Το λεξιλόγιο της γαίτας...

Λέξεις όπως "αντένα", "σούστα", "σκότα", "πατέλι", "πόδεμα", "ρίζα", "μαραφούτι", "κουπαστή", "γέκια", "σταλίκι" κ.α. αποτελούν τον πλούτο του λαικού ψαράδικου λόγου, που μιλιέται ακόμη και σήμερα στα μονοπάτια της λιμνοθάλασσας.
Οι άντρες στο ψάρεμα και οι γυναίκες στο παραγάδι. Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικές ιστορίες διηγημένες από τους παλιότερους: "Οι ψαράδες πήγαιναν στα σπίτια τους κι έδιναν την παραγγελία και τα απαιτούμενα. Δούλευαν πολλές, δεν τις θυμάμαι όλες. Ήταν να πούμε συνεργάτες. Δεν ήταν υποτιμητικό που δούλευαν...έβγαζαν καλο μεροκάματο. Εκατό γαίτες την ημέρα πήγαιναν για ψάρεμα και μπορεί να έριχνε η καθεμιά και τρία και τέσσερα παραγάδια."

"Η μάνα μου ήταν σπουδαία γυναίκα. Και η βάβω μου το ίδιο, αρχοντογύναικα. Είχε έξ παιδιά και μια κοπέλα, τη μάνα μου. Πως την έδωσε σε ψαρά δεν ξέρω...
Η μάνα μου ήταν πολύ δραστήρια. Να την έβλεπες στην κατοχή. Έπαιρνε στο κεφάλι ένα πανέρι ψάρια, είκοσι οκάδες και πάνω και πήγαινε με τα πόδια στην Κατοχή. Τριάντα χιλιόμετρα δρόμο για να αλλάξει τα ψάρια με λίγο στάρι.
Τότε ήμασταν στο Αλωνάκι... μέναμε εκεί. Η μάνα μπροστά με το πανέρι στο κεφάλι κι εμείς παιδάκια ξυπόλητα από πίσω για κάμποση ώρα... Το σάλτσινο μας έκαιγε τα ποδάρια κι αυτή έλεγε: πατάτε πάνω στα δικάμου χνάρια να μην καίγεστε πολύ."
Και οι δύο ιστορίες είναι αυθεντικές διηγήσεις κατοίκων του Αιτωλικού και δημοσιεύονται στο εξαιρετικό βιβλίο μελέτη της Κων/νας Μπάδα: Ο κόσμος της εργασίας, εκδ. Πλέθρον 2004.
Η φωτογραφία, χρονολογείται στι αρχές του 1920 και ανήκει στο αρχείο της οικ. Γ. Τρικαλινού, και στην οποία είναι ο ίδιος ο Γιώργος Τρικαλινός πιτσιρικάς, σ' ένα ιβάρι της περιοχής μας.