Οι άσπρες μέρες μιας πόλης ΙΙΙ

Η φωτογραφία δεν είναι πρόσφατη, τραβήχτηκε πριν τρία χρόνια περίπου στο κέντρο του Αιτωλικού. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά... Εκείνο το βράδυ πάντως το χιόνι κατάφερε να στολίσει διακριτικά την "αστόλιστη" πόλη μας.

Οι άσπρες μέρες μιας πόλης ΙΙ

Η κεντρική πλατεία του Αιτωλικού χιονισμένη. Η ομορφιά της παλιάς πόλης "ντυμένης" με χιόνι. Σήμερα ξεπάγιασαν στα χείλη μας τα προβλήματά της...

Οι άσπρες μέρες μιας πόλης Ι

Η πρώτη εικόνα μας μεταφέρει στον κεντρικό δρόμο γύρω στο 1965, όταν το χιόνι είχε πέσει πυκνό στο Αιτωλικό, μπροστά στο κουρείο του Τάκη Παρά - τώρα φαρμακείο... Η δεύτερη, είναι τραβηγμένη στα Ρεμπάκια. Μια φορά κι έναν καιρό, αυτή η πόλη έβλεπε και μιαν άσπρη μέρα...

Σταφνοκάρι ΙΙ

Tελικά τα σταφνοκάρια τα ζωγράφισαν κι άλλοι γιατί ευτυχώς υπήρχαν κι αλλού.Το παραπάνω έργο ζωγραφίστηκε το 1885 και φυλάσσεται στο μουσείο Σέιπμιβεισετι στη Βουδαπέστη. Είναι από τα πιο όμορφα έργα του μεγάλου Γάλου ζωγράφου Κλοντ Μονέ (1840-1858), όταν κατοικούσε στο γαλικό ψαροχώρι Ετρετά.

Κάποιοι στην πόλη μας βαρέθηκαν από νωρίς να βλέπουν γαίτες και σταφνοκάρια και αποζητάνε "γαλικά και πιάνο" και τοπία άλλα...Μα θέλουν να' χουν το δικαίωμα να τα νοσταλγούν όποτε νοιώσουν την ανάγκη...Eπιλεκτική συγκίνηση για το μέρος-το δικό τους μέρος- που μεγαλώσανε, που σαν παιδιά τρέξανε και κολύμπησαν στα πράσινα νερά της λιμνοθάλασσας.

Και λέω πως κουράστηκαν να βλέπουν να αποτυπώνεται εικαστικά το μοναδικό τοπίο της μνήμης τους. Αναμνήσεις και κάποτε τις τρώμε και γίνονται αίμα...

Σταφνοκάρι Ι

Ο "Φτωχός Ψαράς", είναι ο τίτλος του έργου που βλεπουμε στην φωτογραφία. Δημιούργημα του Γάλλου ζωγράφου Πιβί Ντε Σαβάν (Puvi De Shavannes, 1824-98), σύγχρονος των ιμπρεσιονιστών αλλά με δική του προσωπική οπτική.
Το σταφνοκάρι, το γνωστό μας πλεούμενο έχει πολλές δυσκολίες στην ετυμολογησή του. Μια εκδοχή έδωσε παλιότερα ο Αιτωλικιώτης καθηγητής κ. Καλογήρου, επικεντρώνοντας τη σχέση της κατασκευής του στρογγυλού διχτυού με το "στεφάνι">"στεφανοτάρι">σταφνοκάρι.
Μια δική μας προσέγγιση ίσως είναι πιο κοντά. Στην αρχαία ελληνική, συναντούμε τη λέξη "στάφνη" που ήταν ένα μέτρο ζυγίσματος. Συναντούμε επίσης τον τύπο "κάριον", με τον οποίο χαρακτήριζαν όλα τα ελαφριά ξύλινα σκάφη. Η σύνθεση των δύο αρχαίων λέξεων, φαίνεται να μας οδηγεί σε μια αποδεκτή μάλλον ετυμολογία: "στάφνη"+"κάριον", το ζυγισμένο-λόγω του ιδιαίτερου μοχλού που κρατάει το δίχτυ - σκαρί... Πολλά είναι άλλωστε τα ψαράδικα εργαλεία που τα ονόματά τους κατάγονται απευθείας από την αρχαία ελληνική γλώσσα: κάμαξ (καμάκι), στάλιξ (σταλίκι) κ.α.

Τα σπίτια μιας πόλης ΙΙ

Κάποτε καθρεφτίζονταν στα νερά της λιμνοθάλασσας. Το μοναδικό κτίριο που διασώζει στην πόλη μας αρχιτεκτονικά στοιχεία του ιταλικού ρεύματος της δεκαετίας του 30. Ιταλός καλλιτέχνης μάλιστα ζωγράφισε τις οροφές του και διακόσμησε το κάτω μέρος των εσωτερικών τοίχων του. Όλα διατηρούνται ακόμη - τουλάχιστον στο ένα τμήμα του δίδυμου οικοδομήματος.
Μετά ήρθε το μπάζωμα και το σπίτι τότε θύμισε σκηνικό για χιτσκοκικά θρίλερ τύπου "Ψυχώ". Το σχολικό συγκρότημα του Β' δημοτικού, το κρύβει σήμερα αν κοιτάξει κανείς από την παραλία της ανατολικής ακτής. Κι όμως κάτι συνεχίζει να φαίνεται από παντού: είναι οι εντυπωσιακοί τρεις φοίνικες που στη φωτογραφία μόλις που ξεχωρίζουν στη δεξιά πλευρά του κήπου.

To Αιτωλικό επι-πλέει, βίντεο!

Το υλικό τραβήχτηε από τον Αποστόλη Μπλίκα, τις πρώτες ώρες της πλημμύρας...

Το Αιτωλικό επι-πλέει Νο 2

To Aιτωλικό επι-πλέει...

Σαν το χιόνι που πέφτει και σκεπάζει όλες τις ατέλειες και τις ασχήμιες έτσι και το νερό της λιμνοθάλασσας , φούσκωσε κι όρμησε θυμωμένο και κατέκλυσε τις γειτονιές της νότιας πλευράς του νησιού. Όμορφες εικόνες, μοναδικές και το τοπίο άλλαξε: νερένια πολιτεία...

Η άσχημη πλευρά ήταν η αγωνία αρκετών συμπολιτών μας που σε επιφυλακή με τις σκούπες και τους κουβάδες προσπαθούσαν να περιορίσουν την αναπάντεχη "μπασά" της λιμνοθάλασσας. Η πυροσβεστική κλήθηκε να αντλήσει το αλμυρό νερό από πολλά σπίτια...

Ο Αιτωλικιώτης Γιάννης Γκερέκος και το νέο του Βιβλίο.

Ένας εξαιρετικός επιστήμονας στον χώρο της Τέχνης, Μουσειολόγος και Καθηγητής συντήρησης έργων Τέχνης, ο συμπατριώτης μας Γιάννης Γκερέκος, παρουσιάζει το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο "Καρατζά" της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Κοτζιά, το Λεύκωμα "Εικόνες της Τήνου" - έκδοση του Πανελληνίου Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, γεμάτο με βυζαντινές εικόνες που φυλάσονται στα μοναστήρια και στις εκκλησίες του νησιού - οι πιο πολλές συντηρημένες από τον ίδιο.
Στην παρουσίαση θα συμμετέχουν ανάμεσα σ' άλλους, ο Γ. Καλός, πρ. Υφυπουργός Παιδείας, ο Τηλ. Χυτήρης, η Δρ. Αναστ. Λαζαρίδου-αναπλ. Δ/ντρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου και η Αικ. Δελαπόρτα,-Προιστ. Εφορείας Βυζαντ. Αρχαιοτήτων Κυκλάδων. Ευχόμαστε στον κ. Γιάννη Γκερέκο πάντα επιτυχημένες δημιουργικές προσπάθειες στο δύσκολο πραγματικά αντικέιμενο της διάσωσης της ιστορίας μέσα από την Τέχνη.

Τα σπίτια μιας πόλης Ι

φωτ. 1 φωτ. 2

Αν σταθεί κανείς σήμερα δίπλα στην κολώνα - η οποία έχει ακριβώς την ίδια κλίση -που διακρίνεται στην φωτ. 1 και κοιτάξει από την ίδια ακριβώς οπτική γωνία που τραβήχτηκε η φωτογραφία, το τοπίο είναι πλέον εντελώς διαφορετικό.

Το κτίριο στο βάθος που στέκεται ολομόναχο στην άκρη της λιμνοθάλασσας, το κρύβουν τώρα μεγάλα δέντρα που φυτεύθηκαν εδω κι εκεί - άναρχα - χωρίς σχεδιασμό και γνώσεις αρχιτεκτονικής τοπίου.

Το ιδιαίτερο αυτό οίκημα, εξαιρετικού σύνθετου νεοκλασικού ρυθμού στέκεται ακόμη εκεί, απέναντι στο "λιμανάκι" και στο αμφίβολης αισθητικής κτιρίου που στεγάζει το Κατράκειο.

Στην κάτω φωτογραφία, σε πρώτο πλάνο, μερικά πιθάρια και ένας φράχτης από καλαμωτή - έργα χεριών ανθρώπινων με φυσικά υλικά. Εδώ το λευκό σπίτι αποπνέει όλη του τη μεγαλοπρέπεια, απαλλαγμένο από κάδους σκουπιδιών και παρκαρισμένα αυτοκίνητα, επιβάλλοντας ακόμα και σήμερα την αισθητική του στον χώρο. Μπροστά του, σώζεται το μοναδικό εμφανές τμήμα της παλιάς προκυμαίας της πόλης...

Οι σιωπηλοί εσπερινοί μιας πόλης.

Ο καιρός περνάει, πολλά αλλάζουν προς το καλό ή προς το χειρότερο. Ο αη -Γιώργης κι ο αη -Δημήτρης ήταν παλιά ενορίες ζωντανές, στριμωγμένες στα σοκάκια και το καθημερινό αγνάντι του αιτωλικιώτη. Κάποτε οι σεισμοί γκρέμισαν τα καμπαναριά τους. Όμορφα καμπαναριά. Του αη-Γιώργη, βενετσιάνικο (ήταν στην ενετοκρατία η εκκλησιά των καθολικών του τόπου), κρατούσε στην κορυφή του δυο πέτρινα γλυπτά λιοντάρια γύρω από τον σφυρήλατο σιδερένιο σταυρό και τη μοναδική από γκρίζο πωρόλιθο λιθοδομή του. Τρικάμπανο και λιτό παρ' όλη τη διακοσμητική τάση των δυτικών. Το άλλο, τ' αη-Δημήτρη, με την όμορφη κόκκινη πλινθοδομή και τα κομψά τόξα του, αντικαταστάθηκε πρόχειρα από μια άχαρη τσιμεντένια προσθήκη - απλώς για να στηρίζεται η καμπάνα.
Αυτά τότε...Όμως και σήμερα καταρρέουν καμπαναριά. Οι σεισμοί - ακόμα κι ο τελευταίος - άφησαν αλώβητο το αριστερό καμπαναριό του Ταξιάρχη. Οι "σεισμογενείς" ιδέες κάποιων όμως - πάνω από δέκα ρίχτερ μάλλον - κόντεψαν να το αποτελειώσουν. Αλλά ευτυχώς λίγοι αλλά πιστοί "ταξιάρχες" έκαναν το θαύμα τους. Το γκρέμισμα σταμάτησε και το πηγάδι στο εσωτερικό του ναού δε φοβάται πλέον μη του πάρουν τον "θαυματουργό" τίτλο κι αρχίσουν όλοι να συζητούν για το "Θαύμα του ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟΥ". Μπορεί όμως να ανυσηχήσει το Γεφύρι της Άρτας...Ξέρετε, "ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόνταν", ιδιαίτερα αν σκεφτεί πως ένα "ξαδελφάκι" του, τα γεφύρια μας, τα ίδια τραβάνε τη στιγμή μάλιστα που είναι κι αυτά συνδημότες του ταλαίπωρου καμπαναριού μας...

To μπάζωμα μιας πόλης...

Αεροφωτογραφία του Αιτωλικού στα μέσα της δεκαετίας του 70. Το μπάζωμα του Καναλιού και της Νήδοβας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο "μπαζοκλοιός" εφαρμόστηκε -λένε ακόμα κάποιοι- με το σκεπτικό ότι με τις μπασές της θάλασσας ανέβαινε η στάθμη και τα ισόγεια των σπιτιών γέμιζαν νερά... ούτε η Ολλανδία δηλαδή να είμαστε! άλλοι προβάλλουν δικαιολογίες του τύπου: "μα έπρεπε να εξευρεθεί χώρος για να κτισθεί το νέο σχολικό συγκρότημα (την είδαμε και την αισθητική του συγκροτήματος), να δημιουργηθεί ένας περιφερειακός (που από τότε παραμένει "περιφερειακός" ενώ ο Κεντρικός είναι πάντα στο "επίκεντρο"). Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει τότε αλλά "τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά". Τα μισά γεφύρια μπαζώθηκαν, οι πετρόχτιστες προβλήτες της δυτικής παραλίας το ίδιο. Δημιουργήθηκε ένα τεράστιο για τα δεδομένα της πόλης "πάρκο" που κανείς δεν το περπατά, οι "βενετσιάνικες" γειτονιές στα βόρεια εξαφανίστηκαν και θάφτηκαν στο "εκπολιτιστικό μπαζόχωμα". Βρέθηκε βέβαια χώρος να κτισθεί το Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής- Μουσείο Β. Κατράκη, αλλά πόσοι κατάλληλοι χώροι υπήρχαν εκτός νησιού και γι αυτό και για άλλα πολλά αν δε γινόνταν το "μπαζοέγκλημα" (πχ. στη θέση που καταλαμβάνουν σήμερα οι γυφτοπαράγκες σαν πρώτο αξιοθέατο των επισκεπτών της πόλης μας). Και μη μου πείτε ότι είναι μεγάλη η απόσταση - όταν θες κάπου να πας, πας...

Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού: :"ΓΚΟΛΦΩ FOR EVER"

Δελτίο τύπου - Ανακοίνωση Η Θεατρική μας ομάδα ξαναχτυπά.


Την ανασυστήσαμε πέρυσι, με την υπόσχεση που δώσαμε πρωτίστως στον εαυτό μας, να την διατηρήσουμε και να την κάνουμε ένα ζωντανό οργανισμό του Συλλόγου μας. Φαίνεται πως θα τα καταφέρουμε.
Η ομάδα έχει ήδη διαλέξει το έργο που θα ανεβάσει το ερχόμενο καλοκαίρι, οι βασικοί ρόλοι έχουν μοιραστεί, και σύντομα θα γίνει η πρώτη μας συνάντηση – ανάγνωση του έργου.
Το έργο: Τάσος & Γκόλφω ή "Γκόλφω for ever" όπως ονομάζεται σε αυτή του την εκδοχή.
Το γνωστό βουκολικό δράμα του Σπυρίδωνα Περεσιάδη σε μορφή σάτιρας-παρωδίας, με σουρεαλιστικά στοιχεία και πιστεύουμε με πολύ, πολύ, πολύ γέλιο. Η συνταγή για μας είναι γνωστή. Θα σεβαστούμε το κείμενο και τον συγγραφέα Ντίνο Σπυρόπουλο που μας δίνει αυτή την εκδοχή και θα προσφέρουμε ψυχαγωγία με την αληθινή της έννοια. Θα δώσουμε το μήνυμα μας, θα σατιρίσουμε την επικαιρότητα και ταυτόχρονα θα στήσουμε μια παράσταση που θα έχει τα στοιχεία που μας έκαναν πέρυσι να πετύχουμε, δηλαδή πολύ δουλειά με κέφι καμωμένη, άριστες σχέσεις συνεργασίας μεταξύ όλων των συντελεστών και τον "ερασιτεχνικό μας επαγγελματισμό".
Οι ηθοποιοί: αρκετοί από την περσινή μας ομάδα (οι περισσότεροι), είναι και πάλι παρόντες. Ο Κώστας Καστανάς θα είναι φέτος στα παρασκήνια και θα δώσει σημαντική βοήθεια στον συντονισμό της προσπάθειας. Η ομάδα μας φέτος εμπλουτίζεται και με νέα παιδιά που συμμετείχαν στη Θεατρική ομάδα του Λυκείου Αιτωλικού και έτσι ο αριθμός των ηθοποιών φτάνει τους 14. Επιπλέον δημιουργούμε και την Παιδική Θεατρική μας ομάδα που για φέτος θα την εντάξουμε στην ομάδα των ενηλίκων και θα την έχουμε μαζί μας στο έργο, στο ρόλο ενός είδους χορού αρχαίας κωμωδίας. Έτσι τα φυντανάκια μας θα πάρουν το βάπτισμα του πυρός του θεατρικού σανιδιού, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν αμέσως ατομικούς ρόλους.
Και ελπίζουμε ότι του χρόνου θα έχουν δικό τους «σανίδι».
Τα μέλη της παιδικής Θεατρικής ομάδας είναι 17. Έτσι λοιπόν το σύνολο των ηθοποιών που θα βρεθούν στη σκηνή είναι 31. Επιπλέον 2–3 «αφανείς» γινόμαστε 33.
Τριάντα τρείς ηθοποιοί που μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές θα μας μετρήσετε τελικά περίπου 40-45 ανθρώπους που θα δουλέψουμε όλο το χειμώνα για αυτή τη παράσταση, με σκοπό εκτός των δύο παραστάσεων που προγραμματίζουμε να δώσουμε εδώ στο Αιτωλικό να φύγουμε και εκτός ορίων Δήμου η και του νομού ακόμα.
Και αυτό είναι κάτι για το οποίο δουλεύουμε από τώρα.
Μερικοί από τους υπόλοιπους συντελεστές: ο Χρίστος Λάτσινος, που με την οργανωτική του ικανότητα και την σκηνοθετική του ματιά δημιούργησε αυτήν την ομάδα. Ο Μιχάλης Κότσαρης, σχεδιάζει τα κουστούμια και στήνει το σκηνικό. Ο Δημήτρης Νικολάου ο μαέστρος της καινούργιας μας χορωδίας, ο Αντώνης Χαραλάμπους και ο Γρηγόρης Ευαγγελινός κουρδίζουν τα όργανά τους για να ηχογραφήσουν τη μουσική της παράστασης και ίσως να τη συνοδέψουν και ζωντανά.
Ο Γιώργος Κομζιάς ξεσκονίζει παραδοσιακούς και σύγχρονους χορούς για να τους διδάξει στα πιτσιρίκια μας.
Ο Πάνος Ακρίδας ζεσταίνει τα μηχανήματά του και ψάχνει για τα κατάλληλα μικρόφωνα. Ο Δημητράκης Ακρίδας δοκιμάζει τα φώτα ο Γιώργος Σφυρής συγκεντρώνει τα εργαλεία του και άλλοι πολλοί εργάζονται ήδη παράλληλα.
Ηθοποιοί, χορός, τραγούδι, φώτα και μουσική συνθέτουν όπως καταλάβατε τη εκκο-λαπτόμενη παράστασή μας.
Κάντε λοιπόν υπομονή μέχρι το καλοκαίρι και εμείς θα είμαστε εκεί.

Σας υποσχόμαστε να σας κρατάμε ενήμερους γύρω από την προσπάθειά μας και το πώς εξελίσσεται, να σας τροφοδοτούμε με υλικό, όταν υπάρχει, π.χ. με το σήμα της παράστασης, φωτογραφίες από τα σχέδια του σκηνικού η των κουστουμιών, ατάκες και ανέκδοτα που θα προκύπτουν μέσα από τις πρόβες μας, σκηνές ή ατάκες που ίσως προσθέσουμε βάσει της επικαιρότητας και οτιδήποτε άλλο.



Προσκαλούμε τέλος όλους όσους θα ήθελαν με οποιονδήποτε τρόπο να συμμετέχουν - γιατί δεν είναι καθόλου αργά - να επικοινωνήσουν μαζί μας!



Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού.

Η αποδόμηση μιας πόλης...

Η Δημοτική Αγορά της πόλης μας, κτίσμα των αρχών του 1900. Σήμερα στη θέση της βρίσκεται ένα άλλο κτίριο με άλλη αισθητική και άλλη χρήση. Στις πιο πολλές πόλεις της Ελλάδας παρόμοια οικοδομικά συγκροτήματα έχουν διατηρηθεί και ανακαινισθεί. Έξοχο παράδειγμα αποτελεί η Δημοτική Αγορά των Χανίων - παρόμοιας αρχιτεκτονικής αισθητικής με τη δική μας. Από το παζλ του πολεοδομικού ιστού του Αιτωλικού αφαιρέθηκε ένα σημαντικό κομμάτι και δεν είναι το μόνο, δυστυχώς...

MY MISTAKES WERE MADE FOR YOU...

Tα Λάθη Που Έχουμε Κάνει - και που συνεχίζουμε να κάνουμε - ιδιαίτερα στο"αγαπημένο μας όμορφο Αιτωλικό"...were made for you

Επαρχία: Dead flowers

Παρατηρώντας διάφορες νεκρές ιστοσελίδες εφημερίδων της επαρχίας, καθώς και κάποια αραχνιασμένα στην κυριολεξία portal τοπικού ενδιαφέροντος, κατάλαβα πόσο μεγάλη αξία έχουν τα blogs της επαρχίας σήμερα. Ειδήσεις και νέα που ίσως να μην ενδιαφέρουν τους κατοίκους των μεγάλων αστικών πόλεων, ειδικά αν δεν αφορούν κάποιο σκάνδαλο πολλών εκατομμυρίων ή καμιά σφαγή, χάνονται και προσπερνιούνται στο πέρασμα του χρόνου αφήνωντας ένα τεράστιο κενό δικτυακής ενημέρωσης σε αυτή την άλλη Ελλάδα. Κι εκεί που απελπίζομαι με την απουσία ενημέρωσης, τυχαίνω μέσα από τις αναζητήσεις μου κάποια blogs από αυτή την άλλη Ελλάδα και χαμογελώ. Κάποιοι μένουν εκεί να φυλάνε Θερμοπύλες, να γράφουν για τον τόπο τους, για όσα τους ενοχλούν και για όσα τους ευχαριστούν. Να γράφουν για αυτούς και για τους κατοίκους των περιοχών αυτών. Να δίνουν τον πραγματικό παλμό των πατρίδων τους και όχι έναν τουριστικό οδηγό για τις διακοπές των αστών. Ίσως να μη τα γνωρίσω ποτέ όλα, ίσως πάλι να πέσω πάνω τους την επόμενη φορά που θα ψάχνω κάποια πληροφορία για μια περιοχή. Δεν έχει σημασία αν θα γίνουν ποτέ διάσημα με χιλιάδες επισκέψεις ή με 100 μόνο κλικ την εβδομάδα. Τα blogs αυτά είναι σημαντικά, πολύ σημαντικότερα από αρκετά διάσημα blogs. Μη σταματήσετε ποτέ να γράφετε για τον τόπο σας και για τους συμπολίτες σας. Αν δε το κάνετε εσείς, δε θα το κάνει κανείς.

Tο παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύεται από το : http://www.blogspace.gr/blogs-around-greece/2008/11/07/#more-606.

Η φωτό είναι του Γρ. Κότσαρη (2003)

Τριαντάχρονη πορεία

«Αυτό το εργαστήρι γεννήθηκε από το μεράκι του Πίνο. Εκείνος το οραματίστηκε, το οργάνωσε στο μυαλό του, το έστησε με τα τεχνικά μέσα, σχεδίασε κάθε λεπτομέρεια... Εγώ ακολούθησα, χωρίς μεγάλη έφεση, αλλά τον ακολούθησα. Ο Πίνο ήξερε τι ήθελε να φτιάξει στην Ελλάδα. Κάτι που στην Ιταλία, την πατρίδα του, ήταν ήδη δοκιμασμένο. Μόνο που τότε, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, ένα τέτοιο εργαστήρι -όπως εκείνος το σχεδίαζε- δεν υπήρχε κι ίσως κανείς δεν ένιωθε την έλλειψή του...Πέρα από κάποιες αμήχανες στιγμές, η επαφή μας με τους καλλιτέχνες που έρχονταν σ' εμάς, γνωρίζοντας ότι έρχονται σ' ένα εργαστήρι εικαστικών, λειτούργησε θετικά, δημιουργώντας σχέση συμπαράστασης, συμμαχίας, φιλίας. Η κοινή επιθυμία να προκύψει έργο αξιόλογο, σαν πρώτο ζητούμενο, δημιούργησε πάντα ειλικρινή επικοινωνία», τονίζει στο κείμενο του καταλόγου η Δήμητρα Σιατερλή.Η έκθεση έχει και μια παράλληλη διάσταση. Δεκαεπτά από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες (Αρφαράς, Γράββαλος, Οπυ Ζούνη, Μαρία Ζιάκα, Φασιανός κ.ά.) χάραξαν νέα έργα και τα τύπωσαν σε συνεργασία με το Κέντρο Χαρακτικής. Τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτών των έργων (προς 150 ευρώ) θα διατεθούν για την ενίσχυση των σκοπών και της λειτουργίας του Συλλόγου Καρκινοπαθών (ΚΕΦΙ).

("Eλευθεροτυπία", 7-11-08)


«Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών Pandolfini - Σιατερλή. Η ιστορία ενός Εργαστηρίου», τιτλοφορείται η έκθεση (έως 31/3) στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 51). Οργανώνεται με την ευκαιρία των 30χρονων του Κέντρου και περιλαμβάνει έργα 61 καλλιτεχνών - συνεργατών του κέντρου.

Το Κέντρο δημιούργησαν οι Pino Pandolfini και Δήμητρα Σιατερλή, ως εργαστήρι πειραματισμού και παραγωγής έργων, εκδόσεων τέχνης, εκτυπώσεων, μαθημάτων, σεμιναρίων και εκθέσεων χαρακτικής. Βασικός στόχος ήταν η επικοινωνία της χαρακτικής με το ευρύτερο κοινό και όσους εικαστικούς - όχι μόνο χαράκτες - επιθυμούσαν, αλλά δεν είχαν δυνατότητα να δημιουργήσουν αυθεντικό χαρακτικό έργο.

Η πρώτη συνεργασία του Κέντρου έγινε με την Βάσω Κατράκη, με θέμα την Αντίσταση. Ακολούθησε συνεργασία με πολλούς σημαντικούς ζωγράφους, χαράκτες, γλύπτες, αλλά και με ιδρύματα και γκαλερί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιμέλεια έκθεσης - καταλόγου: Νέλλη Κυριαζή (διευθύντρια της Πινακοθήκης και των μουσείων Δήμου Αθηναίων).

(Κείμενο και φωτό από το "Ριζοσπάστη", 6-11-08)

Να σημειώσουμε ότι και οι δύο Χαράκτες είναι μέλη της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών, από τους σημαντικότερους Έλληνες Χαράκτες σήμερα, με πλούσιο έργο και προσφορά στην τέχνη της Χαρακτικής.

Αριστερά στη φωτογραφία έργο της Δήμητρας Σιατερλή, δεξιά του Pino Pandolfini.
Περισσότερα λεπτομέρειες στο:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=07.11.2008,id=70297456

Δρόμος δίχως τέλος...

Όλοι οι δρόμοι συνήθως οδηγούν κάπου... ο συγκεκριμένος στη φωτογραφία που στ' αλήθεια οδηγεί; Κυριολεκτικά και συμβολικά!

Ιστορία μιας επιγραφής...

Το παραπάνω μικρό βίντεο, διακρίθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Κανών, με το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας Μικρού Μήκους. Αντιγράφω από την "Ελευθεροτυπία" (1-11-08): "Σε λιγότερα από 6 λεπτά αφηγείται εύγλωττα πόση δύναμη έχουν οι λέξεις και πόσο μεγάλη σημασία έχει ο σωστός χειρισμός τους. Ένας τυφλός επαίτης, μια λάθος επιγραφή και ένα χέρι βοήθειας. Τελικά, τις περισσότερες φορές, αρκεί απλά η σωστή διατύπωση για να αγγίξει κάποιος τους άλλους. Όπως αρκεί μια απλή ιδέα για να κάνει κάποιος μια καλή ταινία".

Το απλοικό είναι εύκολο να το πετύχεις, στο απλό θα δυσκολευτείς... Το φιλμάκι σκηνοθέτησε ο Αlonso Alvarez Barreda και τη μουσική έγραψε ο Εnriquez Bacalov. Και οι δυο τους από την Αργεντινή.

Ένας ζωγραφικός πίνακας στο ναό της Παναγίας Αιτωλικού - Αισθητική και πρότυπα.

 Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο που εκτίθενται στο βόρειο κλίτος του σημερινού Ναού της Παναγίας Αιτωλικού. Πρόκειται δε για ένα σημαντικό- ίσως το μοναδικό δείγμα της ιταλικής και ταυτόχρονα επτανησιακής εικαστικής επιροής που διασώζεται σε άριστη κατάσταση.
Στο τέλος του 19ου αι. θα επικρατήσει στην τέχνη της Αγιογραφίας, το ρωσικό Μπαρόκ και η κίνηση των Ναζαρηνών ζωγράφων που ακολούθησαν την άφιξη του Όθωνα στην Ελλάδα. Ο ιταλικός Μανιερισμός μαζί με το Μπαρόκ και το Ροκοκό, έχουν ήδη επηρεάσει και διαμορφώσει στα Επτάνησα τα δικά τους εικονογραφικά πρότυπα. Ο εντυπωσιακός πίνακας του Στ. Ψαθόπουλου "Η εις τον Σταυρόν Καθήλωσις του Χριστού", δημιουργημένος το 1867 και ευρισκόμενος σήμερα αναρτημένος στο δεξιό κλίτος του ναού της Παναγίας Αιτωλικού, μεταφέρει στο θέμα και στην εικονογραφία, την ισχυρή επίδραση του Ιονίου και ανήκει στα λιγοστά δείγματά της που διασώθηκαν στην περιοχή μας.

Στους ναούς των αστικών κέντρων του Ιονίου, θα σημειωθούν από τον 17ο αι έως τον 18ο αι. κάποιες σημαντικές αλλαγές που σχετίζονται με τον εν λόγω πίνακα και το ναό της Παναγίας γενικότερα. Αρχικά η παραδοσιακή τοιχογραφία θα περιοριστεί και ταυτόχρονα η  αυστηρή κατανομή των αγιογραφικών παραστάσεων διασπάται ώστε να κυριαρχήσουν οι μεγάλες αυτόνομες ζωγραφικές συνθέσεις (ελαιογραφίες), πάνω σε τελαρωμένους μουσαμάδες ή ξύλινα ταμπλώ, τα οποία αναρτούνταν στους τοίχους. Αυτός ο δανεισμός δυτικών στοιχείων θα ενταθεί και θα φτάσει έως τον πλήρη εξιταλισμό. Η τεχνική της αυγοτέμπερας (το αυγό στο ρόλο του συνδετικού μέσου στις χρωματικές σκόνες) αντικαθιστάται από την ελαιογραφία και τα χρώματα θα δουλεύονται πλέον "στο νατουράλε", ενώ τα ενδύματα θα έχουν "εύμορφον τρόπον εις τας δίπλας". Τα αυστηρά γήινα χρώματα υποχωρούν μπροστά στη λαμπρότητα των γαλάζιων των πορφυρών και των κίτρινων. Η πνευματικότητα και το υπερβατικό της Βυζαντινής Ζωγραφικής ξεχνιέται. Αν και η Εκκλησία μένει πιστή στο ορθόδοξο δόγμα, η τέχνη της θα ακολουθήσει την εκοσμίκευση (Seculavismus).

O πίνακας του Ψαθόπουλου, διαθέτοντας όλα αυτά τα στοιχεία θα ενταχθεί αρμονικά στον χώρο του παλαιού ναού, με τη ζωγραφισμένη οροφή - την "Ουρανία", όπως την αποκαλούσαν στα Επτάνησα - έργο του Ζωγράφου και λογοτέχνη Δημ. Χατζηασλάνη ή γνωστότερου ως Βυζάντιου, συγγραφέα της "Βαβυλωνίας". Κεντρική παράσταση του αγιογρφικού έργου του Βυζάντιου ήταν ο "ένθρονος Παντοκράτωρ", περιβαλλόμενος από τους Ευαγγελιστές και τους Προφήτες μέσα σε νέφη αναγεννησιακής τεχνοτροπίας. Εντυπωσιακή ήταν και η παράσταση της Παναγίας ως "Κυρίας των Αγγέλων" και "Οδηγού των Αποστόλων" (βλ. φωτό), θέματα και τα δύο δυτικής επιρροής. Εξαίρεση αποτελούσε το εξαρετικής τέχνης τέμπλο - έργο ηπειρωτικής παράδοσης - όπως ακριβώς συνέβαινε και στα Επτάνησα όπου στην τέχνη του "ιντάγιο" (ξυλογλυπτική), η γειτονική Ήπειρος επέβαλλε τα σταθερά βυζαντινά πρότυπα. Στα επτανησιακά τέμπλα πάντως, βρήκε εφαρμογή μια σημαντική καινοτομία με εισηγητή τον Εμμανουήλ Τζάνε, ο οποίος ζωγράφισε το 1654 τις θύρες του τέμπλου του ναού των Αγ. Σωσιπάτρου και Ιάσωνα στην Κέρκυρα: στο χαμηλό βημόθυρο της Ωραίας Πύλης θα προστεθεί ψηλη μονόφυλλη ζωγραφισμένη θύρα με πιο διαδεδομένη παράσταση αυτήν του "Ίδε ο Άνθρωπος", την οπόια συναντούμε και στο δικό μας ναό (βλ. φωτο).

Η εντυπωσιακή λοιπόν σύνθεση του Ψαθόπουλου, παριστάνει έναν εύρωστο Ιησού καθηλωμένο στο Σταυρό, ο οποίος περιβάλλεται από την Παναγία, τους δεσμώτες του και το πλήθος στρατιωτών και λαικών, με φόντο έναν βαρύ και συννεφιασμένο ουρανό. Το διαγώνιο μοτίβο του Σταυρού, οι στομφώδεις τονικότητες των χρωμάτων και οι στιβαρές μορφές των στρατιωτών γεμίζουν ασφυκτικά τον χώρο εντείνοντας την δραματική ατμόσφαιρα.

Το θέμα του πίνακα αντιγράφει όπως είπαμε , δυτικά πρότυπα που κι αυτά με τη σειρά τους αντιγράφουν - διασκευάζοντάς το - ένα παλιό βυζαντινό πρότυπο, αυτό της "Ανάβασης επί του Σταυρού". Ο Φώτης Κόντογλου, μη δεχόμενος το δυτικό τρόπο ιστόρησης, λέει πως η "εις τον Σταυρόν Καθήλωσις" είναι γραμμένη αντί της αρχαίας υποθέσεως της "Αναβάσεως" και αποκαλεί τη δυτική εκδοχή ως "ιταλικήν ζωγραφίαν" όπου "στρατιώται και λαός πολύς...χάσκοντες, καταγελώντες Αυτόν".

Ίδιο ή παρόμοιο θέμα με τον πίνακα της Παναγίας Αιτωλικού, μεταφέρουν ελάχιστες εικόνες που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας. Η σημαντικότερη εικόνα που διασώζει την ολοκληρωμένη μορφή, είναι έργο του Αλεξάνδρου Γρυπάρη (1665-1717), η οπόια χρονολογείται το 1704 και βρίσκεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Άλλες δύο εικόνες , έργα του Θεόδωρου Πουλάκη (Συλλογή Σταθάτου-Μουσείο Μπενάκη) και μία της Συλλογής Λοβέρδου του 1300 πλησιάζουν περισσότερο τον πίνακ του Ψαθόπουλου. Η ύπαρξη τέλος πολλών απεικονίσεων στη Δυτική Τέχνη, από αρκετούς ζωγράφους και χαράκτες, δείχνει την απήχηση και την ευρύτητα της καλλιτεχνικής απήχησης του συγκεκριμένου θέματος.

Το Μυστικό Βουνό...

Ο Αράκυνθος υψώνεται πάνω απ' το Αιτωλικό σαν πελώριο τείχος, κρύβοντας πίσω από τα γυμνά και απότομα βράχια του μια σπάνια ορεινή ομορφιά, τόσο κοντά μας αλλά και τόσο "μακρυά" μας - κατάλοιπο της συνήθειας να αγνούμε τις ντόπιες φυσικές ομορφιές και να εξορμούμε για αλλού.

Κι όμως σε μια μεγάλη έκταση 10χ15 χλμ, από τον Πατραικό κόλπο ως την Τριχωνίδα, το βουνό με το αρχαικό όνομα, αξίζει να το περπατήσουμε... Προστατευμένο για την ορνιθοπανίδα του με το Natura 2000 (δυτ. Αράκυνθος και φαράγγι Κλεισούρας), και με καταγεγραμμένη την υψηλή οικολογική και αισθητική του αξία, προβάλλει ιδανικός προορισμός για όσους αγαπούν να βρίσκονται κοντά στη φύση.
Για μιά μαγευτική θέα προς όλη τη λιμνοθάλασσα, για τα πανέμορφα δασωμένα μονοπάτια του, για τα βυζαντινά και τα μεταβυζαντινά του μοναστήρια, αξίζει μιαν επίσκεψη, ιδιαίτερα τώρα το φθινόπωρο που οι βελανιδιές ντύνονται στα χρυσοκόκκινα τους κάτω από τον υγρό πρωινό ήλιο.

Προτείνω να περπατήσετε στο μονοπάτι που συνδέει τα Ελληνικά και το μοναστήρι του αγ. Γεωργίου. Μετά γυρίζοντας στο Αιτωλικό, σκεφθείτε πόσες εναλλακτικές πρότασεις για τουρισμό έχει ο τόπος μας και πόσες έχουμε αξιοποιήσει, ξεκινώντας όχι από τον Αράκυνθο αλλά από τη λίμνοθαλάσσα μας που τη βλέπουμε και τη ζούμε κάθε μέρα...

(οι φωτογραφίες είναι από μια βόλτα μου στον Αράκυνθο, ένα περασμένο Φθινόπωρο)

THE LAST SHADOW PUPPETS

"Ο ήχος τους είναι τόσο σίξτις και τόσο ... Φιλ Σπέκτορ που δεν πιστεύεις ότι βγαίνει από ένα συγκρότημα δύο, σχεδόν εικοσάχρονων. Ο Άλεξ Τάρνερ των Άρκτικ Μάνκις και ο Μάιλς Κέιν των Ράσκαλς κλέβουν λίγο χρόνο από τα "κανονικά" τους γκρουπ, μπαίνουν χαλαρά στο στούντιο και κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2008. Κιθάρες, έγχορδα τησ London Metropolitan Orchestra, ρετρό φωνητικά και στίχοι για ώριμα συναισθηματικά ρομάντζα που αναφέρονται στα "λάθη που έγιναν γι αυτήν". Ο Σκοτ Γουόκερ μπορεί να να νοιώθει περήφανος για τους άξιους επιγόνους του..." (Από την Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής).

2η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΡΙΕΝΑΛΕ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ - ΕX LIBRIS, ΛΕΥΚΑΔΑ 2008

Με την έκδοση ενός καλαίσθητου καταλόγου, ολοκληρώθηκε η 2η Διεθνής Εκθεση ΕΧ LIBRIS, από το πάντα δραστήριο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας (14 - 30 Αυγούστου 2008), που για φέτος είχε ως θέμα τη μουσική.
Συμμετείχαν ύστερα από κρίση και επιλογή από ειδική επιτροπή, αρκετοί Έλληνες χαράκτες και ανάμεσα τους ο Γρηγόρης και ο Μιχάλης Κότσαρης. Οι χώρες που εκπροσωπήθηκαν από όλες τις ηπείρους ανέρχονται στις 31.
Στο σημείωμα της κριτικής επιτροπής, την οποία αποτελούσαν οι: Μιχάλης Αρφαράς, ο Γιάννης Γουρζής (χαράκτες και καθηγητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας), η Κati Marht (χαράκτρια και καθηγήτρια χαρακτικής στο Πανεπιστήμιο του Ηildesheim στη Γερμανία), ο Δημήτρης Παυλόπουλος (Ιστορικός Τέχνης και καθηγητής Ιστορίας Τέχνης στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών) και ο Βασίλης Ζευγώλης (συλλέκτης ex libris), τονίζεται το εξής:
"To είδος του χαρακτικού EX LIBRIS, έχει τους δικούς του κανόνες, τους δικούς του καλλιτέχνες και έχει παντού φίλους υψηλών απαιτήσεων. Η βασική μας σκέψη ήταν να κρατήσουμε υψηλό το επίπεδο της διοργάνωσης".

Η Έκθεση θα περιοδεύσει τις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, ενώ προγραμματίζεται να πάει και στις αδελφοποιημένες με τη Λευκάδα πόλεις στο εξωτερικό.
Η όλη διοργάνωση εκτός από τον Δήμο Λευκάδας, υποστηρίχθηκε από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το Υπουργείο Πολιτισμού και την Ευρωπαική Ένωση.

Γιορτή Ψαριού - Γιορτή της Λιμνοθάλασσας

Oι τεχνικές ψαρέματος και τα εργαλεία: το καμάκι, το πυροφάνι ή πριά, η τράινα κι ο πεζόβολος, το παραγάδι, το βαντάκι, το σταφνοκάρι, το μισοδρόμισμα, το καλαμωτό και τα δίχτυα...

Τα ψάρια: το λαυράκι, ο κέφαλος (στεράδι και μπάφα), η τσιπούρα, το μυξινάρι, η μαρίδα, το λιγδάκι, ο χωβιός κι ο σπάρος, η γλώσσα (χωματίδα), ο λευκίνος κι ακόμα η γαρίδα, τα χέλια, οι πίνες...

Λέξεις που φέρνουν λιμνοθάλασσα στο μυαλό και στις αισθήσεις: γαίτα και γαιτοπούλα, πριάρι, σκάπουλος, ιβάρι, αυγοτάραχο, σταλίκι, ψαροπούλα, παστό, καλάμι και ψαθί, μπασιά και ρήχη, αλειά, πελάδα, σκάνο, τσαρδάκι, σάλτσινο, αλυκές...

Τόποι κι αλμυρότοποι: Πόρος, Προκοπάνιστος, Μέσα Ιβάρι, Σχοινιάς, θολή και Παλιοπόταμος, Ντολμάς και Φοινικιά, Κούντρος, Αη Σώματοι, Αλμυρός, Μπούκα, Χελωνάρι, Ρεμπάκια, Νίδοβα και Κανάλι...

Πολλά χάθηκαν, κάποια υπάρχουν κι αναπνέουν ακόμα...

Η λιμνοθάλασσα θα μας δώσει ό,τι θα πάρει...

Η γιορτή του ψαριού, να γίνει ΓΙΟΡΤΗ της ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ.

Οι φωτογραφίες (οικογένεια ψαράδων και ψαράδες, την δεκαετία το 1960 στο Αιτωλικό) είναι από το εξαιρετικό βιβλίο της Κων/νας Μπάδα: "O κόσμος της εργασίας" εκδ. Πλέθρον, Αθ. 2004

Τάσσος Μαντάς, ο ζωγράφος της γειτονιάς

Η νέα φθινοπωρινή περίοδος του Κέντρου Λόγου και Τέχνης ΔΙΕΞΟΔΟΣ στην Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, αρχίζει με την έκθεση πενήντα έργων του ταπεινού και αυτοδίδακτου Μεσολογγίτη ζωγράφου του μεσοπολέμου μέσα από τους οποίους αναδύεται μια ολόκληρη εποχή.
Σήμερα οι πίνακες του Τάσσου Μαντά βρίσκονται λησμονημένοι σε κάποια ξωκλήσια, σε λιγοστά σπίτια του Μεσολογγίου και της περιοχής και σε μερικά παλιά καταστήματα της Ιερής Πόλης απ' όπου συγκεντρώθηκαν προκειμένου να εκτεθούν για δύο εβδομάδες στις αίθουσες της Πινακοθήκης του πρώτου ορόφου της ΔΙΕΞΟΔΟΥ έτσι ώστε να αποτελέσουν όχι μόνο αφορμή για τη γνωριμία των νεώτερων γεννεών με το έργο του καλλιτέχνη αλλά και για να αποκτήσουν την αξία ιστορικού ντοκουμέντου.
Τον γενικό συντονισμό έχει η συγγραφέας Ακακία Κορδόση, η οποία συνέγραψε και τα κείμενα του καταλόγου, ενώ την χορηγική υποστήριξη ανέλαβε το κατάστημα Μεσολογγίου της ΑTEbank.
Το ξεκίνημα της έκθεσης - για την οποία δεν θα αποσταλούν ατομικές προσκλήσεις- θα γίνει στις 8 το βράδυ του Σαββάτου 27 Σεπτεμβρίου και η διάρκειά της θα είναι μέχρι και την Κυριακή 12 Οκτωβρίου.
Η είσοδος είναι ελεύθερη, και οι ώρες λειτουργίας 10.30 το πρωί έως 1.00 το μεσημέρι και 7.00 έως 9.30 το βράδυ, εκτός Δευτέρας και Τρίτης.

Όμορφη πόλη και παράξενη στον ουρανό του φθινοπώρου...

"Κάποτε κάποτε, τα σύννεφα

θέτουν εκτός υπηρεσίας

τους ρεμβαστές του φεγγαριού."

"Το φθινόπωρο βαθαίνει

Επιπλέει ακόμα ο διπλανός μου;"

"Παράξενο λουλούδι

ο ουρανός του φθινοπώρου."

Ματσούο Μπασό, "Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν", Εκδ. Ερατώ, Αθήνα 2002

Οι φωτό είναι του Γρ. Κότσαρη, γύρω στο 1998...

Φθινοπωρινό σχόλιο...

"Εδώ είμαστε ακριβώς, 80 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος, στις 21 Ιουλίου, από τη αυτοκτονία, τον αυτοχειριασμό, την αυτοαφαίρεση της ζωής του ποιητή των "Νηπενθών"¨στην τότε κωμόπολη της Πρέβεζας και σήμερα πόλη-μοντέλο, υπερσύγχρονη, με άνετη ρυμοτομία, που κατάφερε να εγκιβωτίσει το"παλιό" μες στο "καινούργιο" για να το αναδείξει καλύτερα και να το προστατεύσει από τη μανία των εργολάβων...Είχα να την επισκεφτώ από το 1978...καμία σχέση με την Πρέβεζα που θυμόμουν.

Ο ανθολόγος Στέλιος Μ. Μαφρέδας τελειώνει τη σύντομη αλλά περιεκτικότατη εισαγωγή του με αυτά τα λόγια:

"Ετούτη η ανθολογία αποσκοπεί και στο να "συμφιλιώσει" επιτέλους τους κατοίκους της Πρέβεζας με τον Καρυωτάκη, αφού το ποίημα και ο θάνατός του στάθηκαν διαβατήριο για να μπει η πόλη, τόσο πληθωρικά και τόσο ένδοξα, στο χώρο της νεοελληνικής ποίησης".

Πράγματι δεν ήτα λίγες οι φορές που η προτομή του βρισκόνταν το πρωί πεσμένη στο έδαφος. Κάτι που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, ώσπου επιτέλους σταμάτησε...Οι καλοί Πρεβεζιάνοι συμφιλιώθηκαν επιτέλους με τον ποιητή, ο οποίος ζώντας στην πόλη τους ένα μήνα, τη σημάδεψε ανεξίτηλα....Στην παραλία σήμερα υπάρχουν οι αφίσες μιας έκθεσης εικαστικών που ο καθένας τους εμπνεύστηκε ένα έργο από τον ποιητή...

Ο Καρυωτάκης επιτέλους εγκιβωτίστηκε στην Πρέβεζα, όπως η παλιά πόλη μέσα στην καινούργια.

Όμως αυτό δεν έγινε μηχανικά. Προηγήθηκαν συμπόσια, όπως αυτό του 1986, τα πρακτικά του οποίου εξεδόθησαν το 1990, ημερίδες, αναλύσεις στα σχολεία, όπου αθτό που προέκυψε ήταν ότι ο Καρυωτάκης δεν είχε τίποτε προσωπικό με τους κατοίκους ή την πόλη της Πρέβεζας..."

Εδώ τελειώνουν τα λόγια του Β. Βασιλικού, παρμένα από ένα άρθρο του στη "Ελευθεροτυπία"(23/8/2008).

Τι καταλάβαμε; Στην πόλη μας αυτήν την στιγμή, είναι στημένες δύο προτομές ανθρώπων που αν και συνδέθηκαν με την ιστορία του τόπου, δεν ήταν Αιτωλικιώτες. Απουσιάζει - τόσα χρόνια μετά τον θάνατό τους - κάτι που να μας θυμίζει τον Ι. Μ. Π αναγιωτόπουλο και τη Βάσω Κατράκη. Τουλάχιστον αυτοί δεν συνέδεσαν το έργο και την προσωπικότητά τους αρνητικά με τον τόπο μας. Κι εντάξει η έλλειψη των προτομών τους που δεν υπενθυμίζει σε ντόπιους και επισκέπτεσ την ύπαρξη ή την καταγωγή των προαναφερθέντων, το Μουσείο - αναφορά στο μεγάλο έργο της Β.Κατράκη τι κάνει; Ήδη έγινε μιαν εικαστική αναφορά στον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο με ιδιωτική πρωτοβουλία (So Fat), για την Κατράκη τι; εκτός από τις ημερίδες για το περιβάλλον, τη λιμνοθάλασσα και τις όψιμες κομματικές συνάξεις για το έργο της Χαράκτριας που αγάπησε αυτόν τον τόπο και τον ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο, τι άλλο έγινε;

Η προτομή στην φωτογραφία, κυριολεκτικά ξεμοναχιασμένη, συνεχίζει ν' αναρωτιέται...

Τα λιμνάζοντα ύδατα...

H φωτογραφία είναι παλιά, σχολιάζει όμως με τον καλύτερο τρόπο τη σημερινή κατάσταση: τα λιμνάζοντα ύδατα του Κέντρου Χαρακτικής - Μουσείου Βάσως Κατράκη...
Επιεικώς απαράδεκτο, όλον σχεδόν τον Αύγουστο το σπουδαίο αυτό Μουσείο να μείνει κλειστό.
Ανεπίτρεπτο επίσης, να πετάγονται σαν μπάζα, σκηνικά και κατασκευές από το καμαρίνι του υπαίθριου θεάτρου, για να στεγαστούν τα καροτσάκια καθαριότητας και τα σχετικά...
Και να φανταστεί κανείς ότι ζητήσαμε από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου να μας δωρήσει τα σκηνικά της φετινής "Λοκαντιέρας" και μας απάντησαν θετικά...
Και ο Κεντρικός... ένα νομιποιημένο μόνιμο πάρκινγκ - το μοναδικό ίσως σε όλη την ελληνική επικράτεια μέσα στο κέντρο μιας πόλης...
Ακόμα και τα πρόβατα θα ενοχλούνταν και θα το καταλάβαιναν αν το χορτάρι που τρώνε έγινε πλαστικό κι ανούσιο...
Πολιτιστικά εν έτει 2008, εν Αιτωλικώ...

Σωτήριος Απηδιώτης ο Αιτωλός, ένας Αιτωλικιώτης αγιογράφος στις αρχές του 19ου αι.

Στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας, κατά τον 18ο αι και ιδιαίτερα τον 19ο αι, ελάχιστοι είναι οι αγιογράφοι που θα μείνουν πιστοί στην αυστηρή βυζαντινή παράδοση. Η τέχνη τους γίνεται λαικότερη με δυτικές και ρώσικες επιδράσεις και τυποποιημένα εικονογραφικά θέματα.
Λίγα ονόματα αγιογράφων μαρτυρούνται αυτήν την περίοδο και όλοι τους σχεδόν υπογράφουν αναφέροντας εκτός από τ' όνομά τους, τον τόπο καταγωγής τους και το έτος που δημιούργησαν: ο Αλέξιος Σαμαράς από τον Αετό Ξηρομέρου, ο Γεώργιος Μπαλαδήμας από τη Σκουρτού, ο Αιτωλικιώτης Γεώργιος Σταύρου και ο Σωτήριος Απηδιώτης "από το Ανατολικόν", ο οποίος σύμφωνα με τον Β. Κατσαρό "εμφανίζεται πλέον ως ένας καλός καλλιτέχνης εντόπιος".
Ο Σωτήριος, εργάστηκε στο Αιτωλικό και στην ευρύτερη περιοχή του, δημιουργώντας φορητές εικόνες που καλύπτουν μια περίοδο από το 1811 έως το 1832. Οι εικόνες που καταφέραμε να εντοπίσουμε είναι οι παρακάτω:
1. H εικόνα της "Κοιμήσεως της Θεοτόκου" που βρίσκεται σήμερα στο τέμπλο του ναού της Παναγίας Αιτωλικού και φέρει την επιγραφή: "χειρ Σωτηρίου Αιτωλού 1832 ανα<καιν>ισθείσα δε υπό του υιού αυτού Γεωργίου εν έτει 1860".
2."Χριστός ο Ζωοδότης", όπου παριστάνεται ο Χριστός στον τύπο του Παντοκράτορα με ανοιχτό ευαγγέλιο και εντυπωσιακό κυανοπράσινο ιμάτιο. Το μέγεθός της (74x98cm), μαρτυρεί Δεσποτική εικόνα τέμπλου. Φέρει τη δυσδιάκριτη υπογραφή: "χειρ Σωτηρίου Απηδιώτη 1830" και την αφιέρωση: "Δέισις <του δούλου> του Θεού μαθ<οπούλου>...". Φυλάσσεται σήμερα στο ναό της Παναγίας Αιτωλικού.
3. "Αγιος Δημήτριος"(βλ. φωτογραφία). Βρίσκεται σήμερα στη Μονή Παντοκράτορα, στο Αγγελόκαστρο. Πρόκειται για δωρεά της ίδιας οικογένειας που συναντούμε και στο "Χριστό Ζωοδότη" : "δέισις των δούλων του Θe<ού>.....ίου και ασιμάκι μαθοπούλλων διά μνημόσυνον <των γ>ονέ<ων> αυτών χειρ Σωτηρίου απηδιώτη 1830". Γράφει για τη συγκεκριμένη εικόνα ο καθηγητής Β. Κατσαρός: Στο έργο αυτό φανερώνονται οι ικανότητες του καλλιτέχνη: μέσα από την αναπόφευκτη διακοσμητικότητα-τάση του καιρού του, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα συνοψίζεται στην επιβλητική παρουσία όπου μόνο το παιδικό πρόσωπο του Αγίου απαλύνει τη στιλπνότητα που ακτινοβολεί το έργο..."
4. "Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος". Βρίσκεται στο τέμπλο του αγ. Νικολάου Αιτωλικού. Στην πίσω πλευρά της εικόνας διαβάζουμε τo: "χειρ Σωτηρίου 1830", ενώ στην πρόσθια όψη σημειώνεται: "χειρ Σωτηρίου Αιτωλού, ανακαινισθείσα εν τω εργαστηρίω Δημ. Ζ. Κασόλα, Αρχιδιακόνου και υιών, 1929".
5. "Αγ. Χαράλαμπος". Πρόκειται για δέηση-δωρεά ενός ιερομονάχου της παλαιάς μοναστικής αδελφότητας της Μονής Λιγοβιτσίου όπου και βρίσκεται σήμερα: "Διά εξόδου Πανκρατίου ειερομονάχου, χειρ Σωτηρίου από Ανατολικόν 1814".
6. "Παναγία η Λεσινιώτισσα". Είναι η δεύτερη λατρευτική εικόνα του μοναστηριού της Λεσινιώτισσας. Πρόκειται για αξιόλογο έργο που παριστάνει την Παναγία βρεφοκρατούσα και είναι το παλαιότερο εντοπισμένο έργο του Σωτηρίου: " Η Κυρία Λεσσινιώτισσα. Δέησις του δούλου του Θεού Δανιήλ Ιερομονάχου. Χειρ Σωτηρίου από Ανατολικόν 1811". Στη μονή φυλάσσονται επίσης μία εικόνα του Χριστού και μία του Προδρόμου, οι οποίες πιθανόν να είναι δικά του έργα αφού σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία του 1924, από τον Σωφρόνιο Παπακυριακού φέρουν την ίδια χρονολογία με την εικόνα της Παναγίας.

Ίσως να υπάρχουν και άλλα έργα του Σωτηρίου που δεν έχουν εντοπισθεί ακόμη καθώς και του γιού του του Γεωργίου, αλλά κι αυτά τα ελάχιστα αρκούν για να μας μεταφέρουν ένα δείγμα της τέχνης και της ατμόσφαιρας της εποχής που έζησε και δημιούργησε ο αγιογράφος "από το Ανατολικόν", Σωτήριος Απηδιώτης.

Αποχαιρέτα τον τον Δήμο Αιτωλικού που χάνεις...

Ο Αιτωλικιώτης ποιητής Τάκης Καρβέλης:

ΚΡΑΤΗΣΤΕ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΑΣ

Μια υποψία ουράνιας ειρήνης
γνέφει απ' τη μεριά της θάλασσας.

Ανύποπτη χώρα
χαμένη σε ασαφή περιγράμματα
ρευστών οριζόντων.

Τίποτε δεν κινείται.
Μόνο το άηχο κρόουλ του χρόνου
προς άγνωστες ακτές.

Τίποτε δεν ακούγεται.
Μόνο των γλάρων
οι μονοσύλλαβες κραυγές.

Κρατήστε μόνο τ' όνομά σας.

Τάκης Καρβέλης, Ανέκδοτα Ποιήματα (1992-1994)

Τραγουδάμε παραδοσιακά...

Ο Καπετάνιος Μάκος Τσίντζος και ο Στράτος Τρικαλινός, τραγουδούν παραδοσιακά

O Αιτωλικιώτικος καλλιτεχνικός Αύγουστος

Το πραγματικά ευφάνταστο έργο της μικρής Ζωής!

Η χρωματική ευαισθησία ενός ανθρώπου ανάμεσά μας!

Σκηνικό από το εντυπωσιακό χορευτικό δρώμενο "Πανηγύρι στο Χωριό"

Μια θεατρική στιγμή πριν βγάλουν τον Υπουργό απ' την πρίζα!

Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού.

Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού πέτυχε, γιατί ξεκίνησε πάνω σε καλες βάσεις και πλέον διεκδικεί τη μελλοντική της ύπαρξη με προγραμματισμό και αισιόδοξη οπτική. Δεν απέτυχε, γιατί ότι παρουσίασε ήταν αποτέλεσμα της ορθής συνεργασίας, της υπευθυνότητας και της αγάπης για το τελικό αποτέλεσμα. Και κυρίως χειροκροτήθηκε και βρήκε θερμή ανταπόκριση στη προσπάθειά της. Συγχαρητήρια στο σύνολο της ομάδας που με τον ενθουσιασμό και την πίστη σ' αυτό που έκαναν εντυπωσίασαν, με μόνη απολαβή την ηθική τους ικανοποίηση για τους δημιουργικούς κόπους που κατέβαλλαν από τις αρχές του φετινού χειμώνα.

Για την ιστορία η Θ.Ο, έδωσε δύο παραστάσεις στο Αιτωλικό, στη Κάτω Βασιλική, στη Σταμνά και στις 2 Σεπτ. στον προσφιλή Αγ. Ηλία (αδύνατη στάθηκε για τεχνικούς λόγους η πραγματοποίηση παραστάσεων και σε άλλες περιοχές του νομού άν και προσκαλέστηκε). Η Θ.Ο, δημιουργήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αιτωλικού. Παραμένει πάντα ανοιχτή η προσκλησή της σε όλους όσους θέλουν να συμμετέχουν.

Μια αλλιώτικη εικαστική παρέμβαση.

Απλές προτάσεις όταν γίνονται πράξη, δικαιώνουν τους εμπνευστές τους. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος τόλμησε να οργανώσει μιαν Έκθεση Ζωγραφικής με έργα συμπολιτών μας που πέρα από τις επαγγελματικές τους ενασχολήσεις και τη ρουτίνα του οικιακού τους περιβάλλοντος, κατάφεραν να δείξουν κάτι διαφορετικό. Η έκθεση εντυπωσίασε και αντάμοιψε τους καλλιτέχνες που δούλεψαν όλο το χειμώνα - στα πλαίσια του σχετικού προγράμματος της ΝΕΛΕ Αιτωλ/νιας, δείχνοντας ό,τι σ' αυτήν την πόλη όταν υπάρχουν κίνητρα υπάρχει δημιουργία!

Μαζί με τους μεγάλους υπήρχαν και οι μικροί καλλιτέχνες. Μαζί τους πέρασα μιαν όμορφη εικαστική περιπλάνηση πάνω στη βάρκα της παιδικής τους φαντασίας. Το παιδικό τμήμα εικαστικής αγωγής λειτουργεί με επιτυχία για δεύτερο χρόνο φέτος, στα πλαίσια των δράσεων του Πολιτιστικού Συλλόγου.

Μια χορευτική εκδήλωση που θα ζήλευε το τηλεοπτικό "Κυριακάτικο Τραπέζι"

Με τη συμμετοχή της Αμφιλοχίας, της Αρτας και του Αιτωλικού, στήθηκε για ένα βράδυ στο υπαίθριο θέατρο ένα υπέροχο δρώμενο. Το "πανηγύρι του χωριού", σύνθεση χρωμάτων και μουσικών ακουσμάτων απ' όλη την Ελλάδα, με δεξιοτέχνες χορευτές και ενθουσιώδες κοινό έδειξε πόσα μπορούμε να καταφέρουμε όταν το θέλουμε και όταν η οργάνωση, η λειτουργία και ο σχεδιασμός δράσης ενός Συλόγου δέ μένει στα λόγια και στις θεωρητικές αντιπαραθέσεις των μελών του. Η κοινή ενεργοποίηση όλων πήρε άριστα!

Τραγουδάμε παραδοσιακά!

Άλλη μια διαφορετική εκδήλωση - έκπληξη, στο τέλος του μήνα (απόηχος του πανηγυριού μας όπως θα 'πρεπε να είναι και κυρίως ν' "ακούγεται") με συμμετοχή ντόπιων χαρισματικών φωνών, παρέτεινε το εορταστικό κλίμα που είθισται να μαραζώνει κάθε φορά μετά της Αγιαγάθης. Μικρά σχετικά αποσπάσματα μπορείτε να δείτε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Τραγούδησαν οι: Μάκος Τσίντζος, Σπυριδούλα Μπερερή, Στράτος Τρικαλινός και Δέσποινα Σκόντρα.

Σύνοψις.

Το έδαφος του νησιού μας είναι φτενό, δεν έχει βάθος, γι αυτό ό,τι καλό και δημιουργικό πάει να ριζώσει ας τ' αφήνουμε να μεγαλώσει, να δούμε αν και τι καρπούς θα βγάλει. Εμείς οι Αιτωλικιώτες είμαστε άνθρωποι ήπιοι και γι αυτό είμαστε πιο πολύ στο "ναι" παρά στο "όχι". Να τι έλεγε η Ελένη Βακαλό: "Όλοι μαζί: οι άνθρωποι, ο τόπος, τα πράγματα, είναι δεμένα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, που είχαν σχέση με Μουσεία και Τέχνη: ήταν λαπάδες. Εδώ δεν είναι λαπάδες οι άνθρωποι, είναι παλλόμενοι. Είναι πνευματικοί με τον τρόπο τους τους. Το πνευματικό δεν είναι τα γραπτά, οι θεωρίες κλπ. Είναι ένα χρώμα...κάτι που αστράφτει γύρω σου." (Συνέντευξη στην Καθημερινή, 14 Μαίου 2000)