Όψεις μιας πόλης, τα άλογα που αγαπάμε....

"1984
Δυο πιτσιρίκια ηλιοκαμένα και ξυπόλητα, τριγυρνούν στα σοκάκια του Αιτωλικού καβάλα στα στολισμένα με φούντες και χρωματιστές κλωστές καλάμια τους. Καλάμια απ' τη λιμνοθαλάσσα, που στη δική τους παιδική φαντασία γινόνταν άλογα ατίθασα, γρήγορα και περήφανα.
Ο Τόλιας τρία χρόνια αργότερα, μ' αυτοσχέδιες γκαμιστράνες άρπαζε κρυφά γύφτικα άλογα από τσαμπάσηδες τσιγγάνους κι έτρεχε με το Σταμάτη προς τον Πόρο. Έτρεχαν να συναντήσουν τα όνειρά τους, ελεύθεροι και ασυμβίβαστοι. Αυγουστιάτικες αγιαγαθιώτικες βραδυές, μ' ολόγιομο φεγγάρι γινόνταν αρχαίοι Έλληνες, καβαλάρηδες στα πέτρινα γεφύρια.
2009.
Νέοι ακόμα, μεγαλωμένοι με το ίδιο όνειρο - με τη βοήθεια πολλών - αναδεικνύουν την ιππασία και αποδεικνύουν την αγάπη τους στο άλογο. Στη πόλη μας υπάρχουν πλέον σπάνια ανδαλουσιάνικα άλογα - συγκίνηση και περηφάνια για τους αναβάτες- ιδιαίτερο θέαμα και θαυμασμός για το κοινό.
Τον Αύγουστο, η Αγιαγάθη που όλο το χρόνο κοιμάται στις καρδιές μας, ζωντανεύει. Έθιμα και δρώμενα, πολιτισμός γνήσιος, ανόθευτος, συνοδευόμενος από παράλληλες εκδηλώσεις τέχνης... Η παράδοση συναντά τη νιότη κι όλοι μαζί διασκεδάζουν με την πίπιζα και το νταούλι, με το χορό και το τραγούδι. Τραγούδι από τις καταβολές μας, τραγούδι του μόχθου, του μεροκάματου, του έρωτα...
Πραγματικά είναι πανέμορφη κι ερωτική η μπατονάδα που γίνεται την τελευταία μέρα του πανηγυριού: "διαμάντι δαχτυλίδι φοράς στο χέρι σου κι απάνω γράφει η πέτρα θα γίνεις ταίρι μου..."
Κι όταν το πανηγύρι περάσει, άνθρωποι κι άλογα βγάζουν τα στολίδια τους - όπως τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους. Η μοναξιά του χειμώνα - μελαγχολία και οι γυναίκες που αγαπήσαμε μας λησμονούν. Ποτέ όμως τ' αλογά μας...
Θέλω ζουρνά και νταουλόβεργα
κι ο Καναντόρ στον τόπο να χορεύει
και η περήφανη τ' αλόγου μου η καρδιά,
για πάντα να με ζωντανεύει.
Θέλω λαγκάδια και βουνά,
να τρέχω ελεύθερος στη ράχη του Αλ Χατζ
μέσα στη φύση...
Να μου γιατρεύει τ' άλογό μου τις πληγές
που ξέρω μόνο εγώ αυτό που μ' έχει χαρίσει!"

Μαγιάγος -Αύγουστος 2009


Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται - ανήκει σε καλό φίλο - για να εκφράσουμε τη συμπαράσταση σε όσους αγαπούν πρωτίστως το άλογο - όπως άλλωστε άλλοι αγαπούν τα σκυλιά, τα γατιά ή τα φίδια ως οικόσιτα ζώα- και από την άλλη για να τονίσουμε ότι κάτι που γίνεται μια φορά τον χρόνο στο κεντρικό δρόμο του Αιτωλικού (24 Αυγούστου), συνεχίζεται όλο τον χρόνο με ιδιαίτερη φροντίδα, αλλά και κόπο, αφιέρωση κι αγάπη! Αυτά τα παιδιά αξίζουν να χαρούν τους κόπους μιας χρονιάς. Τα άλογα καταλαβαίνουν την αγάπη και την αφοσίωση. Αρματωμένοι και έφιπποι αντάμα στην Αγιαγάθη της καρδιάς μας!
Στη φωτό ο Πατέας, καβαλάρης σε κάποιες Αγιαγάθες περασμένες, με τ' άλογο να κάνει τις εικόνες να καλπάζουν...!