Άλλο ένα κτίριο με τη δική του ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, σωριάστηκε πρόσφατα στο πάτριο έδαφος. Άλλη μια πόρτα που δεν ήταν "τετράγωνη", έγινε μπάζα... Δεν είναι η γκρίνια, είναι που αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα σ 'αυτή τη πόλη. Όμως κάποιοι, όσο και να χαλάσει, όσο και να κουραστεί να φτιασιδώνεται με το παμφάγο και αναπόφευκτο μοντέρνο, ξέρουν πως αργά ή γρήγορα πίσω απ αυτή την πόρτα, μιαν άλλη νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες...
2 σχόλια:
Κι εμείς που το γκρεμίσαμε...
Πώς να αντισταθείς και σε τί να αντισταθείς πρώτα;
Στον τρόμο οτι θα πέσει κάποιο αγκωνάρι και θα σκοτώσει;
Στό σεισμό, που επιταχύνει τις αποφάσεις;
Στην επιστημοσύνη των μηχανικών (πολλών, όχι μόνο ενός) που διαβεβαίωναν οτι η συντήρηση είναι ανώφελη και που από πολλά χρόνια θεωρούσαν οτι σαν κτίριο δεν προσφέρει αισθητικά τίποτα ώστε να διατηρηθεί;
Να αντισταθείς στη φθορά του χρόνου ή 'στη φθορά της τσέπης' που ξέρεις οτι θα σε εξοντώσει αν πας αντίθετα στη λογική και προσπαθήσεις να το συντηρήσεις;
Ευτυχώς, το μπροστινό κομμάτι του κτιρίου 'αποκαλύφθηκε' και μας δίνει μια ωραία εικόνα.
Από το σπίτι και την ιστορία του έμειναν λίγα έπιπλα βρώμικα που βγήκαν στο τέλος και κάποια πράγματα που σώθηκαν πιο παλιά. Δεν έχει μείνει κανείς πια, που να του γεννούν συναισθήματα και αναμνήσεις.
Για την ιστορία μόνο, μας δίνουν μια εικόνα ευμάρειας ίσως και δόξας για την εποχή τους.
Οικία Γεωργίου Ι. Μπούρα
1880 - Μάιος 2007
Το συγκεκριμένο κτίριο ήταν απλά η αφορμή για να θίξω το γενικότερο φαινόμενο της απαξίωσης και του αισθητικού μαρασμού στην πόλη μας και σε όλη την ελληνική επαρχία. Με το άρθρο μου ήθελα να τονίσω την ανάγκη να χρησιμοποιούνται πλέον στα νέα κτίρια κάποια στοιχεία (δομικά και αρχιτεκτονικά) που να συνδέουν αρμονικά το παρελθόν με το παρόν.Χαίρομαι πάντως για το κατατοπιστικό και ευγενικό σας σχόλιο και σέβομαι απόλυτα τις θέσεις σας. Ασ δούμε τέλος αν θα βγεί κάτι με την καταγραφή και διάσωση κτιρίων και ιστορικών τόπων της περιοχής μας που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη "Διέξοδο" στο Μεσολόγγι.
Με εκτίμηση, Μ. Κότσαρης.
Δημοσίευση σχολίου