Οι σιωπηλοί εσπερινοί μιας πόλης.

Ο καιρός περνάει, πολλά αλλάζουν προς το καλό ή προς το χειρότερο. Ο αη -Γιώργης κι ο αη -Δημήτρης ήταν παλιά ενορίες ζωντανές, στριμωγμένες στα σοκάκια και το καθημερινό αγνάντι του αιτωλικιώτη. Κάποτε οι σεισμοί γκρέμισαν τα καμπαναριά τους. Όμορφα καμπαναριά. Του αη-Γιώργη, βενετσιάνικο (ήταν στην ενετοκρατία η εκκλησιά των καθολικών του τόπου), κρατούσε στην κορυφή του δυο πέτρινα γλυπτά λιοντάρια γύρω από τον σφυρήλατο σιδερένιο σταυρό και τη μοναδική από γκρίζο πωρόλιθο λιθοδομή του. Τρικάμπανο και λιτό παρ' όλη τη διακοσμητική τάση των δυτικών. Το άλλο, τ' αη-Δημήτρη, με την όμορφη κόκκινη πλινθοδομή και τα κομψά τόξα του, αντικαταστάθηκε πρόχειρα από μια άχαρη τσιμεντένια προσθήκη - απλώς για να στηρίζεται η καμπάνα.
Αυτά τότε...Όμως και σήμερα καταρρέουν καμπαναριά. Οι σεισμοί - ακόμα κι ο τελευταίος - άφησαν αλώβητο το αριστερό καμπαναριό του Ταξιάρχη. Οι "σεισμογενείς" ιδέες κάποιων όμως - πάνω από δέκα ρίχτερ μάλλον - κόντεψαν να το αποτελειώσουν. Αλλά ευτυχώς λίγοι αλλά πιστοί "ταξιάρχες" έκαναν το θαύμα τους. Το γκρέμισμα σταμάτησε και το πηγάδι στο εσωτερικό του ναού δε φοβάται πλέον μη του πάρουν τον "θαυματουργό" τίτλο κι αρχίσουν όλοι να συζητούν για το "Θαύμα του ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟΥ". Μπορεί όμως να ανυσηχήσει το Γεφύρι της Άρτας...Ξέρετε, "ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόνταν", ιδιαίτερα αν σκεφτεί πως ένα "ξαδελφάκι" του, τα γεφύρια μας, τα ίδια τραβάνε τη στιγμή μάλιστα που είναι κι αυτά συνδημότες του ταλαίπωρου καμπαναριού μας...