Οι σιωπηλοί εσπερινοί μιας πόλης.

Ο καιρός περνάει, πολλά αλλάζουν προς το καλό ή προς το χειρότερο. Ο αη -Γιώργης κι ο αη -Δημήτρης ήταν παλιά ενορίες ζωντανές, στριμωγμένες στα σοκάκια και το καθημερινό αγνάντι του αιτωλικιώτη. Κάποτε οι σεισμοί γκρέμισαν τα καμπαναριά τους. Όμορφα καμπαναριά. Του αη-Γιώργη, βενετσιάνικο (ήταν στην ενετοκρατία η εκκλησιά των καθολικών του τόπου), κρατούσε στην κορυφή του δυο πέτρινα γλυπτά λιοντάρια γύρω από τον σφυρήλατο σιδερένιο σταυρό και τη μοναδική από γκρίζο πωρόλιθο λιθοδομή του. Τρικάμπανο και λιτό παρ' όλη τη διακοσμητική τάση των δυτικών. Το άλλο, τ' αη-Δημήτρη, με την όμορφη κόκκινη πλινθοδομή και τα κομψά τόξα του, αντικαταστάθηκε πρόχειρα από μια άχαρη τσιμεντένια προσθήκη - απλώς για να στηρίζεται η καμπάνα.
Αυτά τότε...Όμως και σήμερα καταρρέουν καμπαναριά. Οι σεισμοί - ακόμα κι ο τελευταίος - άφησαν αλώβητο το αριστερό καμπαναριό του Ταξιάρχη. Οι "σεισμογενείς" ιδέες κάποιων όμως - πάνω από δέκα ρίχτερ μάλλον - κόντεψαν να το αποτελειώσουν. Αλλά ευτυχώς λίγοι αλλά πιστοί "ταξιάρχες" έκαναν το θαύμα τους. Το γκρέμισμα σταμάτησε και το πηγάδι στο εσωτερικό του ναού δε φοβάται πλέον μη του πάρουν τον "θαυματουργό" τίτλο κι αρχίσουν όλοι να συζητούν για το "Θαύμα του ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟΥ". Μπορεί όμως να ανυσηχήσει το Γεφύρι της Άρτας...Ξέρετε, "ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόνταν", ιδιαίτερα αν σκεφτεί πως ένα "ξαδελφάκι" του, τα γεφύρια μας, τα ίδια τραβάνε τη στιγμή μάλιστα που είναι κι αυτά συνδημότες του ταλαίπωρου καμπαναριού μας...

To μπάζωμα μιας πόλης...

Αεροφωτογραφία του Αιτωλικού στα μέσα της δεκαετίας του 70. Το μπάζωμα του Καναλιού και της Νήδοβας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο "μπαζοκλοιός" εφαρμόστηκε -λένε ακόμα κάποιοι- με το σκεπτικό ότι με τις μπασές της θάλασσας ανέβαινε η στάθμη και τα ισόγεια των σπιτιών γέμιζαν νερά... ούτε η Ολλανδία δηλαδή να είμαστε! άλλοι προβάλλουν δικαιολογίες του τύπου: "μα έπρεπε να εξευρεθεί χώρος για να κτισθεί το νέο σχολικό συγκρότημα (την είδαμε και την αισθητική του συγκροτήματος), να δημιουργηθεί ένας περιφερειακός (που από τότε παραμένει "περιφερειακός" ενώ ο Κεντρικός είναι πάντα στο "επίκεντρο"). Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει τότε αλλά "τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά". Τα μισά γεφύρια μπαζώθηκαν, οι πετρόχτιστες προβλήτες της δυτικής παραλίας το ίδιο. Δημιουργήθηκε ένα τεράστιο για τα δεδομένα της πόλης "πάρκο" που κανείς δεν το περπατά, οι "βενετσιάνικες" γειτονιές στα βόρεια εξαφανίστηκαν και θάφτηκαν στο "εκπολιτιστικό μπαζόχωμα". Βρέθηκε βέβαια χώρος να κτισθεί το Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής- Μουσείο Β. Κατράκη, αλλά πόσοι κατάλληλοι χώροι υπήρχαν εκτός νησιού και γι αυτό και για άλλα πολλά αν δε γινόνταν το "μπαζοέγκλημα" (πχ. στη θέση που καταλαμβάνουν σήμερα οι γυφτοπαράγκες σαν πρώτο αξιοθέατο των επισκεπτών της πόλης μας). Και μη μου πείτε ότι είναι μεγάλη η απόσταση - όταν θες κάπου να πας, πας...

Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού: :"ΓΚΟΛΦΩ FOR EVER"

Δελτίο τύπου - Ανακοίνωση Η Θεατρική μας ομάδα ξαναχτυπά.


Την ανασυστήσαμε πέρυσι, με την υπόσχεση που δώσαμε πρωτίστως στον εαυτό μας, να την διατηρήσουμε και να την κάνουμε ένα ζωντανό οργανισμό του Συλλόγου μας. Φαίνεται πως θα τα καταφέρουμε.
Η ομάδα έχει ήδη διαλέξει το έργο που θα ανεβάσει το ερχόμενο καλοκαίρι, οι βασικοί ρόλοι έχουν μοιραστεί, και σύντομα θα γίνει η πρώτη μας συνάντηση – ανάγνωση του έργου.
Το έργο: Τάσος & Γκόλφω ή "Γκόλφω for ever" όπως ονομάζεται σε αυτή του την εκδοχή.
Το γνωστό βουκολικό δράμα του Σπυρίδωνα Περεσιάδη σε μορφή σάτιρας-παρωδίας, με σουρεαλιστικά στοιχεία και πιστεύουμε με πολύ, πολύ, πολύ γέλιο. Η συνταγή για μας είναι γνωστή. Θα σεβαστούμε το κείμενο και τον συγγραφέα Ντίνο Σπυρόπουλο που μας δίνει αυτή την εκδοχή και θα προσφέρουμε ψυχαγωγία με την αληθινή της έννοια. Θα δώσουμε το μήνυμα μας, θα σατιρίσουμε την επικαιρότητα και ταυτόχρονα θα στήσουμε μια παράσταση που θα έχει τα στοιχεία που μας έκαναν πέρυσι να πετύχουμε, δηλαδή πολύ δουλειά με κέφι καμωμένη, άριστες σχέσεις συνεργασίας μεταξύ όλων των συντελεστών και τον "ερασιτεχνικό μας επαγγελματισμό".
Οι ηθοποιοί: αρκετοί από την περσινή μας ομάδα (οι περισσότεροι), είναι και πάλι παρόντες. Ο Κώστας Καστανάς θα είναι φέτος στα παρασκήνια και θα δώσει σημαντική βοήθεια στον συντονισμό της προσπάθειας. Η ομάδα μας φέτος εμπλουτίζεται και με νέα παιδιά που συμμετείχαν στη Θεατρική ομάδα του Λυκείου Αιτωλικού και έτσι ο αριθμός των ηθοποιών φτάνει τους 14. Επιπλέον δημιουργούμε και την Παιδική Θεατρική μας ομάδα που για φέτος θα την εντάξουμε στην ομάδα των ενηλίκων και θα την έχουμε μαζί μας στο έργο, στο ρόλο ενός είδους χορού αρχαίας κωμωδίας. Έτσι τα φυντανάκια μας θα πάρουν το βάπτισμα του πυρός του θεατρικού σανιδιού, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν αμέσως ατομικούς ρόλους.
Και ελπίζουμε ότι του χρόνου θα έχουν δικό τους «σανίδι».
Τα μέλη της παιδικής Θεατρικής ομάδας είναι 17. Έτσι λοιπόν το σύνολο των ηθοποιών που θα βρεθούν στη σκηνή είναι 31. Επιπλέον 2–3 «αφανείς» γινόμαστε 33.
Τριάντα τρείς ηθοποιοί που μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές θα μας μετρήσετε τελικά περίπου 40-45 ανθρώπους που θα δουλέψουμε όλο το χειμώνα για αυτή τη παράσταση, με σκοπό εκτός των δύο παραστάσεων που προγραμματίζουμε να δώσουμε εδώ στο Αιτωλικό να φύγουμε και εκτός ορίων Δήμου η και του νομού ακόμα.
Και αυτό είναι κάτι για το οποίο δουλεύουμε από τώρα.
Μερικοί από τους υπόλοιπους συντελεστές: ο Χρίστος Λάτσινος, που με την οργανωτική του ικανότητα και την σκηνοθετική του ματιά δημιούργησε αυτήν την ομάδα. Ο Μιχάλης Κότσαρης, σχεδιάζει τα κουστούμια και στήνει το σκηνικό. Ο Δημήτρης Νικολάου ο μαέστρος της καινούργιας μας χορωδίας, ο Αντώνης Χαραλάμπους και ο Γρηγόρης Ευαγγελινός κουρδίζουν τα όργανά τους για να ηχογραφήσουν τη μουσική της παράστασης και ίσως να τη συνοδέψουν και ζωντανά.
Ο Γιώργος Κομζιάς ξεσκονίζει παραδοσιακούς και σύγχρονους χορούς για να τους διδάξει στα πιτσιρίκια μας.
Ο Πάνος Ακρίδας ζεσταίνει τα μηχανήματά του και ψάχνει για τα κατάλληλα μικρόφωνα. Ο Δημητράκης Ακρίδας δοκιμάζει τα φώτα ο Γιώργος Σφυρής συγκεντρώνει τα εργαλεία του και άλλοι πολλοί εργάζονται ήδη παράλληλα.
Ηθοποιοί, χορός, τραγούδι, φώτα και μουσική συνθέτουν όπως καταλάβατε τη εκκο-λαπτόμενη παράστασή μας.
Κάντε λοιπόν υπομονή μέχρι το καλοκαίρι και εμείς θα είμαστε εκεί.

Σας υποσχόμαστε να σας κρατάμε ενήμερους γύρω από την προσπάθειά μας και το πώς εξελίσσεται, να σας τροφοδοτούμε με υλικό, όταν υπάρχει, π.χ. με το σήμα της παράστασης, φωτογραφίες από τα σχέδια του σκηνικού η των κουστουμιών, ατάκες και ανέκδοτα που θα προκύπτουν μέσα από τις πρόβες μας, σκηνές ή ατάκες που ίσως προσθέσουμε βάσει της επικαιρότητας και οτιδήποτε άλλο.



Προσκαλούμε τέλος όλους όσους θα ήθελαν με οποιονδήποτε τρόπο να συμμετέχουν - γιατί δεν είναι καθόλου αργά - να επικοινωνήσουν μαζί μας!



Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού.

Η αποδόμηση μιας πόλης...

Η Δημοτική Αγορά της πόλης μας, κτίσμα των αρχών του 1900. Σήμερα στη θέση της βρίσκεται ένα άλλο κτίριο με άλλη αισθητική και άλλη χρήση. Στις πιο πολλές πόλεις της Ελλάδας παρόμοια οικοδομικά συγκροτήματα έχουν διατηρηθεί και ανακαινισθεί. Έξοχο παράδειγμα αποτελεί η Δημοτική Αγορά των Χανίων - παρόμοιας αρχιτεκτονικής αισθητικής με τη δική μας. Από το παζλ του πολεοδομικού ιστού του Αιτωλικού αφαιρέθηκε ένα σημαντικό κομμάτι και δεν είναι το μόνο, δυστυχώς...

MY MISTAKES WERE MADE FOR YOU...

Tα Λάθη Που Έχουμε Κάνει - και που συνεχίζουμε να κάνουμε - ιδιαίτερα στο"αγαπημένο μας όμορφο Αιτωλικό"...were made for you

Επαρχία: Dead flowers

Παρατηρώντας διάφορες νεκρές ιστοσελίδες εφημερίδων της επαρχίας, καθώς και κάποια αραχνιασμένα στην κυριολεξία portal τοπικού ενδιαφέροντος, κατάλαβα πόσο μεγάλη αξία έχουν τα blogs της επαρχίας σήμερα. Ειδήσεις και νέα που ίσως να μην ενδιαφέρουν τους κατοίκους των μεγάλων αστικών πόλεων, ειδικά αν δεν αφορούν κάποιο σκάνδαλο πολλών εκατομμυρίων ή καμιά σφαγή, χάνονται και προσπερνιούνται στο πέρασμα του χρόνου αφήνωντας ένα τεράστιο κενό δικτυακής ενημέρωσης σε αυτή την άλλη Ελλάδα. Κι εκεί που απελπίζομαι με την απουσία ενημέρωσης, τυχαίνω μέσα από τις αναζητήσεις μου κάποια blogs από αυτή την άλλη Ελλάδα και χαμογελώ. Κάποιοι μένουν εκεί να φυλάνε Θερμοπύλες, να γράφουν για τον τόπο τους, για όσα τους ενοχλούν και για όσα τους ευχαριστούν. Να γράφουν για αυτούς και για τους κατοίκους των περιοχών αυτών. Να δίνουν τον πραγματικό παλμό των πατρίδων τους και όχι έναν τουριστικό οδηγό για τις διακοπές των αστών. Ίσως να μη τα γνωρίσω ποτέ όλα, ίσως πάλι να πέσω πάνω τους την επόμενη φορά που θα ψάχνω κάποια πληροφορία για μια περιοχή. Δεν έχει σημασία αν θα γίνουν ποτέ διάσημα με χιλιάδες επισκέψεις ή με 100 μόνο κλικ την εβδομάδα. Τα blogs αυτά είναι σημαντικά, πολύ σημαντικότερα από αρκετά διάσημα blogs. Μη σταματήσετε ποτέ να γράφετε για τον τόπο σας και για τους συμπολίτες σας. Αν δε το κάνετε εσείς, δε θα το κάνει κανείς.

Tο παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύεται από το : http://www.blogspace.gr/blogs-around-greece/2008/11/07/#more-606.

Η φωτό είναι του Γρ. Κότσαρη (2003)

Τριαντάχρονη πορεία

«Αυτό το εργαστήρι γεννήθηκε από το μεράκι του Πίνο. Εκείνος το οραματίστηκε, το οργάνωσε στο μυαλό του, το έστησε με τα τεχνικά μέσα, σχεδίασε κάθε λεπτομέρεια... Εγώ ακολούθησα, χωρίς μεγάλη έφεση, αλλά τον ακολούθησα. Ο Πίνο ήξερε τι ήθελε να φτιάξει στην Ελλάδα. Κάτι που στην Ιταλία, την πατρίδα του, ήταν ήδη δοκιμασμένο. Μόνο που τότε, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, ένα τέτοιο εργαστήρι -όπως εκείνος το σχεδίαζε- δεν υπήρχε κι ίσως κανείς δεν ένιωθε την έλλειψή του...Πέρα από κάποιες αμήχανες στιγμές, η επαφή μας με τους καλλιτέχνες που έρχονταν σ' εμάς, γνωρίζοντας ότι έρχονται σ' ένα εργαστήρι εικαστικών, λειτούργησε θετικά, δημιουργώντας σχέση συμπαράστασης, συμμαχίας, φιλίας. Η κοινή επιθυμία να προκύψει έργο αξιόλογο, σαν πρώτο ζητούμενο, δημιούργησε πάντα ειλικρινή επικοινωνία», τονίζει στο κείμενο του καταλόγου η Δήμητρα Σιατερλή.Η έκθεση έχει και μια παράλληλη διάσταση. Δεκαεπτά από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες (Αρφαράς, Γράββαλος, Οπυ Ζούνη, Μαρία Ζιάκα, Φασιανός κ.ά.) χάραξαν νέα έργα και τα τύπωσαν σε συνεργασία με το Κέντρο Χαρακτικής. Τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτών των έργων (προς 150 ευρώ) θα διατεθούν για την ενίσχυση των σκοπών και της λειτουργίας του Συλλόγου Καρκινοπαθών (ΚΕΦΙ).

("Eλευθεροτυπία", 7-11-08)


«Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών Pandolfini - Σιατερλή. Η ιστορία ενός Εργαστηρίου», τιτλοφορείται η έκθεση (έως 31/3) στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 51). Οργανώνεται με την ευκαιρία των 30χρονων του Κέντρου και περιλαμβάνει έργα 61 καλλιτεχνών - συνεργατών του κέντρου.

Το Κέντρο δημιούργησαν οι Pino Pandolfini και Δήμητρα Σιατερλή, ως εργαστήρι πειραματισμού και παραγωγής έργων, εκδόσεων τέχνης, εκτυπώσεων, μαθημάτων, σεμιναρίων και εκθέσεων χαρακτικής. Βασικός στόχος ήταν η επικοινωνία της χαρακτικής με το ευρύτερο κοινό και όσους εικαστικούς - όχι μόνο χαράκτες - επιθυμούσαν, αλλά δεν είχαν δυνατότητα να δημιουργήσουν αυθεντικό χαρακτικό έργο.

Η πρώτη συνεργασία του Κέντρου έγινε με την Βάσω Κατράκη, με θέμα την Αντίσταση. Ακολούθησε συνεργασία με πολλούς σημαντικούς ζωγράφους, χαράκτες, γλύπτες, αλλά και με ιδρύματα και γκαλερί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιμέλεια έκθεσης - καταλόγου: Νέλλη Κυριαζή (διευθύντρια της Πινακοθήκης και των μουσείων Δήμου Αθηναίων).

(Κείμενο και φωτό από το "Ριζοσπάστη", 6-11-08)

Να σημειώσουμε ότι και οι δύο Χαράκτες είναι μέλη της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών, από τους σημαντικότερους Έλληνες Χαράκτες σήμερα, με πλούσιο έργο και προσφορά στην τέχνη της Χαρακτικής.

Αριστερά στη φωτογραφία έργο της Δήμητρας Σιατερλή, δεξιά του Pino Pandolfini.
Περισσότερα λεπτομέρειες στο:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=07.11.2008,id=70297456

Δρόμος δίχως τέλος...

Όλοι οι δρόμοι συνήθως οδηγούν κάπου... ο συγκεκριμένος στη φωτογραφία που στ' αλήθεια οδηγεί; Κυριολεκτικά και συμβολικά!

Ιστορία μιας επιγραφής...

Το παραπάνω μικρό βίντεο, διακρίθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Κανών, με το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας Μικρού Μήκους. Αντιγράφω από την "Ελευθεροτυπία" (1-11-08): "Σε λιγότερα από 6 λεπτά αφηγείται εύγλωττα πόση δύναμη έχουν οι λέξεις και πόσο μεγάλη σημασία έχει ο σωστός χειρισμός τους. Ένας τυφλός επαίτης, μια λάθος επιγραφή και ένα χέρι βοήθειας. Τελικά, τις περισσότερες φορές, αρκεί απλά η σωστή διατύπωση για να αγγίξει κάποιος τους άλλους. Όπως αρκεί μια απλή ιδέα για να κάνει κάποιος μια καλή ταινία".

Το απλοικό είναι εύκολο να το πετύχεις, στο απλό θα δυσκολευτείς... Το φιλμάκι σκηνοθέτησε ο Αlonso Alvarez Barreda και τη μουσική έγραψε ο Εnriquez Bacalov. Και οι δυο τους από την Αργεντινή.