το δράμα της μάνας "οπού 'χε τους εννιά τους γιούς την Αρετή μονάχη...". Η σκληρή υπόσχεση του Κωνσταντή, η απόγνωση της Αρετης.

Ο χορός των ανδρών-συνείδηση του αδερφού, με τα πένθιμα κοντάρια της απώλειας. Ο χορός των γυναικών-συνείδηση της μάνας, λευκές μάσκες σε μαύρο φόντο, κρατούν βάγια που αναδύουν άρωμα γλυκόπικρο, σεβαστικό. Η λευκή αφηγήτρια-σύμβολο ζωής να κρατά μαύρο μαντήλι. Ο μαύρος αφηγητης-σύμβολο θανάτου, με λευκό μαντήλι. Το ασπρόμαυρο διαρκές παιχνίδι του κόσμου του παλιού, του νέου, του μελλούμενου...

Το φάντασμα του νεκρού αδερφού, να σηκώνεται απ' το μνήμα. Η Αρετή, που πεθαίνοντας γίνεται κουκουβάγια. Η μάνα που λέει: "αν είσαι ο πικροχάροντας, να φύγεις...εννιά παιδάκια σου δωκα, δεν έχω άλλο κανένα..."

Το τραπέζι-εστία, βωμός, μνημόσυνο, καντήλι μνήμης για τους αιώνιους νεκρούς αυτού του τόπου. Για όσους χάθηκαν τότε στον Ντολμά, μια νύχτα του Φλεβάρη...

Δείτε κι εδώ: Z. Kαρβέλης-Μετασχηματισμοί

Kαλή επιτυχία!