 |
| φωτ. από topontiki.gr |
"...Το σωστό πρόγραμμα απ' έξω, μια προσωπίδα για τους άλλους.
Για σένα, πιο βαθιά, η σφαγή."
"Αυτοανθολόγιο" Πάνου Θασίτη (1951 -1983)
εκδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, Θεσσαλονίκη 1989.
Σύνταγμα, 23/2/2011
Μια μαρτυρία για τα επεισόδια...
Από τους Ρεπόρτερ του Δρόμου του «Π». Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία.Τρέμω ακόμα. Σήμερα, όταν έφτασε η πορεία στο Σύνταγμα, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι μείναμε μπροστά από τη Βουλή. Σύντομα ήμασταν πάνω από 5.000 άτομα. Αρκετές αριστερές οργανώσεις δεν στήριξαν καθόλου την προσπάθειά μας. Κατά τις 17:00, και ενώ είχε μείνει πολύς κόσμος (όχι πέντε χιλιάδες αλλά σίγουρα πάνω από τους μισούς), ενώ λέγαμε να μη φύγει κανείς και από τα σωματεία μάς έλεγαν ότι περιμένουν μικροφωνική για να γίνει συναυλία και να μαζευτεί κι άλλος κόσμος, σχεδόν όλες οι οργανώσεις πήραν τα πανό τους και έφυγαν. Μείναμε 500 άτομα. Πεντακόσιοι, πλην όμως αποφασισμένοι να κρατήσουμε την κατάληψη. Ανάψαμε δυο φωτιές, κάτσαμε γύρω τους και φωνάζαμε, ειρηνικά, συνθήματα. Όλες τις ώρες που ήμασταν εκεί, κάθε λίγο η ατμόσφαιρα γέμιζε δακρυγόνα - είτε με αφορμή μικροαψιμαχίες, είτε από επεισόδια σε διπλανούς δρόμους, τα οποία καταλαβαίναμε μόνο από το τσούξιμο στα μάτια και στο λαιμό. Γύρω στις 18:30, ενώ είχαμε μείνει κάπου 400 άτομα και τραγουδούσαμε το "πότε θα κάνει ξαστεριά" γύρω από τη φωτιά, τα ΜΑΤ μάς πλευρίζουν από τρεις μεριές. Μείναμε ψύχραιμοι. Άλλωστε δεν κάναμε τίποτα παράνομο ή επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα κανενός: καθόμασταν ειρηνικά οκλαδόν γύρω από τη φωτιά και τραγουδούσαμε, εξασκώντας το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (και πάνω μας), για την κλεμένη μας αξιοπρέπεια, για το αμφίβολο μέλλον μας. Ξαφνικά τα ΜΑΤ, που είχαν έρθει στο μισό μέτρο μπροστά από τους καθιστούς διαδηλωτές, αρχίζουν να μας ψεκάζουν εντελώς απρόκλητα στο πρόσωπο. Μία, δύο, τρεις φορές, μέχρι να αναγκαστούμε να σηκωθούμε. Τότε αρχίζουν να μας χτυπάνε με τα γκλομπ! Άοπλους διαδηλωτές, που το μόνο που κάναμε ήταν να κάθομαστε οκλαδόν και να τραγουδάμε. Παιδια αλλά και ανθρώπους ίδιας ηλικίας με τους γονείς τους. Όχι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά αρνούμαι να το συνηθίσω, αρνούμαι να δεχτώ το φασισμό και την ωμή βία, την ωμή τρομοκρατία ως κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Έχουμε φασισμό, εδώ, τώρα, δίπλα μας, έχουμε χούντα, το έχουμε καταλάβει;
Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο.
Πάνος Δαμέλος
23/2/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου