"Κάθομαι εδώ και περιμένω τι περιμένω δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως ένα γλυκό απόγευμα σουρώνει μες το σούρουπο.Τα ξύλα τρίζουν κι η φωτιά με τα τραυλίσματά της συνεχίζει τι συνεχίζει. Ώρα να ξαναμπώ στην παιδική μου σήραγγα ενώ ένα φέγγος μεσημεριάτικου μαίστρου θροίζει στα μαλλιά. Ώρα ν' ακούσω τη φωνή της θείας Όλγας "τραγούδα, μαρέ Τάκη, τραγούδα". Θεία Όλγα πως να τραγουδήσω που όλοι κοιμούνται και τα παράθυρα κλειστά, διπλομανταλωμένα. Άνθρωποι μιλούν κι άνθρωποι δεν φαίνονται. Γέλια παντού, φωνές, πατήματα κι όμως τριγύρω σου μια ακτάλυτη σιωπή, σαν όταν πέφτει πυκνό χιόνι".
Τάκης Καρβέλης, από τη συλλογή "Δεν είναι ο περσινός καιρός" (1988).
1 σχόλιο:
Μπράβο ρε φίλε! δεν ξέρω ανα η φωτογραφία ή τα λόγια του ποιητή κερδίζουν τις εντυπώσεις, ίσως επειδή είναι αιτωλικιώτης, ίσως μάλον επειδή είναι ποιητής...
Κ.Β.
Δημοσίευση σχολίου