14 Ιουν 2008

Tα λιθανάγλυφα του Άη-Γιώργη.





Δύο εξαιρετικές ανάγλυφες απεικονίσεις πάνω σε πέτρα, των αγ. Γεωργίου και Δημητρίου, βρίσκονται εντοιχισμένες πάνω από τη νότια είσοδο του ναού, κάτω ακριβώς από τη βάση του πεσμένου από παλαιότερους σεισμούς καμπαναριού (με τη μπαρόκ βενετσιάνικη αρχιτεκτονική). Ο άγ.Γεώργιος-η εκκλησία των καθολικών παλαιότερα, χρονολογείται τον 15 αι. και είναι η παλαιότερη σωζόμενη εκκλησία της πόλης.
Η φθορά που έχουν υποστεί τα λιθανάγλυφα και ο διακοσμητικός κιονίσκος (φωτό), είναι εμφανής και αναπόφευκτη όσο συνεχίζουν να εκτίθενται στις καιρικές συνθήκες. Από την άλλη, η σκέψη να τοποθετηθούν στη θέση τους ακριβή αντίγραφα ώστε τα αυθεντικά να συντηρηθούν και να προστατευτούν σε κλειστό χώρο, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη αφού κατάλληρος τέτοιος χώρος δεν υπάρχει. Θυμίζουμε μια παλαιότερη πρόταση του Αποστόλη Μπλίκα, και πρόσφατα του γιατρού Λ. Λεονάρδου, για την συγκέντρωση όλων των φορητών εικόνων και άλλων αντικειμένων που σήμερα βρίσκονται διάσπαρτα στις εκκλησίες και σε σπίτια, σε ένα κατάλληλο κτίριο προς διάσωση και έκθεσή τους. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, δικές μας αριστουργηματικές εικόνες να εκτίθενται σε άλλες πόλεις και να αποσπούν το θαυμασμό ειδικών και μη, κι εμείς εδώ να τις αφήνουμε "ξεχασμένες" και αφημένες στην τύχη τους, τους γυναικωνίτες και στις αποθήκες των ναών...


13 Ιουν 2008

A' Δημοτικό Αιτωλικού.


Όχι δεν πρόκειται για τις καταστροφικές συνέπειες του πρόσφατου σεισμού. Δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις εργασίες ανστήλωσης και αναπαλαίωσης του Α' Δημοτικού Σχολείου - του ομορφότερου δημόσιου κτιρίου του Αιτωλικού.
Κάποτε, η αυλή του ακουμπούσε στη λιμνοθάλασσα, τώρα η πρόσοψή του κρύβεται πίσω από το άχαρο και γκρίζο οικοδομικό συγκρότημα του Γυμνασίου και του Λυκείου...
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά περνάω απ' έξω, ακούω και νοιώθω τις αναμνήσεις. Τουλάχιστον αυτό σώθηκε...τι να σου θυμίσουν τα σπίτια και τα κτίρια που δεν υπάρχουν πλέον.


11 Ιουν 2008

Το λεξιλόγιο της γαίτας...

Λέξεις όπως "αντένα", "σούστα", "σκότα", "πατέλι", "πόδεμα", "ρίζα", "μαραφούτι", "κουπαστή", "γέκια", "σταλίκι" κ.α. αποτελούν τον πλούτο του λαικού ψαράδικου λόγου, που μιλιέται ακόμη και σήμερα στα μονοπάτια της λιμνοθάλασσας.
Οι άντρες στο ψάρεμα και οι γυναίκες στο παραγάδι. Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικές ιστορίες διηγημένες από τους παλιότερους: "Οι ψαράδες πήγαιναν στα σπίτια τους κι έδιναν την παραγγελία και τα απαιτούμενα. Δούλευαν πολλές, δεν τις θυμάμαι όλες. Ήταν να πούμε συνεργάτες. Δεν ήταν υποτιμητικό που δούλευαν...έβγαζαν καλο μεροκάματο. Εκατό γαίτες την ημέρα πήγαιναν για ψάρεμα και μπορεί να έριχνε η καθεμιά και τρία και τέσσερα παραγάδια."

"Η μάνα μου ήταν σπουδαία γυναίκα. Και η βάβω μου το ίδιο, αρχοντογύναικα. Είχε έξ παιδιά και μια κοπέλα, τη μάνα μου. Πως την έδωσε σε ψαρά δεν ξέρω...
Η μάνα μου ήταν πολύ δραστήρια. Να την έβλεπες στην κατοχή. Έπαιρνε στο κεφάλι ένα πανέρι ψάρια, είκοσι οκάδες και πάνω και πήγαινε με τα πόδια στην Κατοχή. Τριάντα χιλιόμετρα δρόμο για να αλλάξει τα ψάρια με λίγο στάρι.
Τότε ήμασταν στο Αλωνάκι... μέναμε εκεί. Η μάνα μπροστά με το πανέρι στο κεφάλι κι εμείς παιδάκια ξυπόλητα από πίσω για κάμποση ώρα... Το σάλτσινο μας έκαιγε τα ποδάρια κι αυτή έλεγε: πατάτε πάνω στα δικάμου χνάρια να μην καίγεστε πολύ."
Και οι δύο ιστορίες είναι αυθεντικές διηγήσεις κατοίκων του Αιτωλικού και δημοσιεύονται στο εξαιρετικό βιβλίο μελέτη της Κων/νας Μπάδα: Ο κόσμος της εργασίας, εκδ. Πλέθρον 2004.
Η φωτογραφία, χρονολογείται στι αρχές του 1920 και ανήκει στο αρχείο της οικ. Γ. Τρικαλινού, και στην οποία είναι ο ίδιος ο Γιώργος Τρικαλινός πιτσιρικάς, σ' ένα ιβάρι της περιοχής μας.

10 Ιουν 2008

Nαυπηγική τέχνη: αιτωλικιώτικη παράδοση.



Ένας αναλυτικός κατάλογος που καταγράφει τα αγκυροβολημένα αιτωλικιώτικα πλοία την 12η Νοεμβρίου 1764, δείχνει την ευμάρεια και την χαμένη πλέον αιτωλικιώτικη επιρροή στο θαλάσσιο εμπόριο. Σημειώνει σχετικά η Σ. Κ. Αλεξανδροπούλου: "H ναυπηγική τέχνη δεν είναι αποτέλεσμα ολιγοχρονίου επιδόσεως, πρέπει να υπήρχε παράδοση αιώνων για τα αιτωλικά ναυπηγεία...Στο ξεκίνημά τους πρέπει να συνέβαλαν σημαντικά οι Επτανήσιοι. Οι σχέσεις τους με τους κατοίκους των Ιονίων νήσων, ικανώτατους από παλιά ναυτικούς, ήταν ανέκαθεν στενές...η ναυπηγική θα στηρίχθηκε και στην άφθονη πρώτη ύλη των δασών της περιοχής, ιδίως του Αρακύνθου, που έχει και σήμερα μεγάλη δασοκάλυψη. Η βελανιδιά, το κύριο δέντρο του, προμηθεύει την πιο κατάλληλη ναυπηγική ξυλεία."
Ο Αντώνης Βλαχόπουλος είναι σήμερα ο τελευταίος και συνάμα γεναίος αυτής της παράδοσης. Στην άκρη της λιμνοθάλασσας δημιουργεί, κόντρα στο πλαστικό και ψεύτικο που πολιορκεί την καθημερινότητά μας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που βαρέθηκαν την γαίτα μας, την λιμνοθαλασσίτικη παράδοση μας και απαξιώνουν τις "δημιουργικές" προεκτάσεις τους, λες και μεγάλωσαν αλλού, και ξαφνικά αγάπησαν "άλλα" - αυτό που ούτε η Βάσω Κατράκη ούτε και ένας από τους κορυφαίους ιμπρεσιονιστές έλληνες, ο δικός μας Δήμος Μπραέσσας δεν απέφυγε: να κάνουν εικόνες τις παιδικές τους αιτωλικιώτικες μνήμες, στην πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους, και μετά να βρουν τη δική τους προσωπική έκφραση - όπως όλοι μας... Αλλά τι να λέει, την πόλη σου την αγαπάς στο συνολό της και όχι μερικώς.

9 Ιουν 2008

Σοκάκια Αιτωλικού ΙΙ


Δύο διαφορετικοί τόποι με ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα σοκάκια τους. Στην πρώτη φωτογραφία ένα "σοκάκι" που φωτογράφισα πριν μερικά χρόνια σ 'ένα ταξίδι μου στο μεσαιωνικό Εδιμβούργο στη Σκωτία και στη δεύτερη, ένα σοκάκι στο Αιτωλικό. Διαφορετικά χαρακτηριστικά και χρώματα - όμως τόσο μακρια και τόσο κοντά το ένα στο άλλο, όπως η λογική τους: κυκλοφορία του αέρα για αποφυγή της υγρασίας τον χειμώνα και της ζέστης το καλοκαίρι, αλλά και συντόμευση των διαδρομών μεταξύ των γειτονιών, ένα πλήθος "αρτηριών" που οδηγούν στην καρδιά της πόλης. Ο "παιγνιώδης" λαβύρινθος των παιδικών μας χρόνων.

5 Ιουν 2008

Κάθε μέρα ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!


Ο Αράκυνθος σε δύο διαφορετικές εποχές και σε δύο σπάνιες περιπτώσεις: χειμώνας με χιόνια και καλοκαίρι με φωτιές. H φύση θα μας δώσει ό,τι θα πάρει...

3 Ιουν 2008

Σχεδόν δύο τετραετίες πριν...

Αν εξαιρέσεις την ανακαίνιση του κτιρίου αριστερά και το σβήσιμο με το πέρασμα του χρόνου της "εικαστικής" παρέμβασης στην άσφαλτο, δεν δείχνει να έχει αλλάξει τίποτε... Ειδικά οι δίδυμες στήλες της ΔΕΗ δεσπόζουν και επιβάλλονται ως σύμβολο αντιαισθητικό στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, καταργώντας και τεμαχίζοντας τη θέα προς ένα έξοχο αρχιτεκτονικό σύνολο: το ναό των Ταξιαρχών...

2 Ιουν 2008

Ενα ενδιαφέρον σχόλιο...

"Κι εμείς που το γκρεμίσαμε...Πώς να αντισταθείς και σε τί να αντισταθείς πρώτα;Στον τρόμο οτι θα πέσει κάποιο αγκωνάρι και θα σκοτώσει;Στό σεισμό, που επιταχύνει τις αποφάσεις;Στην επιστημοσύνη των μηχανικών (πολλών, όχι μόνο ενός) που διαβεβαίωναν οτι η συντήρηση είναι ανώφελη και που από πολλά χρόνια θεωρούσαν οτι σαν κτίριο δεν προσφέρει αισθητικά τίποτα ώστε να διατηρηθεί;Να αντισταθείς στη φθορά του χρόνου ή 'στη φθορά της τσέπης' που ξέρεις οτι θα σε εξοντώσει αν πας αντίθετα στη λογική και προσπαθήσεις να το συντηρήσεις;Ευτυχώς, το μπροστινό κομμάτι του κτιρίου 'αποκαλύφθηκε' και μας δίνει μια ωραία εικόνα.Από το σπίτι και την ιστορία του έμειναν λίγα έπιπλα βρώμικα που βγήκαν στο τέλος και κάποια πράγματα που σώθηκαν πιο παλιά. Δεν έχει μείνει κανείς πια, που να του γεννούν συναισθήματα και αναμνήσεις.Για την ιστορία μόνο, μας δίνουν μια εικόνα ευμάρειας ίσως και δόξας για την εποχή τους. "
Οικία Γεωργίου Ι. Μπούρα 1880 - Μάιος 2007
"Το συγκεκριμένο κτίριο ήταν απλά η αφορμή για να θίξω το γενικότερο φαινόμενο της απαξίωσης και του αισθητικού μαρασμού στην πόλη μας και σε όλη την ελληνική επαρχία. Με το άρθρο μου ήθελα να τονίσω την ανάγκη να χρησιμοποιούνται πλέον στα νέα κτίρια κάποια στοιχεία (δομικά και αρχιτεκτονικά) που να συνδέουν αρμονικά το παρελθόν με το παρόν.Χαίρομαι πάντως για το κατατοπιστικό και ευγενικό σας σχόλιο και σέβομαι απόλυτα τις θέσεις σας. Ασ δούμε τέλος αν θα βγεί κάτι με την καταγραφή και διάσωση κτιρίων και ιστορικών τόπων της περιοχής μας , ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη "Διέξοδο" στο Μεσολόγγι."
Δημοσιεύουμε αυτούσιο το σχόλιο σχετικά με την παλαιότερη ανάρτηση μας με τίτλο: "Tα σπίτια που πέφτουν ...τσιμέντο που έρχεται", θέλοντας να δείξουμε πως ένας τόπος δείχνει όμορφος, όχι γιατί έχει απλώς όμορφα κτίρια αλλά γιατί τον κατοικούν ωραίοι άνθρωποι...

1 Ιουν 2008

Πλατεία δυτικής γέφυρας!

Είναι εμφανέστατη η αλλαγή στην αρχιτεκτονική ταυτότητα των γεφυριών. Τα προστατευτικά στηθαία έχουν εξαφανιστεί, όπως σιγά σιγά θα γίνουν και οι καμάρες "υποβρύχιες", κι αυτό που θα μείνει θα έιναι ένα υπερυψωμένος, ασφαλτοστρωμένος και σε μεγάλο βαθμό τσιμεντοποιημένος φαρδύς δρόμος, ένα πλάτωμα ή καλύτερα μια μακρόστενη πλατεία...Το μόνο που δε φταίει για την κατάσταση αυτή είναι το ποδήλατο, το συμπαθές δίτροχο όχημα. Δυστυχώς δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για μας, τα "συμπαθή" δίποδα όντα.

Σχετικές αναρτήσεις!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...