Όψεις μιας πόλης, Different Houses...

Ανατολική είσοδος γεφυριών. (Φωτ. ergogallery 98)

Aιτωλικό, στην άκρη της λιμνοθάλασσας...

Αιτωλικό εντός...

Όψεις μιας πόλης στην εποχή του Καλλικράτειου ΔΝΤ.

Ο "Καλλικράτης" δεν θα μας εμποδίσει να αγαπάμε το Αιτωλικό όχι από επιπόλαιο σωβινισμό, αλλά από βαθύ αίσθημα ταυτότητας.

Στον "Καλλικράτη" έπρεπε να έιχαμε πεί εδώ και καιρό ότι δεν θα τύχει "φιλοξενίας" στην πόλη μας. Όμως δεν είπαμε, μα ποτέ δεν είναι αργά.


Ο "Καλλικράτης" αλλού είναι γεναιόδωρος, δίνοντας στο νομό Καστοριάς - από τους πιο αραιοκατοικημένους και μικρότερους σε έκταση νομούς - τέσσερις δήμους και στην Αιτωλοακαρνανία τον μεγαλύτερο νομό της χώρας δίνει επτά, προτιμώντας σαφώς τις αγροτουριστικές δραστηριότητες του Δήμου Θέρμου (ορεινός) - που τουλάχιστον τις κάνει καλά.


Ο "Καλλικράτης", προτίμησε την "ανοιχτή" θάλασσα του Αστακού από τη δική μας "κλειστή" λιμνοθάλασσα.


Ο "Καλλικράτης" όταν σχεδίαζε το μέλλον μας εμεις αναπολούσαμε το παρελθόν μας. Καιρός να διαχειριστούμε το παρόν μας μαθαίνοντας απ' τα λάθη μας.


Ο "Καλλικράτης" και η αρνητική για τον τόπο προοπτική του είναι ευκαιρία να ωρμάσει η σκέψη μας, να γίνουν οι κατάλληλες συζητήσεις και υπερβάσεις, να αναδειχθούν τα ζωντανά και γόνιμα στοιχεία αυτού του τόπου, συνδιαμορφωτές ενός νέου τοπίου στον πολιτισμό, στην κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.

Ο"Καλλικράτης" προς το παρόν είναι θεωρία. Μένει να δούμε την πρακτική εφαρμογή του. Κάθε "προιόν" αφού διαφημιστεί πρέπει να καταναλωθεί. Τώρα θα δούμε ποια τύχη θα έχει στην ανταπόκριση των πολιτών.

Ο "Καλλικράτης", παρ' όλα τα "νυν και αεί" δεν θα μπορέσει να σβήσει το όνομα της πόλης που ακόμα κατοικείται από ανθρώπους που λογιάζονται αιτωλικιώτες.

Ο "Καλλικράτης" θα δοκιμαστεί σαν ένα παραφουσκωμένο λάστιχο σε ένα κακοτράχαλο δρόμο. Αν σκάσει το λάστιχο, ο θόρυβος θα είναι παταγώδης.

Είμαστε απέναντι στην Ιστορία που είναι το "...τελικό αποτέλεσμα, που κανείς δεν προείδε και κανείς δεν θέλησε" όπως αναφέρει ο Τριαντάφυλλος Πίττας, στο βιβλίο του "Το Κίνημα των Γυμνών".

O Xαράκτης Γρηγόρης Κότσαρης - αφιέρωμα στην "ΑΥΓΗ της Κυριακής".

Στο ένθετο "Αναγνώσεις" της εφημερίδας "Αυγή της Κυριακής", παρουσιάζεται ο Αιτωλικιώτης Χαράκτης Γρηγόρης Κότσαρης σε ένα ενδιαφέρον άφιέρωμα που επιμηλήθηκε η Ιστορικός Τέχνης Λήδα Καζαντζάκη.

Ακολουθεί ένα μέρος από το κέιμενο που συνοδεύει το αφιέρωμα γραμμένο από τη Λήδα Καζαντζάκη:

"Ο Γρηγόρης Κότσαρης αντλεί την κύρια δύναμη της πνοής του από τη γλυπτική τέχνη. Ανεξάρτητα από το αν πλάθει, χαράζει ή ζωγραφίζει τα έργα του. Οι μορφές που δημιουργεί μας ξεναγούν μέσα στην ιστορία της. Περνάμε από τις στιβαρές και λείες καμπύλες τού, αποκαλούμενου «Σεζάν της γλυπτικής», Αριστίντ Μαγιόλ ή τις επίπεδες φόρμες του Ανρί Ματίς, στα αποστεωμένα σώματα του Αλμπέρτο Τζακομέτι που, καθώς έλεγε ο ίδιος, «χάνουν το βάρος τους και λεπταίνουν».
Κινούμαστε, από τις βαθιές χαρακιές και τα έντονα βαθουλώματα των προσώπων της αρχαϊκής τέχνης και του γερμανικού εξπρεσιονισμού, στα αφαιρετικά γλυπτά του Πικάσο και του Χένρι Μουρ. Και οδηγούμαστε από εκεί στα ευανάγνωστες λαϊκές φιγούρες των Ελλήνων εικονογράφων των αφισών της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60.
Τα τοπία που φτιάχνει με τα ποδήλατά του αποτυπώνονται γραμμικά ως σύνολα και αιωρούμενες ή κυλιόμενες ρόδες, πάνω από κεκλιμένες όψεις σπιτιών ή ανάμεσα σε αριθμούς και γράμματα. Και αναδίνουν μια ονειρική αίσθηση, ανάλογη με εκείνην των έργων του Χουάν Μιρό, σε ένα παιχνίδι των σημείων -γραμμάτων και αριθμών- των λεττριστών, με τα μετουσιωμένα σε οργανικά στοιχεία κατασκευάσματα του ανθρώπου. Όπου παρεμβάλλεται η ατίθαση υφή της πινελιάς του Βαν Γκόγκ.
Ο Γρηγόρης Κότσαρης σμιλεύει τις συλλογικές μορφές του, τις απαλλαγμένες από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, πάνω στα ίχνη της παράδοσης του 19ου και του 20ού αιώνα. Καταδεικνύοντας, με μια γλώσσα ποιητική, ωμή και πυκνή, τη σύνθλιψη του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στα στεγανά τείχη που ο ίδιος έχει χτίσει και στα οποία καθρεφτίζεται.

Περισσότερα στο: http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2010/05/blog-post_2391.html

και http://www.avgi.gr/